Η αλληλεγγύη πρέπει να νικήσει

Τις τελευταίες μέρες γινόμαστε μάρτυρες ενός ακραίου ξενοφοβικού, ρατσιστικού και εθνικιστικού παροξυσμού που υποκινείται από ευρύ φάσμα δεξιών, ακροδεξιών, φασιστικών δυνάμεων και καταχειροκροτείται από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, τους εκπροσώπους της κυβέρνησης και του κλήρου.

Η πολυετής οικονομική κρίση σε συνδυασμό με τις ρατσιστικές πολιτικές της Ευρώπης, την ανικανότητα αντιμετώπισης του προσφυγικού ζητήματος από μεριάς της Ελλάδας και τις συνεχόμενες πολιτικές απειλές του Ερντογάν κατάφεραν να μας οδηγήσουν σε εθνικιστική υστερία, να καλλιεργήσουν κλίμα πανικού και να πνίξουν κάθε φωνή αλληλεγγύης.

Είδαμε στρατό να πνίγει στα χημικά πρόσφυγες πολέμου, πολίτες να παίρνουν το νόμο στα χέρια τους και να κυκλοφορούν με τα όπλα στο ώμο κυνηγώντας εξαθλιωμένους και άοπλους ανθρώπους, μανάδες και παιδιά να πυροβολούνται στον Έβρο και τη Μυτιλήνη, έγκυες γυναίκες να τραμπουκίζονται με χυδαίες και εξευτελιστικές εκφράσεις, αποθήκες ιματισμού και τροφίμων αλληλέγγυων στη Χίο να παραδίνονται στις φλόγες, φωτογράφοι και διεθνείς δημοσιογράφοι να λιντσάρονται, εργαζόμενοι/ες, αλληλέγγυοι/ες και πρόσφυγες/ισσες να προπηλακίζονται, σχολεία για τα προσφυγόπουλα να καίγονται ολοσχερώς και όλα αυτά να επικροτούνται με δηλώσεις απανθρωπιάς, φράσεις μίσους χωρίς μέτρο και ντροπή από μερίδα κόσμου, από τα ΜΜΕ και από πολιτικούς εκπροσώπους.

Είναι βολικό να στρέφουμε την οργή μας στους πρόσφυγες και τους μετανάστες και να μην καταδεικνύουμε τους πραγματικούς ενόχους. Αρχικά τις δυνάμεις του πολέμου που αφανίζουν χρόνια ολόκληρα λαούς στο όνομα του πλούτου. Τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις που για να «διώξουν» το προσφυγικό πρόβλημα από πάνω τους, το 2016 με την συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας μετέτρεψαν την δεύτερη, σε ‘’ασφαλή’’ χώρα με τον μεγαλύτερο αριθμό Σύρων προσφύγων στον κόσμο και το αντιδραστικό καθεστώς Ερντογάν σε κυρίαρχο εκμεταλλευτή του προσφυγικού ζητήματος κάθε φορά που δεν τηρούνται από την Ευρώπη βασικά μέρη της συμφωνίας. Τέλος τις πολιτικές της οικονομικής εκμετάλλευσης και της εξαθλίωσης των ασθενέστερων χωρών του κόσμου.

Μπροστά στην επιδημία της ξενοφοβίας και του ρατσισμού, η εκπαιδευτική κοινότητα οφείλει να πάρει θέση και να παλέψει για τα δικαιώματα των ανθρώπων και την αλληλεγγύη προς τους αδύναμους και τους κατατρεγμένους. Να φωνάξει κατά του πολέμου και όλων αυτών των πολιτικών που γεννούν την προσφυγιά, να σταθεί με θάρρος ενάντια στον εθνικισμό και τον ρατσισμό και με ανθρωπιά στους απόκληρους αυτού του κόσμου.