Βολιώτισσες χτύπησαν με γροθιά τη βία

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΑΡΟΥΓΚΑ

Κατ’ επανάληψη καταγράφει το αστυνομικό δελτίο τον εφιάλτη της ενδοοικογενειακής βίας. Γυναίκες κατά κύριο λόγο και μεμονωμένα άνδρες να υφίστανται ψυχολογική, προφορική και σωματική βία, να κακοποιούνται. Παιδιά να βρίσκονται στη μέση ή το χειρότερο να γίνονται αποδέκτες της. Σπάνια όμως αναφέρεται η φρίκη που βιώνουν οι μάρτυρες, οι άνθρωποι του διπλανού σπιτιού που βιώνουν από απόσταση αναπνοής τα επεισόδια.

Βολιώτισσες μάρτυρες περιστατικών βίας μοιράζονται σήμερα την κόλαση που έζησαν. Ο ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ μίλησε με δύο γυναίκες που έφθασαν ακόμη και σε αίθουσα δικαστηρίου για να τελειώσει το μαρτύριο.

Δεν έκλεισαν τα αυτιά τους. Δεν έκαναν ότι δεν έβλεπαν. Δεν προσποιήθηκαν ότι δεν συμβαίνει τίποτα. Αντίθετα αντιμετώπισαν τη βία, επενέβησαν, κατήγγειλαν. Η μία ηλικίας 38 ετών λέει ότι «δεν μετανιώνω για τις πράξεις μου. Αντίθετα σκέφτομαι πως θα μπορούσε να είχα δράσει νωρίτερα!». Η δεύτερη, ηλικίας 37 ετών, προτρέπει για «μηδενική ανοχή». Σύμφωνα με τις μάρτυρες η γειτονιά πρέπει να είναι δεμένη σαν γροθιά για την αντιμετώπιση της βίας.

«Δεν μπορείς να κοιμηθείς το βράδυ»

Η 38χρονη μοιράζεται τους προβληματισμούς της από τα πρώτα σκηνικά που υπέπεσαν στην αντίληψή της. Όταν ξεκινά η βία είναι μύθος ότι κάποτε μπορεί να σταματήσει. «Είναι απίστευτη ψυχολογική κούραση όταν ακούει κανείς φωνές. Περνούν στον ψυχικό σου κόσμο. Σε στοιχειώνουν», περιγράφει. «Με το παραμικρό έρχονται στο μυαλό μου διάφορα. Διακατέχομαι από φόβο ότι κάτι κακό θα συμβεί. Ότι δεν θα το προλάβω και θα είμαι συνυπαίτια», περιγράφει.

Αυτή η κατάσταση δεν σταματάει. «Δεν μπορείς να κοιμηθείς. Αισθάνεσαι τύψεις, θυμό, αγανάκτηση, πάρα πολύ μεγάλη οργή», περιγράφει ακόμη η 38χρονη, που ζει πρώτη φορά κάτι παρόμοιο με την κατάσταση να συνεχίζεται εδώ και έναν χρόνο.

«Στην αρχή προβληματίζεσαι για το τι είναι ορθό και αν έχεις το δικαίωμα να παρέμβεις. Υπάρχει φόβος για τον οποίο χρειάζεται κανείς δύναμη, υποστήριξη αλλά και καλή διάθεση. Εννοείται ότι έχουμε το δικαίωμα να επέμβουμε. Υπάρχουν κίνδυνοι», σημειώνει.

Στην πορεία -όπως λέει- προβληματίζεσαι αν έπραξες σωστά που κινητοποιήθηκες. «Διερωτάσαι αν θα μπορούσες να το είχε κάνει κάτι νωρίτερα και βέβαια ποιος είναι ο ρόλος των αρχών. Μόνιμα είναι τα ερωτήματα: Γιατί οι αρμόδιες αρχές δεν κινητοποιούνται; Γιατί υπάρχει τόση γραφειοκρατία; Πρέπει να υπερπηδήσεις εμπόδια, τα οποία πολλές φορές κάνουν την κατάσταση ακόμη πιο δύσκολη», περιγράφει.

Η γειτονιά πρέπει να είναι μία γροθιά

Από την πλευρά της η 37χρονη λέει ότι δεν θα πρέπει να υπάρχει ωχαδερφισμός. «Είναι λογικό να στεναχωριέται ο γείτονας όταν ακούει τα περιστατικά βίας, να αναστατώνεται, να δαγκώνεται το στομάχι του. Όμως δεν θα πρέπει να τα αφήνει έτσι. Πρέπει όλοι η γειτονιά να ξεσηκώνεται», επισημαίνει.

