«Παράγω και εξάγω»

«Αλίμονο στη χώρα που δεν τρώει ψωμί απ’ τα δικά της σπάρτα, δεν πίνει κρασί απ’ τα δικά της αμπέλια, δεν τρέφεται απ’ τα ψάρια και την κτηνοτροφία της. Η κάθε χώρα έχει ανάγκη τη δική της εργασία, τη δική της παραγωγή για να ζήσει…» Λόγια ενός απλού ανθρώπου. Ούτε επιστήμων είναι, ούτε επιχειρηματίας. Ένας απλός εργαζόμενος με σωστή φιλοσοφική σκέψη. Κατά τη γνώμη μου.

«Όλοι θέλουμε την ανάπτυξη αλλά αν είσαι σε λάθος δρόμο, πρόοδος και ανάπτυξη σημαίνει να κάνεις μεταβολή και να γυρίσεις πίσω αναζητώντας τον σωστό δρόμο»!

Αυτά είναι τα λόγια του Ιρλανδού συγγραφέα C. Lewis.

Η χώρα μας πριν από περίπου 30 χρόνια, κατά την είσοδό της στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα και μετά, είχε μια ανεπτυγμένη πρωτογενή παραγωγή, βιοτεχνική και βιομηχανική και…όπως λένε οι ειδικοί οικονομολόγοι, η χώρα μας είχε χαμηλό εξωτερικό χρέος.

Βέβαια αυτή η καλή (λογική θα έλεγα), κατάσταση, σταδιακά με τον καιρό άρχισε να ανατρέπεται και στόχος μας, από εδώ και πέρα είναι να ξαναποκτήσουμε, τουλάχιστον, την προηγούμενη οικονομική ανάπτυξη. Κάτι θα είναι κι αυτό.

Βέβαια, τι έφταιξε; Έχω ασχοληθεί και στο παρελθόν με το ίδιο θέμα. Θυμάμαι όταν άκουσα την κ. Κατίνα στην Καρδίτσα να μου μιλάει για τις… «πιδοτήσεις» (επιδοτήσεις) που μας τις έδιναν για να βελτιώσουμε την οικονομική μας δραστηριότητα κι εμείς μ’ αυτές τις…πιδοτήσεις χτίζαμε σπίτια, κάναμε ταξίδια, διασκεδάζαμε κ.α. Δηλαδή όλα αυτά τα χρόνια η χώρα μας κατανάλωνε μόνο τα δανεικά και είχε σχεδόν μηδενική ανταγωνιστικότητα. Εδώ και αρκετές δεκαετίες, ο μέσος Έλληνας «εκπαιδεύτηκε» να ζει, να λειτουργεί και να δραστηριοποιείται μέσα σε μια καταναλωτική κοινωνία. Δεν νοιάστηκε για παραγωγή προϊόντων, για γέννηση νέων ιδεών και επιχειρηματικών προσπαθειών για εργασία κ.α. Το ζητούμενο ωστόσο – εδώ που φτάσαμε – δεν είναι οι διαπιστώσεις από τα κακώς κείμενα του παρελθόντος, αλλά οι δραστικές διορθωτικές κινήσεις που πρέπει να γίνουν από εδώ και πέρα!

Αν καταλάβουμε τα λάθη μας και προσγειωθούμε στα μονοπάτια της λογικής, τότε ίσως η χώρα να βγει από το τέλμα. Δηλαδή να δουλέψουμε, να δημιουργήσουμε από την αρχή και να επενδύσουμε σ’ ένα μοντέλο ανάπτυξης, να παράγουμε εγχώρια προϊόντα και για μας και να κάνουμε εξαγωγή. Δηλαδή: «παράγω και εξάγω». Είναι δυνατόν να εισάγουμε σκόρδα από την Κίνα, πατάτες από την Αίγυπτο κ.α. Μα…θα πουν κάποιοι. Κάτι δεν πρέπει να κάνει το κράτος; Αχ, θεέ μου, ποιο κράτος; Ας αφήσουμε το κράτος, ας σταματήσουμε να περιμένουμε τα πάντα από το κράτος. Ποιο κράτος, αλήθεια, βοήθησε αυτούς τους πρόσφυγες που ήλθαν στη Σύρο ρεκένδυτοι το 1822; Υπήρχε κράτος; Σαν εργατικές μέλισσες αυτοί οι άνθρωποι προσπάθησαν, δούλεψαν και δημιούργησαν την Ερμούπολη μια πόλη κόσμημα του Αιγαίου!

Ακόμα και σήμερα υπάρχουν Έλληνες που κατορθώνουν να κάνουν θαύματα. Η χώρα έχει σημαντικούς πλουτοπαραγωγικούς πόρους. Διαθέτει ικανούς επιχειρηματίες, υψηλού επιπέδου επιστήμονες και καλά ειδικευμένο εργατικό δυναμικό. Όλα αυτά μπορούν να οδηγήσουν σε «ανάσταση» την ελληνική επιχειρηματικότητα και ίσως κάποια στιγμή να σταματήσουν τα δανεικά.

Άξιοι Έλληνες

Υπάρχουν άξιοι Έλληνες που πρόκοψαν παράγοντας και λειτούργησαν παραδειγματικά σε όλη την επικράτεια. «Δόξα σοι ο Θεός! Μαθαίνουμε σιγά – σιγά και στην Ελλάδα να τυποποιούμε και να εξάγουμε προϊόντα υψηλής γευστικής και διατροφικής αξίας, που βραβεύονται σε όλο τον κόσμο. Λάδι, τυροκομικά, μέλι αλλά και λαχανικά και φρούτα ταξιδεύουν σε μακρινές και δύσκολες αγορές. Το κρασί μας αγαπήθηκε και η εξαγωγή είναι μεγάλη. Κερδίζουμε βήμα – βήμα τον χώρο που αξίζει για την παραγωγή μιας ευλογημένης χώρας»! Ήταν λόγια που ακούστηκαν σε εκδήλωση που έγινε για να βραβεύσουν επιτυχημένους παραγωγικούς Ελληνικών προϊόντων στο Μουσείο Μπενάκη. Ας ελπίσουμε να τους μιμηθούν και άλλοι Έλληνες.

Τα «ΧΡΥΣΑ» Βελανίδια της Τζιας

Με τη βοήθεια εθελοντών και πολύ πείσμα, η Μάρσι Μάγιερ από την Καλιφόρνια έχει βάλει στοίχημα να μετατρέψει τα βελανίδια της Κέας, που είναι το αγαπημένο της νησί σε πηγή πλούτου, αντίστοιχη με τη μαστίχα Χίου. Τα βελανίδια στην Κορέα, λέει η Μ. Μάγιερ αποτελούν μέρος της εθνικής κουζίνας, ενώ στην Αμερική και στην Αίγινα μπορεί να βρει κανείς αλεύρι, μαγειρικό λάδι και βάση για καλλυντικά.

Το βελανίδι είναι καρπός από τον οποίον δεν πετιέται τίποτα. Το καπάκι του, όπως παλιά, χρησιμεύει στην κατεργασία και βαφή δερμάτων. Θεωρώ, λέει η κ. Μάγιερ ότι τα προϊόντα από βελανίδι μπορούν να γίνουν γνωστά και επικερδή.

Οι κάτοικοι της Κέας ανέλαβαν δράση.