«Η διαχρονικότητα είναι νίκη για κάθε δημιουργό»

Στα μονοπάτια της ψυχής θα ταξιδέψει το φιλόμουσο κοινό της Σύρου ο Γιώργος Χατζηνάσιος, ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες συνθέτες, αλλά και κορυφαίος πιανίστας και μουσικός.

Η συναυλία με τίτλο «Μουσική Αίσθηση» συνδιοργανώνεται από τον Σύλλογο Φίλων του Νοσοκομείου Σύρου «Πρόσβαση» και την Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου. Την Τετάρτη 8 Μαΐου 2019, ο συνθέτης θα παρουσιάσει στο Θέατρο Απόλλων ένα μεγάλο μέρος της καλλιτεχνικής  του δημιουργίας, ενώ παράλληλα θα γίνονται προβολές σε κινηματογραφική οθόνη.

Θα ακουστούν αποσπάσματα από τους κύκλους τραγουδιών «Η ενδεκάτη εντολή», «Διαδρομή», «Άσπρο Μαύρο». «Λεύκωμα», «Συναξάρια», «Εικόνες», «Παιχνίδι για δύο», « Άγγιγμα ψυχής»  καθώς και μουσικές που ο συνθέτης έχει γράψει για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση.

Λίγες ημέρες πριν από την εμφάνισή του στην πρωτεύουσα των Κυκλάδων, ο κ. Χατζηνάσιος μίλησε στην «Κοινή Γνώμη» για τα κομμάτια που το κοινό δεν χορταίνει να ακούει, τα δικά του αγαπημένα τραγούδια, τις δυσκολίες των καλλιτεχνών που ονειρεύονται σήμερα μια μεγάλη καριέρα, αλλά και για το κίνημα που δημιούργησε σε όλη την Ευρώπη το «Μάθημα Σολφέζ» (1977).

Το κοινό γίνεται μια μεγάλη χορωδία

 «Το βασικό κορμό της συναυλίας αποτελούν αγαπημένα κομμάτια από όλη τη διαδρομή μου. Επίσης θα παίξω μουσικά θέματα κινηματογραφικών ταινιών, που φέρουν την υπογραφή μου, ενώ παράλληλα θα προβάλλονται στην οθόνη αποσπάσματα από τις συγκεκριμένες παραγωγές. Είναι ορχηστρικά, τα οποία έχουν ακουστεί όλα αυτά τα χρόνια, ωστόσο πολλά από αυτά έχουν μείνει χαραγμένα στη μνήμη του κόσμου και σαν τραγούδια. Κοντά μου έχω δύο εξαιρετικές φωνές, τον Παναγιώτη Ραφαηλίδη και τη Μαίρη Στεφανακίδη/ Συνεργαζόμαστε αρκετά χρόνια και πλέον, ο ένας γνωρίζει καλά τα καλλιτεχνικά χνώτα του άλλου. Η σκηνική παρουσία είναι εγκάρδια προς το κοινό. Δεν υπάρχει αποξένωση του star system. Ο κόσμος το διαισθάνεται αυτό και συμμετέχει από το πρώτο τραγούδι. Όπου πηγαίνουμε, οι θεατές γίνονται μια μεγάλη χορωδία και τραγουδούν από την αρχή τα κομμάτια μας. Συμμετέχουν σαν αντανάκλαση του κάθε τραγουδιού. Δεν υπάρχει παρότρυνση. Όταν ξεκινά ο ερμηνευτής, το κοινό αμέσως τον συνοδεύει. Αυτό είναι μαγευτικό για έναν δημιουργό, γιατί και ο ίδιος ο συνθέτης όταν έγραψε τα τραγούδια του, δεν μπορούσε να φανταστεί ποια από αυτά θα μείνουν και θα συνεχίσουν να ακούγονται. Η διαχρονικότητά τους είναι μια νίκη για τον κάθε δημιουργό. Κι αυτό το διαπιστώνει κανείς στη συναυλία μας».

Δεν αποσιωπώ τα πιο ανήσυχα τραγούδια μου

«Τα τραγούδια των συναυλιών είναι μοιρασμένα σε δύο κατηγορίες. Υπάρχουν κομμάτια, τα οποία ο ίδιος ο δημιουργός έχει συνηθίσει τόσο πολύ, παίζοντάς τα, διότι το κοινό πάντα τα αναζητά και τα αναμένει, ωστόσο υπάρχουν και τα πιο ανήσυχα που εκτιμά ιδιαίτερα ένας μουσικός, αλλά λόγω της δυσκολίας τους, δεν απευθύνονται στο ευρύ κοινό. Εγώ δεν τα αποσιωπώ αυτά τα τραγούδια. Δηλαδή παίζω και το Μονόγραμμα του Ελύτη και ποιήματα από την αρχαία Σαπφώ, ένα αφιέρωμα για την Κύπρο που έγινε μετά την εισβολή, παίζω τραγούδια για τη Σμύρνη που γράψαμε μαζί με τον Μάνο Ελευθερίου. Πάρα πολλοί ποιητές, πάρα πολλοί στιχουργοί… είναι μια γιορτή του τραγουδιού».

