Είναι να μη σου τύχει

Τη δεκαετία του ’90, ήταν πολύ της μόδας να μαζεύεις αυτοκόλλητα. Από ταινίες της Disney, μέχρι τη «Λάμψη». Του Φώσκολου, καλέ. Ποιου Κιούμπρικ; Έλα, Παναγία μου! Ένα εννιάρι σε τεστ ιστορίας… το αντιμετώπιζα ψύχραιμα. Όταν όμως δεν έβρισκα τη «Σελήνη» με τον Χόχο για να συμπληρώσω το άλμπουμ, μπορούσα να κλαίω μερόνυχτα.

Στοίβες τα άλμπουμ της Panini. Σε αριθμό κόντευαν να ξεπεράσουν και τα σχολικά βιβλία. Πόσες φορές δεν είχα ξεχάσει να πάρω μαζί μου τα Μαθηματικά ή το Ανθολόγιο; Καλά, το «Εμείς κι ο κόσμος», δεν πιάνεται. Ως παιδί ήμουν ολίγον μονόχνωτο. Δεν ήθελα κανέναν άλλον. Ευχόμουν να εξαφανιστούν όλοι απ’ τον πλανήτη και να μείνω μόνος μου να παίζω με το βίντεο. Ιστ, ιστ… Αυτό, επίτηδες το άφηνα. Αλλά τα άλμπουμ είχαν πάντα μια θέση στην τσάντα μου. Στο ντοσιέ, με τις εργασίες.

Μια φορά, αντί να παραδώσω στη δασκάλα τη φωτοτυπία με τις ασκήσεις της γραμματικής, της έδωσα το άλμπουμ της «Μικρής Γοργόνας». Εκείνη το ξεφύλλισε γρήγορα και μου είπε «Β’, γιατί σου λείπουν το καβούρι και ο γαύρος που παίζει κρουστά». Αλλά δεν είχα μόνο εγώ τη σκαγιά. Όλοι οι μαθητές είχαμε πάθει εθισμό. Όταν μας έμενε λίγη ώρα μέχρι το σχόλασμα, η δασκάλα μας έλεγε ότι, μπορούσαμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε. Να ζωγραφίσουμε, να γράψουμε, ακόμη και να διαβάσουμε τα μαθήματα της επόμενης ημέρας. Σίγουρα… Εμείς βγάζαμε τον πάκο με τα αυτοκόλλητα και τα απλώναμε ένα-ένα στο θρανίο σαν τον Χορταρέα που έριχνε τα Ταρώ.  

«Δώσε μου έναν Μπράντον, να σου δώσω μια Κέλι. Έχω και δέκα Μπρέντα, αν θες».  

«Εγώ έχω δεκαπέντε Μπρέντα. Μου έχουν ξεμείνει».

Τς, τς, τς… κανείς δεν την ήθελε αυτή την αχώνευτη και μας είχε στοιχειώσει όλη τη συλλογή του «Μπέβερλι Χιλς».

Αλλά μεγάλο σουξέ είχε και το άλμπουμ της Βουγιουκλάκη. Οι ταινίες της προβάλλονταν συνεχώς από τα ιδιωτικά κανάλια, πολλές φορές και ταυτόχρονα. Σάββατο βράδυ μάλωνα με τη μάνα μου, επειδή εγώ ήθελα να δω την «Αλίκη στο ναυτικό» στον Ant1, ενώ εκείνη την «Αρχόντισσα και τον αλήτη» στο Mega. Μπίλιες είχαμε γίνει. Τότε, είχα χαλάσει το βίντεο. Αυτό βέβαια δεν με εμπόδισε να μάθω απ’ έξω τις ατάκες από όλες τις ταινίες της. Το ίδιο και οι συμμαθητές μου… έστω, οι συμμαθήτριές μου. Γι’ αυτό και οι εν λόγω τύχες είχαν πάρει φωτιά. «Αχ, μου ‘τυχε πάλι το Ποντικάκι. Πάρ’ το από δω και φέρε μου «Το πιο λαμπρό αστέρι». Όχι απ’ την ψαραγορά, απ’ το μαγαζί του Μενεξέ». Όλοι θέλαμε την πιο glamorous Αλίκη.

Έτσι ξέγνοιαστα και ευχάριστα περνούσαμε ως παιδιά τον χρόνο μας στις σχολικές αυλές, στις αλάνες και τα πεζούλια της γειτονιάς… ανταλλάσσοντας αυτοκόλλητα. Τώρα, το 2020, ως ενήλικες πλέον και έγκλειστοι, κάνουμε άλλου είδους ανταλλαγές.

«Έχω πέντε ρολά υγείας, αχρησιμοποίητα. Τα ανταλλάσσω με αντισηπτικό ή οινόπνευμα. Σου τελείωσαν; Δέκα δεν είχες πάρει; Τι το κάνεις χριστιανή μου τόσο οινόπνευμα; Αφού ούτε τζάκι έχεις, ούτε πας πουθενά τώρα που είμαστε σε καραντίνα. Το κατεβάζεις μαζί με λεμόνι και πάγο; «Μην το πιείτε, αλειφθείτε», λένε οι ειδικοί. Αλλά με μέτρο. Τώρα τι θα βάλω στο χέρι μου; Χτύπησα τον αγκώνα μου στο περβάζι του μπαλκονιού κι από χθες στις 21:00, τρέχει αίμα. Να χειροκροτήσω; Όχι καλέ, εγώ βγήκα να μουντζώσω τις πρώην σχέσεις μου. Αυτοί φταίνε που κάθομαι τώρα μόνος μου να ζητιανεύω για λίγη αμμωνία. Να βάλω μαγειρική; Να υποχωρήσει το τραύμα θέλω, χρυσή μου, όχι να φουσκώσω σαν κουλουράκι της Λαμπρής. Μου τέλειωσε και το τυρί του τοστ. Να σου δώσω πέντε φέτες καπνιστή γαλοπούλα, να μου δώσεις τρεις φέτες ένταμ; Ναι, είχα πάρει παραπάνω γαλοπούλα, για να δίνω στη γάτα. Στην αρχή έτρωγε, τώρα σταμάτησε. Φοβάται ότι προσπαθώ να την παχύνω για να την σφάξω το Πάσχα. Καλά, όνειρα κάνει κι αυτή, που νομίζει ότι δεν κινδυνεύει ως το Πάσχα. Τώρα που άρχισε και το face control στα σούπερ μάρκετ, δεν την αφήνω να κάθεται στο παράθυρο. Είσαι με τα καλά σου; Να τη βουτήξει κανείς, να την κάνει γιαχνί;».

Εν τω μεταξύ, τώρα που ξαναβλέπω παλιές ταινίες στο διαδίκτυο, κάθομαι και σκέφτομαι ότι αν όλες αυτές γυρίζονταν σήμερα, η Μανταλένα θα ήταν οδηγός του ΕΚΑΒ «άλλος με το φορείο μας», στο «Σ’ αγαπώ», ο Αντωνόπουλος θα πέθαινε από λοίμωξη του αναπνευστικού, στο «Ξύλο βγήκε από τον παράδεισο», η Λαζάρου θα κολλούσε κορωνοϊό την Πολυχρονοπούλου, που κόλλησε την Ξανθοπούλου, που κόλλησε τη Γιαδικιάρογλου και η Καρέζη ως «Δεσποινίς Διευθυντής» θα ρωτούσε τον κ. Σαμιωτάκη «Κολλήηησαατε;».