Θα δείξει

Λόντρα, Παρίσι, Νιου Γιορκ, Βουδαπέστη, Βιένη.... κομμένα. Ούτε στο περίπτερο. Μας κόβουν τη σύνταξη, μας κόβουν το εφάπαξ, μας κόβουν.... Τι να μην το πω; Μας έκοψαν και το τρίτο. Διότι δεν υπάρχει κατάλληλος κωδικός στο 13033 για να δηλώσουμε ότι πάμε για να γνωρίσουμε τη χαρά του έρωτα.

Έτσι, λοιπόν, #μένουμε_σπίτι και με το ζόρι τώρα, διότι εφόσον αφέθηκε στη διακριτική μας ευχέρεια και δεν ευχερήσαμε καθόλου να εφαρμόσουμε από μόνοι μας την καραντίνα μας και τα μέτρα ασφαλείας, βρέθηκε η ευκαιρία να γίνει ένα ωραιότατο lockdown.

Είναι απαραίτητη η όσο το δυνατόν μείωση των μετακινήσεων; Ναι. Όλη η επιστημονική κοινότητα συμφωνεί, πως όσο λιγότερο ερχόμαστε σε επαφή ο ένας με τον άλλο, τόσο αποτελεσματικότερα σταματάμε την εξάπλωση του ιού και ως εκ τούτου, οι νοσούντες θα μπορούν να λαμβάνουν την περίθαλψη που τόσο πολύ χρειάζεται.

Υπάρχει οργάνωση και σχέδιο πίσω από αυτή την απαγόρευση της κυκλοφορίας; Αν σκεφτεί κανείς ότι έστειλα μήνυμα στον Χαρδαλιά να με αφήσει να πάω το σκύλο μου βόλτα να κάνει το ζωντανό την ανάγκη του και η απάντηση για την έγκριση της μετακίνησής μου ήρθε τρεις ώρες αργότερα, όταν πλέον είχα ήδη εκπαιδεύσει το σκύλο να χρησιμοποιεί την τουαλέτα και να τραβάει καζανάκι, τότε η απάντηση είναι μάλλον όχι. Μάλλον όχι, δεδομένου ότι σε μερικούς που έστειλαν μήνυμα, τους ήρθε απάντηση δίνοντάς τους το όνομα και τη διεύθυνση κάποιου άλλου ατόμου. Επίσης, μάλλον όχι, δεδομένου, ότι παρά τα μέτρα της απαγόρευσης κυκλοφορίας, δεν υπάρχει ούτε κατά διάνοια επαρκής ελεγκτικός μηχανισμός και αυτός που υπάρχει, μάλλον κινδυνεύει, αφού θα είναι και η πρώτη ομάδα που, αν δεν τηρούνται πολύ αυστηρά τα μέτρα προστασίας και δεν δίνεται ο απαραίτητος εξοπλισμός ατομικής προστασίας, κινδυνεύει να πέσει στα δίχτυα του νέου ιού.

Γίνεται ό,τι είναι δυνατόν να γίνει σε κρατικό επίπεδο, σε ό,τι αφορά τα μέτρα ενίσχυσης του συστήματος υγείας και τη λήψη μέτρων καταγραφής και ιχνηλάτησης του ιού; Η απάντηση τείνει κι εδώ προς το όχι της. Η ενίσχυση του συστήματος υγείας με επιπλέον προσωπικό έπρεπε να είχε λάβει χώρα άμεσα από την εκδήλωση του πρώτου κρούσματος, ωστόσο ακόμη δεν έχει ολοκληρωθεί. Όσο δε για τον εξοπλισμό για την προστασία της εμπροσθοφυλακής της άμυνάς μας απέναντι στον ιό, οι δομές υγείας παρακαλούν μέχρι και σήμερα για να τους σταλούν μάσκες, στολές και γάντια. Παράλληλα, το κατά πόσον οι ειδικές εργαστηριακές εξετάσεις που γίνονται για τον εντοπισμό κρουσμάτων είναι επαρκείς ή όχι, θα φανεί προς το τέλος όλης αυτής της περιπέτειας. Διότι αν υπάρχουν κρούσματα, τα οποία δεν επιβεβαιώνονται και έτσι δεν λαμβάνουν τα απαραίτητα μέτρα προστασίας για τη διασφάλιση της υγείας των υπολοίπων με τους οποίους έρχονται σε επαφή, τότε η πρακτική αυτή μπορεί να αποβεί μοιραία για τη χώρα.

