Προϋπόθεση αποτελέσματος η συνεργασία και όχι το “εγώ”

Στην πολιτική – όπως έχει αποδειχθεί και διαπιστώνεται δυστυχώς επανειλημμένως – το δύσκολο είναι να μην γίνεις περίγελος και το σχεδόν ακατόρθωτο είναι να μπορέσεις να αναπτύξεις τη συνεργασία, προκειμένου να υπηρετήσεις την περιοχή, τον τόπο και τη χώρα σου.

Η λειτουργία των πολιτικών ως μονάδων που σκέφτονται μόνον τον εαυτό τους, τη φήμη και την προβολή τους, δεν ευνόησε ποτέ το συλλογικό καλό και το όφελος της κοινωνίας, αντιθέτως, τοποθέτησε τους ίδιους στον πάγκο της ιστορίας..., η οποία τους συνόδευσε με τα πιο σκοτεινά και άχαρα χρώματα.

Κι ενώ τα αποτελέσματα της κάθε ατομικής κ εγωιστικής πολιτικής πορείας κρίνονται αρνητικά από την ίδια την κοινωνία, ωστόσο, ορισμένα πρόσωπα που έχουν αναμειχθεί με τον δημόσιο βίο, επιμένουν να στοχεύουν αποκλειστικά και μόνο στην ικανοποίηση του τεράστιου “εγώ” τους και όχι στην ικανοποίηση των αναγκών των διάφορων περιοχών και των ανθρώπων τους.

Τί κι αν πέφτει το ίδιο το σπίτι μας και μας πλακώνει..., τί κι αν για τη δρομολόγηση λύσης ενός σοβαρού προβλήματος απαιτείται η συλλογική πορεία, η συνεργασία και η υπευθυνότητα, ορισμένοι πολιτικοί, δεν συγκινούνται από την τεράστια απειλή..., αλλά με παρωπιδισμό πορεύονται μπροστά τον καθρέπτη τους, εστιάζοντας αποκλειστικά και μόνον στη θέα του εαυτού τους.

Πολλά τα προβλήματα, οι υποθέσεις και τα ζητήματα που απασχολούν έναν τόπο, αλλά ορισμένοι πολιτικοί έρχονται να αποδείξουν ξανά, πως, αν και βρίσκονται σε θέσεις ευθύνης, αδυνατούν να συντονιστούν με τις πραγματικές ανάγκες και τα αναπάντητα θέματα, ενεργώντας σαν μονάδες προκειμένου να ικανοποιήσουν τη φιλοδοξία τους.

Αποτέλεσμα αυτής της συμπεριφοράς είναι μία ολόκληρη κοινωνία να διαπιστώνει πως οι εκπρόσωποί της την αφήνουν έρμαιο στις “ορέξεις” καταστροφικών καταστάσεων και συνθηκών, οι οποίες απειλούν την ίδια τη φυσιογνωμία και τον χαρακτήρα της!

Συνέπεια αυτής της συμπεριφοράς είναι τα υπαρκτά προβλήματα να γιγαντώνονται και οι πολίτες της να αγωνιούν για υποθέσεις που χρονίζουν!

Η πλέον τραγική συνέπεια όμως, είναι ο αγώνας - και μάλιστα ο συντονισμένος αγώνας – άλλων πλευρών που καταφέρνουν να συμπορεύονται, να παρουσιάζεται σε πρώτο επίπεδο στον κόσμο, σαν μία άκαρπη μάχη, η οποία όμως ακόμη(!) δεν έχει δοθεί.

Η επικοινωνιακή τακτική ορισμένων πολιτικών προσώπων, τους οποίους συναντά ο κάθε πολίτης σε κάθε επίπεδο διοίκησης, καθίσταται ξεκάθαρο πως δεν έρχεται να ωφελήσει σε τίποτα, αντιθέτως, έρχεται να τορπιλίσει όποια προετοιμασία γίνεται από άλλες πλευρές, απλούς πολίτες, φορείς ή και άλλες Αρχές, προκειμένου να αντιμετωπισθεί ή να δρομολογηθεί λύση σε κάποια υπόθεση!

Τα επικοινωνιακά παιχνίδια – πολλώ δε μάλλον όταν αυτά – δεν είναι καλοστημένα, έρχονται να βλάψουν την εικόνα μίας περιοχής απέναντι σε όσους θα πρέπει να αποτελέσουν συνομιλητές της για την εξέταση κάποιας σοβαρής υπόθεσης, ενώ σε καμία περίπτωση δεν τη βοηθούν να πορευθεί αποτελεσματικά.

Η επιλογή ορισμένων πολιτικών να μην συνεννοούνται με άλλες πλευρές, να μην επιδιώκουν συνεργασία, να μην τάσσονται υπέρ του τόπου τους, αλλά και να μην υπερασπίζονται την ίδια την κοινωνία που κραυγάζει για ανοικτές “πληγές”, μπορεί να είναι επιλογή τους, αλλά σίγουρα δεν μπορεί να αποτελέσει τον “μπούσουλα” των κινήσεων όλων των άλλων των πλευρών που νοιάζονται πραγματικά για την αναζήτηση λύσεων και λειτουργούν μεθοδικά για ένα αποτέλεσμα!

Όταν ένας τόπος φθάνει στο χείλος του γκρεμού, τότε η ανάγκη επιβίωσης των πολιτών του, έρχεται στο προσκήνιο! Και τότε, τα δεδομένα... αλλάζουν!

Αυτός που βρίσκεται πρόδηλα εκτεθειμένος και στο χείλος του πολιτικού γκρεμού είναι εκείνος που δεν νοιάστηκε, εκείνος που πρόδωσε προσπάθειες, εκείνος που δεν συνεργάστηκε και εκείνος που επαναπαύθηκε σε επικοινωνιακές τακτικές για την ικανοποίηση του τεράστιου “εγώ” του!