Μιλώντας από προσωπική εμπειρία λέει ότι «αυτό που βιώνω είναι κάτι τρομερό. Όλοι τρομάξαμε, στεναχωρηθήκαμε, φοβηθήκαμε πολύ. Η βία ενέχει πολύ σημαντικούς κινδύνους».

«Εμάς – εμένα και τη γειτονιά- πολλές φορές δεν μας βοήθησαν. Το ότι έφυγα εγώ από το σπίτι με το παιδί αυτό βοήθησε την Αστυνομία να έρθει. Και εμένα ο σύζυγος έλεγε μην πας, μην μπλέκεσαι. Και του απαντούσα όχι. Πρέπει να φύγουμε από τη βόλεψή μας και να επέμβουμε», τονίζει.

Έχοντας φθάσει να παρεμβαίνει στις αρμόδιες αρχές σήμερα αισθάνεται ικανοποιημένη από το αποτέλεσμα. «Όταν συμβαίνουν τέτοια καταστάσεις η γειτονιά πρέπει να αντιδράσει αμέσως, ό, τι ώρα και να είναι. Οποιαδήποτε στιγμή πρέπει να παρεμβαίνουμε και βοηθάμε το άτομο που βρίσκεται σε ανάγκη, είτε αυτή είναι γυναίκα ενήλικας, είτε άνθρωπος ηλικιωμένος και το σημαντικότερο ανήλικο παιδί», σημειώνει.

Η ίδια διερωτάται: «Δεν είναι άδικο να μπορείς να σώσεις μία αθώα ψυχή και να κάθεσαι με σταυρωμένα χέρια; Γνωρίζοντας από κοντά τα πράγματα ενημερώνεσαι πράγματα που δεν μπορείς να φαντασθείς. Σήμερα υπάρχει ένα άτομο που μου τηλεφωνεί και με ευχαριστεί. Το πρόσωπό του είναι πλέον ήσυχο και ήρεμο. Θα μπορούσε να είχε απαλλαχτεί από τα προβλήματα πολύ καιρό πριν».

«Κανένα πρόβλημα δεν λύνεται εύκολα. Όμως, μετά την καταιγίδα έρχεται γαλήνη», καταλήγει.

«Χρειάζονται θάρρος και δύναμη, κανείς δεν είναι στην πραγματικότητα μόνος»

Σε όλη αυτή τη διαδρομή ένας μάρτυρας είναι λες και έχει απέναντί του τις αρμόδιες αρχές, ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι έτσι. «Υπάρχουν νόμοι που κάνουν το έργο λίγο πιο δύσκολο. Η νομοθεσία λειτουργεί αποτρεπτικά. Για να φθάσει να τερματίσει μία υπόθεση χρειάζεται ολόκληρη διαδικασία», επισημαίνει.

Γι’ αυτό τον λόγο χρειάζεται κανείς δύναμη και κουράγιο. Η 38χρονη λέει ότι «πρέπει να είσαι μία γροθιά με τους γείτονες που βιώνουν τον ίδιο εφιάλτη. Τότε μπορείς να κάνεις κανείς τα πάντα. Όταν υπάρχει ανοχή, το πρόβλημα δεν λύνεται, αντίθετα μπορεί να σέρνεται αιωνία, με άγνωστα αποτελέσματα για εκείνον που υφίσταται τη βία.

Σίγουρα δεν γνωρίζουμε τι συμβαίνει όταν μία πόρτα κλείνει αλλά κάποια πράγματα γίνεται αντιληπτά. Δεν κρύβεται η βία απλώς υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν ότι δεν την ακούν γιατί απλά δεν θέλουν να εμπλακούν» εξηγεί.

Εχοντας φθάσει στο τελευταίο στάδιο της κινητοποίησης η 38χρονη λέει ότι κανείς δεν θα πρέπει να υπομένει. «Σήμερα βλέπω ότι τα πράγματα έχουν πάρει θετική τροπή. Να μην κρύβεται ο κόσμος, να παίρνει μέρος, να αντιδράει. Να έχει θάρρος και δύναμη. Κανείς δεν είναι στην πραγματικότητα μόνος. Μπορεί να αργούν οι αρχές αλλά είναι πάντοτε δίπλα μας», υπογραμμίζει.