Όσα δεν έχουμε ανάγκη στην πολιτική

Σε έναν τόπο, σε μία περιοχή, σε μία χώρα, τη διαφορά, την εξέλιξη και την πρόοδο, μπορεί να φέρει μόνον η συλλογική δουλειά. Η κριτική σκέψη, οι προτάσεις, οι ιδέες και οι προσπάθειες που προέρχονται τόσο από τους πολίτες, όσο όμως και από τους πολιτικούς.

Όλα τα παραπάνω, υπό την προϋπόθεση πως οι πολίτες επιμένουν να θέλουν την πρόοδο και άρα, ζητούν να γνωρίζουν πεπραγμένα αλλά και μελλοντικά σχέδια, μα και υπό την προϋπόθεση πως οι πολιτικοί είναι και παραμένουν ελεύθεροι στη σκέψη, αγνοί στις προθέσεις και απαλλαγμένοι από τεράστια φιλοδοξία.

Για πολλούς, όλα τα παραπάνω, ξεκάθαρα παραπέμπουν σε ιδανικούς κόσμους, οι οποίοι δεν υφίστανται και ως εκ τούτου, ίσως να σκέφτονται πως η όποια επιθυμία για μία καλύτερη καθημερινότητα, προσκρούει σε τοίχο!

Ωστόσο, υφίσταται η ρεαλιστική οπτική για τα πράγματα, την οποία μπορούμε με καλή πρόθεση να υιοθετήσουμε, προκειμένου να βελτιώσουμε την κοινή ζωή των πολιτών, τα δημόσια πράγματα, το παρόν αλλά και το μέλλον μας.

Για να γίνει αυτό, θα μπορούσε ο κάθε πολίτης να κάνει την αυτοκριτική του, να σκεφθεί και να αξιολογήσει πώς τοποθετείται μέσα στην κοινωνία, αν αποτελεί ένα χρήσιμο μέλος της και αν έχει τη διάθεση να προσφέρει τις δυνάμεις του, για να οικοδομηθεί μία έστω κι ελαφρώς καλύτερη από αυτήν, στην οποία βρίσκεται και ζει.

Εκτός από την αυτοκριτική των πολιτών όμως, χρειάζεται να περάσουν από το μικροσκόπιο της σκέψης και της αξιολόγησης όλες οι πολιτικές υπάρξεις που βρίσκονται στο προσκήνιο!

Ίσως για την έναρξη των προσπαθειών της αλλαγής ή ορθότερα της βελτίωσης μίας κοινωνίας, να ήταν – για αρχή – αρκετό, το ερώτημα, “τί δεν μας αρέσει στους πολιτικούς”.

Από τις απαντήσεις που θα δίναμε στον εαυτό μας, πρωτίστως θα βελτιώναμε τα κριτήρια επιλογής των προσώπων που στέλνουμε σε θέσεις διοίκησης, σε κάθε επίπεδο, τοπικό, περιφερειακό και κεντρικό.

Εκτός αυτού όμως, θα επιτυγχάναμε να διαπιστώσουμε όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που δεν θέλουμε να έχουν οι πολιτικοί μας.

Ενδεικτικά, δεν έχουμε ανάγκη από υποχείρια! Η κοινωνία μας για να γίνει καλύτερη, για να διοικηθεί αποτελεσματικά και παραγωγικά, δεν χρειάζεται άβουλα όργανα που κατευθύνονται από τρίτους, οι οποίοι με τις δημόσιες παρεμβάσεις τους, δεν εξυπηρετούν τίποτα θετικό, παρά μόνον τους “πεφωτισμένους” καθοδηγητές τους, οι οποίοι μπορεί σήμερα να βρίσκονται εκτός πολιτικής.

Επίσης, δεν έχουμε ανάγκη από πολιτικούς που δεν αξιολογούν και δεν σκέφτονται τον ορθό τρόπο διαχείρισης του δημόσιου χρήματος, ανεξαρτήτως ύψος ποσού. Ο πολιτικός που δεν ζητά από το σύνολο των δυνάμεων ενός τόπου να καταθέσει την πρότασή του για όποια ανάγκη έχει αυτή η περιοχή, τον συγκεκριμένο χρόνο, δεν ευνοεί την παραγωγή θετικού αποτελέσματος.

Επιπλέον, θα έπρεπε να μην υπάρχει χώρος στο προσκήνιο της δημόσιας ζωής για όλους εκείνους τους πολιτικούς που υποτιμούν τη νοημοσύνη των πολιτών, περιαυτολογώντας κατ΄ εξακολούθηση για την στάση τους στην πολιτική, όταν είναι ξεκάθαρη και σαφής η τοξική παρουσία τους.

Ακόμη, η βελτίωση της καθημερινότητας ενός τόπου και μίας χώρας, αλλά και η απόκτηση ποιότητας για τους πολίτες στην παροχή υπηρεσιών, μπορεί να κερδηθεί όταν περιθωριοποιηθούν από δημόσιες θέσεις ευθύνης, άνθρωποι που δίνουν όλη τους την προσοχή στον τρόπο με τον οποίο το χέρι θα εισέλθει βαθύτερα στο “βάζο” με το “μέλι”.

Τέλος, μία κοινωνία δεν έχει ανάγκη από πολιτικούς που δεν θα τιμωρούν προκλητικές δραστηριότητες στη χώρα, οι οποίες έρχονται να προσβάλουν – ποικιλοτρόπως – την ίδια την ανθρώπινη ζωή.

Όλες οι παραπάνω γενικές αναφορές, θα μπορούσαν να συνθέσουν ένα “παζλ” σκέψης για τη λειτουργία της πολιτικής, αλλά και μία αφορμή για αλλαγές στη δημόσια και κοινή ζωή!