Στο καλό και μη μας γράφεις

Αντίο. Ήσουν καλός, ήσουν χρυσός, είχες τις χάρες όλες. Νομίζεις ότι μας έπεισες; Όχι, βέβαια, αντιθέτως. Ήσουν εκδικητικός, ήσουν γεμάτος κακία και θυμό, για οτιδήποτε διαφορετικό, αλλά και για οτιδήποτε έμπαινε ανάμεσα σε εσένα και στα συμφέροντα – δικά σου ή φίλων σου – χωρίς να υπάρχει καμία αίσθηση ευθύνης απέναντι στους ανθρώπους, που σε εμπιστεύθηκαν με την ψήφο τους, αλλά και σε όσους είχαν την ατυχία να είναι υπό την καθοδήγησή σου.

Στο καλό. Οι εμπάθειες, τα συμπλέγματα, η ρητορική προηγούμενων δεκαετιών, με γαρνιτούρα από ακροδεξιές “πινελιές”, δεν θα μας λείψουν καθόλου. Και μη μας γράφεις. Οι δημόσιες τοποθετήσεις, με μετά βίας άρθρωση κατανοητού λόγου, αλλά και τα δέντρα, που “θυσιάστηκαν” ώστε να αποτυπωθούν στο χαρτί και να διαμοιραστούν οι μισαλλόδοξες αντιλήψεις σου, είναι αρκετά. Η κοινωνία χρειάζεται ένα διάλειμμα, ώστε να κατασταλάξει στα μέλη της η συνειδητοποίηση, ότι άτομα σαν κι εσένα, που καπηλεύονται δημόσιες θέσεις και προβολή, προκειμένου να “σπρώξουν” μία ατζέντα διχασμού και ρατσιστικού διαχωρισμού, δεν χωρούν μέσα της, καθώς με αυτές τις λογικές ο κοινωνικός ιστός διασπάται και σε καμία περίπτωση δεν ενδυναμώνεται.

Φύγε, όπως η Ζυλιέτ Μπινός στη Μπλε του Κισλόφσκι. “Adieu”. Ήρεμα και πολιτισμένα. Είναι πολύ, άραγε, να ζητά κανείς από εσένα να φερθείς πολιτισμένα, να γνωρίζεις πότε είναι η σωστή στιγμή να αποχωρήσεις ησύχως, χωρίς να προβείς σε κάποιο άλλο ξέσπασμα, ενάντια σε αυτούς, που σε στήριξαν – για τους δικούς τους ιδιοτελείς, ψηφοθηρικούς λόγους – στη δημόσια πορεία σου; Ανθρώπους, που μέχρι πρότινος είχες φροντίσει να κρατάς ευχαριστημένους, διογκώνοντας τον εγωκεντρισμό τους, προκειμένου να κρατάς και την καρεκλίτσα σου.

Αdiós. Και αν υπάρχουν ακόμη άνθρωποι, που ακόμη κρίνουν, έχοντας λάβει γνώση όλων των “κατορθωμάτων” σου, ότι είσαι ικανός να βρίσκεσαι ακόμη σε θέσεις ευθύνης και να κρατάς στα χέρια σου τα δικαιώματα, τις διεκδικήσεις, τις δομές στήριξης, το μέλλον ανθρώπων, έστω και λιγοστών, καλό είναι να τους πάρεις μαζί σου φεύγοντας και κλείστε και την πόρτα. Απομονωθείτε μόνοι σας, αντί να επιχειρείτε συνεχώς να περιθωριοποιήσετε άτομα, που ευκαιρίας δοθείσης θα μπορούσαν να προσφέρουν, άλλοι λιγότερο, άλλοι περισσότερο, στους συνανθρώπους τους με όποιο τρόπο διαθέτουν, αντίθετα με εσένα, που ακόμη και ως... προύχοντας, φρόντιζες μονάχα να καλοπερνάει το “παρεάκι” σου.

Shalom. Όπως έλεγε ο Σόλων ο Αθηναίος, “μηδένα προ του τέλους μακάριζε”. Η πρότερη, ίσως επιτυχημένη, πορεία σου, στον τομέα της διεκδίκησης δικαιωμάτων, δεν είναι αρκετή για να σε “ξελασπώσει” από τον πρόσφατο ρατσιστικό κατήφορο και τις εκρήξεις οργής, κατά τις οποίες δεν λογάριασες κανέναν και τίποτα, προκειμένου να φτάσεις τον απώτερο στόχο σου, την προσωπική σου εξυπηρέτηση και ικανοποίηση. Αυτός είναι και ο λόγος, που φεύγοντας δεν αφήνεις κανένα κενό πίσω σου.

Zàijiàn. Αν σκέφτεσαι να ξανατρυπώσεις μέσα στα κοινά, να επιλέξεις άλλα πρόσωπα, τα οποία θα φροντίσεις να αποθεώσεις στους κύκλους σου και να τους πλέξεις το εγκώμιο, να γνωρίζεις, ότι, αν όχι όλοι, τουλάχιστον οι περισσότεροι πλέον γνωρίζουν τις ημέρες και τα έργα σου, καθώς και τον τρόπο με τον οποίο λειτουργείς. Και αν κάποιοι, προκειμένου να επωφεληθούν από τα “ψηφαλάκια”, που ενδεχομένως να κουβαλάς ακόμη πίσω σου, επιλέξουν να αγνοήσουν το γεγονός, ότι επιδίωξή σου είναι μόνο η εξυπηρέτηση συγκεκριμένων συμφερόντων, θα έρθουν αντιμέτωποι με τις αντιδράσεις που θα προκύψουν, όταν βρεθείς οικοδεσπότης πίσω από ανοιχτά μικρόφωνα, δεδομένου, ότι, όπως έχει δείξει η παρουσία σου μέχρι στιγμής, δεν είσαι ικανός καν να κρατήσεις ένα ψεύτικο προσωπείο ανωτερότητας.

Με λίγα λόγια, ήρθε η ώρα να ελαφρύνεις τον τόπο από τη δημόσια παρουσία σου.

Sayonara.