Εθελοντές στο Νοσοκομείο Δράμας: «Ναι, θα το ξανακάναμε»

Στιγμές που τους συγκλόνισαν και ήταν πρωτόγνωρες για τους ίδιους, παρά την εμπειρία που διαθέτουν στον χώρο της υγείας, έζησαν εθελοντές γιατροί και νοσηλευτές που ταξίδεψαν από άλλα νοσοκομεία της χώρας για να ενταχθούν και να βοηθήσουν το έργο των λιγοστών και εξαντλημένων συναδέλφων τους στο Νοσοκομείο της Δράμας κατά την περίοδο της κορύφωσης της πανδημίας.

Η διάθεσή τους να συνδράμουν στην προσπάθεια του προσωπικού του Γενικού Νοσοκομείου Δράμας τους τιμά, χωρίς αμφιβολία, διότι από τη μια πλευρά αψήφησαν έναν πολύ σημαντικό κίνδυνο και από την άλλη έδωσαν όλο τους τον εαυτό προκειμένου να καταφέρει το προσωπικό του νοσοκομείου να ανταπεξέλθει στις πρωτόγνωρες ανάγκες που παρουσιάστηκαν.

Μιλώντας στα «ΧΡΟΝΙΚΑ της Δράμας» η κυρία Χριστίνα Κίκερη, μία από τις εθελόντριες νοσηλεύτριες από το Νοσοκομείο Ερρίκος Ντυνάν, επισημαίνει ότι οι εθελοντές, γιατροί και νοσηλευτές, βρέθηκαν μέσα σε μια πραγματικά πρωτόγνωρη εμπόλεμη κατάσταση, με έναν και μοναδικό, αλλά πολύ επικίνδυνο αντίπαλο. «Ήταν από τις πιο συγκλονιστικές εμπειρίες της ζωής μου» ξεκαθάρισε από την αρχή της συζήτησης η κ. Κίκερη, για να προσθέσει: «Αυτό που προλάβαμε να ζήσουμε εμείς, στη διάρκεια των επτά ημερών που ενταχθήκαμε στο προσωπικό του Νοσοκομείου Δράμας, θεωρώ ότι είναι ένα τίποτα μπροστά σε αυτό που έζησαν οι γιατροί και οι νοσηλευτές του Γ.Ν. Δράμας όλο το προηγούμενο διάστημα. Δουλέψαμε από την πρώτη ημέρα που φθάσαμε μαζί με τους συναδέλφους από το Γ.Ν. Δράμας από τις 7 μέχρι τις 13 Δεκεμβρίου. Μας τοποθέτησαν στην κλινική Covid 2, όπου νοσηλευόταν οι περισσότεροι ασθενείς. Η κλινική ήταν γεμάτη. Με συγκλόνισε η υπερβολική εξάντληση γιατρών και των νοσηλευτών του νοσοκομείου».

Συνεχίζοντας την περιγραφή από τις εικόνες που αντίκρισε, η έμπειρη νοσηλεύτρια του Ερρίκος Ντυνάν επεσήμανε ότι, παρότι γιατροί και νοσηλευτές στο Γ.Ν. Δράμας ήταν πολύ οργανωμένοι, είχαν περάσει σχεδόν όλοι τη νόσο. Είναι χαρακτηριστικό ότι από τους τριάντα νοσηλευτές δεν είχαν νοσήσει μόνο οι πέντε, οι οποίοι μπορεί να το πέρασαν και ασυμπτωματικά. «Αυτό καταλαβαίνετε τι σημαίνει, ιδιαίτερα όταν στο «πικ» της πανδημίας οι ασθενείς στη συγκεκριμένη κλινική έφθασαν τους 64. Οι ασθενείς αυτοί ήταν στην πλειονότητά τους ηλικιωμένοι και δεν είχαν τη δυνατότητα να σηκώνονταν από τις κλίνες. Δεν μπορούσαν να εξυπηρετήσουν μόνοι τους τις σωματικές τους ανάγκες ούτε και να τραφούν. Εάν προσπαθούσες να τους βγάλεις τη μάσκα για να τους ταΐσεις, λαχάνιαζαν, γιατί τους αφαιρούσες ουσιαστικά το οξυγόνο. Είναι σαν να σε βυθίζουν στη θάλασσα και να προσπαθείς να φας».

