Καμία ανοσία στην ανοησία

Επειδή έχουμε μάθει απ’ έξω κι ανακατωτά την τακτική και τον κοντόφθαλμο τρόπο σκέψης ορισμένων, δε σημαίνει ότι έχουμε πάθει ανοσία στην ανοησία τους. Ούτε είμαστε υποχρεωμένοι να βάζουμε τσιρότο στον εγωισμό τους, κάθε φορά που κάνει βαβά.

Λες κάτι αρνητικό γι’ αυτούς, εκνευρίζονται. Γράφεις κάτι θετικό για άλλους, θυμώνουν. Και βγάζουν φανταστικά σενάρια με το φασόλι που έχουν στο κεφάλι τους. Σνομπάρουν την ουσία, δε στέκονται στην επιχειρηματολογία και μεταφράζουν την ανάδειξη του επιτυχημένου έργου κάποιων ως τέχνασμα πολιτικής προπαγάνδας για τη δική τους αποτυχία. Αδυνατούν να δουν πέρα από τον καθρέφτη τους και απαιτούν κι απ’ τους υπόλοιπους να δουν την «πραγματικότητα» από την οπτική γωνία που εξυπηρετεί τη ματαιοδοξία τους. Αλλά όταν ζητούν διακαώς συχαρίκια, δύσκολα θα αποδεχτούν την αλήθεια. Ότι αυτοί που τους έλεγαν «φτου σου, να μη σε βασκάνω» τώρα είναι λιγότεροι από εκείνους που τους λένε σκέτο «ΦΤΟΥ ΣΟΥ».

Οι κοντόφθαλμοι βλέπουν παντού «αντιπάλους». Λογικό… εφόσον έχουν μείνει «τρεις κι ο κούκος», όποια πέτρα κι αν σηκώσουν, θα βρουν από κάτω κι έναν «εχθρό» που ή τους πήρε χαμπάρι, ή δεν τους άντεξε ή δεν έχει «υπογράψει» μαζί τους κάποια «άτυπη συμφωνία».  

Οι κοντόφθαλμοι δεν γνωρίζουν αριθμητική και δεν καταδέχονται ενισχυτική διδασκαλία.

1+1=2.

«Πολιτικά ανεπαρκής» δεν λέγεται εκείνος που στα χρόνια θητείας του έχει προσφέρει ουσιαστικό έργο, αλλά αυτός που παριστάνει ότι παρουσιάζει έργο, ενώ στην πραγματικότητα έχει κάνει μια τρύπα στο νερό.

«Έλλειψη συναδελφικότητας» δεν είναι ούτε η μη συμμετοχή κάποιου σε αμφιβόλου διαφάνειας ενέργειες ή «πιτσικουλιές» ούτε η μη υιοθέτηση αναχρονιστικών και επικίνδυνων αντιλήψεων, ούτε η ανοχή στην απραξία και στην επανάπαυση της «καρέκλας». Έλλειψη συναδελφικότητας είναι οι τρικλοποδιές, τα εμπόδια και η περιθωριοποίηση μελών της ομάδας σου, επειδή οι δικές τους ικανότητες «ξεσκεπάζουν» την ανικανότητα τη δική σου και των υπολοίπων.

«Πολιτικά ανήθικος» δεν χαρακτηρίζεται εκείνος που εξακολουθεί να παρέχει τις υπηρεσίες του, εκτελώντας απρόσκοπτα το καθήκον του απέναντι σε εκείνους που τον ψήφισαν και προσδοκούν κάτι από τον ίδιο, αλλά αυτός που επί μονίμου βάσεως κατηγορεί, αδειάζει και αποδίδει απρεπείς χαρακτηρισμούς σε όσους του γυρνούν την πλάτη και τραβούν τον δικό τους δρόμο.

Για ποιον λόγο αποφασίζει κάποιος να εκφράσει την εμπάθειά του και την έλλειψη εκτίμησης και εμπιστοσύνης απέναντι σε κάποιον άλλο μετά από δύο χρόνια κοινής τους πορείας;

Και για ποιον λόγο δεν έγινε δεκτή από τον ίδιο η πρώτη υποβολή παραίτησης του δεύτερου ενάμιση χρόνο πριν;

Α) φοβόταν μήπως μιλήσει παραέξω (παραέξω ημερήσια, παραέξω εβδομαδιαία, παραέξω καθημερινά)

Β) επειδή δεν είχε κανέναν άλλον να βάλει στη θέση του «αντάρτη»

Γ) Ο «αντάρτης» δεν είχε εκφράσει την επιθυμία να πάρει τα κουβαδάκια του και να πάει σε άλλη παραλία

Δ) για όλα τα παραπάνω

«Κουτοπόνηρος» δεν ονομάζεται εκείνος που δηλώνει ντόμπρα τις προθέσεις του, αλλά συνεχίζει να βρίσκεται στο πόστο του για να τελειώσει αυτό που ξεκίνησε. Κουτοπόνηρος ονομάζεται αυτός που καταφεύγει σε «κατινιές», επειδή δεν μπορεί με τίποτα να «χωνέψει» ότι έχασε ένα δυνατό χαρτί του που τόσο πολύ θα ήθελε να έχει, αλλά «υπνωτισμένο», «ευνουχισμένο» και «ταγμένο».

Οι κοντόφθαλμοι είναι και αφελείς. Ενώ θα μπορούσαν να «εκμεταλλευτούν» και να «καρπωθούν» (όπως άλλωστε συνηθίζουν) το έργο των σημερινών «συμμάχων» τους και αυριανών αντιπάλων τους, αυτοί το παραβλέπουν, το αποσιωπούν και το «θάβουν», όταν μάλιστα υπάρχουν μέσα προβολής δράσεων με συγκεκριμένη ταυτότητα, που έχουν ως στόχο την εξωστρέφεια του τόπου. Όταν όμως τίθενται θέματα ανταγωνισμού και ανασφάλειας, ό,τι καλό γίνεται από τα «απολωλότα πρόβατα», περνά για πάντα στην αφάνεια ως μη γενόμενο.

Όσο δε πλησιάζει η περίοδος ανακατατάξεων, κάποιοι αρχίζουν να τρέμουν όχι μόνο για τη δική τους «καρέκλα», αλλά και για την «καρέκλα» των πιο πιστών αυλικών τους, με αποτέλεσμα να αναλαμβάνουν ρόλο δικηγόρου, λειτουργώντας κοντόφθαλμα και εξόφθαλμα αντιπολιτευτικά. Με τον τρόπο αυτό, υποτιμούν για μία ακόμη φορά τη νοημοσύνη του κόσμου, ο οποίος έχει την ικανότητα να κρίνει και να βγάλει μόνος του συμπεράσματα χωρίς δικηγορίσκους.

Τέλος, οι κοντόφθαλμοι προτιμούν να αμφισβητούν και να αρνούνται τα χαρίσματα των «αντιπάλων» του, αντί να αναγνωρίζουν και να αποδέχονται τα δικά τους «ελλείμματα». Διαφορετικά, αν είχαν την υποδομή και το κατάλληλο δυναμικό για να πράξουν μόνοι τους το έργο που «αποδομούν», δεν θα χρειαζόταν σήμερα να εκφράσουν για μία ακόμη φορά την κακία τους.