Η τέχνη θέλει διασταύρωση και συζήτηση

«Στη χώρα μας, υπάρχουν σήμερα χαρισματικοί καλλιτέχνες (συνθέτες, στιχουργοί, τραγουδιστές), οι οποίοι όμως δεν έχουν τη δυνατότητα να ανοίξουν τα φτερά τους, με τον ίδιο τρόπο που συνέβαινε παλαιότερα. Εκείνη την εποχή, ό,τι καινούριο έβγαινε αυτομάτως ακουγόταν, γινόταν θέμα συζήτησης. «Άκουσες το καινούριο κομμάτι που ο έγραψε ο Χατζηνάσιος με τη Μαρινέλλα;». Γινόταν τζερτζελές. Τώρα, οι περισσότεροι απομονώνονται στο ίντερνετ. Διασκεδάζουν με ένα κομμάτι και δεν έχουν κάποιον δίπλα τους να το μοιραστούν, να το απολαύσουν παρέα. Το ίδιο παθαίνω κι εγώ. Η τέχνη θέλει διασταύρωση. Και στο θέατρο όταν πάμε πηγαίνουμε, καθόμαστε μετά να αναλύσουμε την ιδέα του συγγραφέα, την απόδοση του κειμένου, τις ερμηνείες των ηθοποιών.  μετά, την ιδέα της συγγραφέα, την απόδοση του κειμένου, τις ερμηνείες. Η σημερινή απομόνωση αποτελεί ένας από τους λόγους που τα κομμάτια δε διαδίδονται πια εύκολα και δε γίνονται διαχρονικά».

Τραγούδι με ελληνικό στίχο δεν μπορεί να «ξεπεταχτεί» στο εξωτερικό

«Ποτέ δεν ήταν εύκολη η απόπειρα καριέρας εκτός συνόρων. Η γλώσσα είναι απαγορευτική για να ταξιδέψει η μουσική μας στο εξωτερικό. Δεν έγινε ποτέ και δεν θα γίνει ποτέ. Αυτά που ξέρουμε από τον Χατζιδάκι και τον Θεοδωράκη είναι μέσα από δύο ταινίες. Τίποτα άλλο δε βγήκε στο προσκήνιο. Ο Βαγγέλης Παπαθανασίου ξεχώρισε μόνο, εξορίζοντας τον εαυτό του στο εξωτερικό και μάλιστα με ορχηστρική μουσική. Δεν έβαλε ποτέ ελληνικό στίχο στα τραγούδια του. Οπότε δεν υπάρχει περίπτωση να ξεπεταχτεί κάτι δικό μας στο εξωτερικό. Μόνο μουσικές από τον κινηματογράφο, από την τηλεόραση. Αλλά τραγούδι δεν θα υπάρξει ποτέ».

Μάθημα Σολφέζ

«Ο Διαγωνισμός της Γιουροβίζιον είχε τεράστια απήχηση από τότε. Η δική μας συμμετοχή δημιούργησε ένα κίνημα στους μουσικούς όλης της Ευρώπης, οι οποίοι ήθελαν να επαληθεύσουν τις νότες. Είτε φυσαρμόνικα έπαιζαν, είτε ακορντεόν και κιθάρα όλοι έτρεχαν στα οργανάκια τους να δουν είναι το «ντο φα φα»; Κι εγώ το ίδιο θα έκανα, αν το είχε γράψει άλλος. Και έβλεπαν ότι υπήρχε κώδικας, ο διεθνής κώδικας της μουσικής. Ηχογράφησα το τραγούδι στο Μιλάνο, μαζί με τον Νίκο Παπαθανασίου, τον αδερφό του Βαγγέλη. Το δουλέψαμε μία εβδομάδα και ο κόπος μας είχε τελικά αποτέλεσμα».

Πολλοί τραγουδιστές δεν αισθάνονται τον στίχο

«Η μουσική παιδεία δεν είναι κριτήριο για να επιλέξεις έναν ερμηνευτή στο σχήμα σου. Για μένα έχει σημασία ο τραγουδιστής να νιώθει τον στίχο. Αυτό είναι ένα κόλπο που πολλοί δε γνωρίζουν και προσπαθούν να μιμηθούν ένα μουσικό όργανο. Υπάρχει μια παγωνιά στην εκφορά του λόγου. Η μόνη που το καταλάβαινε αυτό ήταν η Χάρις Αλεξίου. Ένα επιπλέον κριτήριο είναι να μην υπάρχουν διαλυτικά στοιχεία, μέσα στο συγκρότημα. Δηλαδή να υπάρχει ομαδικό πνεύμα και κανείς να μην είναι ανταγωνιστικός. Αυτήν ακριβώς την εικόνα θα δείτε και στη συναυλία μας στη Σύρο».

Σημειώνεται ότι, τα έσοδα της συναυλίας θα διατεθούν στο Σύλλογο Φίλων του Νοσοκομείου.