Μιλώντας για τον αγώνα του προσωπικού του Νοσοκομείου Δράμας κάτω από αυτές τις πρωτόγνωρες συνθήκες, η κ. Κίκερη υπογράμμισε: «Ακόμα και ο προϊστάμενος δεν στάθηκε ούτε μια στιγμή στο γραφείο του. Ήταν συνεχώς μαζί με τους γιατρούς, τους νοσηλευτές και τους ασθενείς. Κάποια στιγμή είχαν μείνει εννέα νοσηλευτές για να καλύψουν τρεις βάρδιες, καθώς οι υπόλοιποι νοσούσαν και βρίσκονταν στα σπίτια τους. Εννέα άνθρωποι έπρεπε να φροντίσουν 60 ασθενείς. Είναι δεδομένο ότι πέρασαν τη νόσο και αυτοί αλλά επέστρεψαν πολύ γρήγορα για να μπορέσουν να βοηθήσουν και εργάζονταν χωρίς ρεπό. Καταλαβαίνω τους συναδέλφους. Είναι σαν να υπήρχε πόλεμος. Για εμένα ήταν ότι πιο ηρωικό έχω δει ποτέ και, πιστέψτε με, έχω δει πάρα πολλά να συμβαίνουν. Έχω δει καταστάσεις πολύ έντονες στο νοσοκομείο όπου εργάζομαι, όπως στην περίπτωση με τις φωτιές στην Ηλεία. Αλλά αυτό που είδα στο Νοσοκομείο της Δράμας δεν είχε καμία σχέση. Αυτό υπερέβαινε τον άνθρωπο. Θεωρώ ότι ήταν μια από τις πιο συγκλονιστικές εμπειρίες της ζωής μου και εύχομαι να γίνω καλύτερος άνθρωπος μέσα από αυτό». Σημειώνεται ότι στην αποστολή του Ερρίκος Ντυνάν συμμετείχαν τρεις νοσηλευτές/-τριες, η κα Χριστίνα Κίκερη, η κα Γιώτα Αθανασίου και ο κος Πέτρος Παπαϊωάννου.

Η κ. Κίκερη περιέγραψε με γλαφυρό τρόπο τις εικόνες που έζησε στη διάρκεια της παραμονής της ως εθελόντρια νοσηλεύτρια στο Νοσοκομείο της Δράμας, σε πρόσφατο σχετικό, κοινό, άρθρο της με τη συνάδελφό της κα Γιώτα Αθανασίου, το οποίο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα του Ερρίκος Ντυνάν και αναδημοσιεύουμε με την έγκριση της:

«Covid Πτέρυγα 2, δύναμη κλινών 52 ασθενείς»

Προσωπικό αποτελεσματικό, οργανωμένο, συναδελφικό, αλλά ταυτόχρονα προσωπικό εξαντλημένο από τη νόσο, τις βάρδιες, από τον όγκο των περιστατικών, από τις απώλειες, από τη βαρύτητα των περιστατικών.

Το ξέραμε. Γι’ αυτό ήρθαμε. Ακολουθώντας το παράδειγμά τους μπαίνουμε μαζί τους με τη «στολή μας» από την πρώτη ημέρα στον απαιτητικό αλλά επαγγελματικό μας ρόλο.

Ασθενείς νοσούντες βαριά με αναπνευστικά προβλήματα, κλινήρεις, μόνοι τους, χωρίς επισκεπτήριο, χωρίς οπτική επαφή με τους δικούς τους, έχοντας σαν φυλαχτό δίπλα τους ό,τι τους θύμιζε τους αγαπημένους τους.

Η κ. Σοφία είχε πάντα τη ζωγραφιά της εγγονής της στο κομοδίνο της. Το βλέμμα της ήταν άδειο κάθε φορά που της κάναμε νοσηλεία και περιποίηση κλπ. Δεν είχε διάθεση να μιλήσει. Κοιτούσε μόνο τη ζωγραφιά και μόνο τότε έβγαζαν συναίσθημα τα άδεια από βλέμμα μάτια της.