Είναι όλο αυτό μία προσπάθεια να αφαιρεθούν βασικά ανθρώπινα δικαιώματα; Ενδεχομένως. Πολλοί θεωρούν ότι η επιβολή του μέτρου αυτού δεν αποσκοπεί τόσο στο να μας προστατεύσει, όσο στο να διαπιστωθεί αν ο κόσμος υπό το φόβο μίας μεγάλης απειλής, εκχωρεί κυριαρχικά του δικαιώματα στο εκάστοτε κράτος. Κάτι τέτοιο δεν είναι απίθανο, βλέποντας την έκταση που έχει λάβει η επιβολή στρατοκρατικού αποκλεισμού σε χώρες ανά τον κόσμο, ωστόσο ας το δούμε και από την άλλη του άποψη. Αρχικά, να πούμε, ότι το πείραμα έχει γίνει και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία, στις αρχές της δεκαετίας του 2000 όταν με αφορμή το τρομοκρατικό χτύπημα στους Δίδυμους Πύργους, μετατράπηκε η υφήλιος (με χαρά) σε ένα μεγάλο Big Brother, που συνεχίζεται με μεγάλη επιτυχία και ολοένα αυξανόμενο budget μέχρι και σήμερα. Άρα γνωρίζουμε στα σίγουρα, ότι ο κόσμος, εκ φόβου ορμώμενος, παραχωρεί δικαιώματα. Δεύτερον, μία χούντα, αφαιρεί τον αντίλογο και ο αντίλογος αυτή τη στιγμή στα social media είναι επιτρεπτός, αν όχι επικρατέστερος. Τρίτον, δεδομένου, ότι υπήρξε μία στάση “μωρ' δε βαριέσαι, έχει ο Θεός” από πολύ μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού, το οποίο έσπευσε να χλευάσει, να αγνοήσει πλήρως και να παραβεί τα μέτρα περί κοινωνικής απομόνωσης που συστήνονταν, θέτοντας σε κίνδυνο εαυτούς, γνωστούς, αγνώστους και ευπαθείς ομάδες, δεν ήταν (ήμασταν) λίγοι αυτοί που ζήτησαν αυστηρότερα μέτρα.

Να “σπάσουμε” τα μέτρα περί επιβεβλημένης καραντίνας, βασιζόμενοι στις ανεπάρκειες του ελεγκτικού μηχανισμού και να κάνουμε την προσωπική μας επανάσταση απέναντι στο κατεστημένο που μας επιβάλει σχεδόν “χουντικά” πράγματα; Κατηγορηματικά, όχι. Στην παρούσα φάση, η καραντίνα είναι ωφέλιμη. Είναι αυτή που διαχωρίζει μία ραγδαία εξάπλωση της πανδημίας, την κατάρρευση του συστήματος υγείας και τις εκατόμβες νεκρών, με μία ηπιότερη εξάπλωση, κατά την κορύφωση της οποίας θα ζοριστούμε όλοι, αλλά θα επιβιώσουμε πολλοί περισσότεροι.

Οι ανεπάρκεια ή μη του κυβερνητικού σχεδιασμού θα φανούν. Παρά το γεγονός, ότι στην οθόνη μας καθημερινά βλέπουμε δύο ανθρώπους, εκ των οποίων ο ένας απλώς σύμβουλος σχετικά με το θέμα, αφού του το επιτρέπει η ιατρική του ειδικότητα, από “πίσω” λειτουργούν τα στελέχη που έχει επιλέξει αυτή η κυβέρνηση. Το αν ανταποκρίνονται σωστά σε αυτή την κρίση ή όχι, θα φανεί από την έκταση που θα πάρει το φαινόμενο στη χώρα μας. Αυτό που προσπαθούμε να προλάβουμε είναι να μην πάρει τεράστια έκταση και πλέον ξεφύγει από κάθε έλεγχο.

Η κρατική, λοιπόν, λειτουργία είναι ιδιαίτερα καθοριστικός παράγοντας για την έκβαση της κατάστασης που ζούμε, ωστόσο οι πολίτες αυτή τη στιγμή έχουμε χρέος απέναντι στους συνανθρώπους μας να παραμείνουμε απομονωμένοι.

Και στο τέλος, αφού όλη αυτή η κρίση θα βαίνει προς το τέλος της, θα υπάρξει – πρέπει να υπάρξει – ένα γερό ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Από τους πολίτες προς την κυβέρνηση και από πολίτες προς πολίτες. Τι πήγε σωστά, τι πήγε λάθος, τι θα μπορούσε να έχει πάει καλύτερα και τι συνιστά εγκληματική αμέλεια. Όταν όλα τελειώσουν, όμως. Προς το παρόν, κάθε μας έξοδος από το σπίτι ενέχει τον κίνδυνο να μεταφέρουμε τον ιό κάπου αλλού. Είτε από το σπίτι μας προς τα έξω, είτε από έξω προς το σπίτι μας. Και στην παρούσα φάση, σε αυτό θα πρέπει να επικεντρωθούμε με όλη μας την ψυχραιμία και τη λογική και να λαμβάνουμε κάθε δυνατό μέτρο για να μειώσουμε όσο είναι δυνατόν αυτόν τον κίνδυνο.