Ασθενείς με βαριά δύσπνοια που ακόμη και η λήψη τροφής για εκείνους ήταν αγώνας δρόμου, γιατί δυσπνοούσαν κάθε φορά που τους έβγαζες τη μάσκα του οξυγόνου για την επόμενη μπουκιά.

Ταΐζοντας τον κ. Κώστα στωικά, κάθε φορά που ήθελε να εγκαταλείψει την προσπάθεια, αναλογίστηκα την ευθύνη του εθελοντισμού που από την μια αφορά το επαγγελματικό κομμάτι, τις εμπειρίες, τη γνώση, τις δεξιότητες, την εκπαίδευση που προσφέρεις στην επαγγελματική ομάδα που καλείσαι να στηρίξεις, αλλά από την άλλη η πιο μεγάλη ευθύνη ειδικά σε αυτή την συγκυρία είναι απέναντι στον κάθε ασθενή ξεχωριστά από τους 52 νοσηλευόμενους, κάθε φορά που θα τον σκέφτομαι μόνο, νηστικό, παγωμένο στο νοσοκομείο, χωρίς έναν δικό του άνθρωπο!

Τον σκέπασα και τον χαιρέτησα προχωρώντας παρακάτω. Με πρόλαβε η συνάδελφός μου Γιώτα Αθανασίου.

Ήταν ήδη στον θάλαμο 206, τάιζε τον κ. Γιώργο, έναν γλυκό άνθρωπο γύρω στα 80 που της έπιασε κουβέντα ρωτώντας την από πού είναι, πόσων χρόνων είναι κλπ., γιατί ήταν εμφανές πως ήθελε να μιλήσει σε κάποιον. Νοσηλευόταν ήδη 15 ημέρες κι όταν ήρθε η ώρα να φύγουμε (ήταν η τελευταία μας ημέρα) τον χαιρέτησε, του ευχήθηκε να πάει γρήγορα σπίτι του να ανταμώσει με τους δικούς του, να κάνει υπομονή να τελειώσει όλο αυτό.

Την κοίταξε στα μάτια, άρχισε να κλαίει, της έπιασε το χέρι, της το φίλησε, της είπε «σε ευχαριστώ, παιδί μου, μέσα από την καρδιά μου, μακάρι να καταφέρω να πάω στα παιδιά μου και σε ευχαριστώ που μου αφιέρωσες τον χρόνο σου, είχα ανάγκη να μιλήσω σε κάποιον, να σε έχει καλά ο Θεός και να έχεις μια όμορφη τύχη».

Λόγια από καρδιάς, πράξεις από καρδιάς.

Χαιρετίσαμε εγκάρδια ασθενείς, συναδέλφους και φύγαμε διασχίζοντας, ο καθένας με τις δικές του σκέψεις, τον αχανή διάδρομο της κλινικής και τις άδειες αίθουσες αναμονής με την υπόσχεση πως θα ξαναέρθουμε στη μετά covid εποχή, αλλά και αν μας χρειασθούν πάλι θα είμαστε παρούσες.

Ναι, θα το ξανακάναμε και το απαντήσαμε η μια στην άλλη χωρίς να μας γίνει ερώτηση».

Στέλνοντας ένα μήνυμα στους συναδέλφους της στο Γενικό Νοσοκομείο Δράμας, η κ. Κίκερη υπογράμμισε στα «Χ»: «Είμαστε πάντα δίπλα τους. Τους ευχόμαστε καλή δύναμη και να συνεχίσουν να είναι τόσο δεμένοι. Θα επιστρέψουμε στη Δράμα, ελπίζω κάτω από καλύτερες συνθήκες, για να τη γνωρίσουμε όπως θα θέλαμε. Συναντήσαμε πολύ φιλόξενους ανθρώπους και δώσαμε μια υπόσχεση: ότι θα ξαναγυρίσουμε».