Ποσειδωνία – Ντελλαγκράτσια

Διπλό όνομα για το πανέμορφο Συριανό θέρετρο. Ποσειδωνία το επίσημο. Τόπος λατρείας του Ποσειδώνα στην αρχαιότητα.

Ντελλαγκράτσια το επικρατέστερο μέχρι σήμερα, από το όνομα του μικρού ναΐσκου πάνω στο λόφο, αφιερωμένο στην Παναγία της Χάριτος (Madona della grazia) από την εποχή των Ενετών.

Μαγεύει τον επισκέπτη η ατμόσφαιρα της αρχοντιάς και του πλούτου. Δεν μπορείς να πιστέψεις πως αυτό το νησί με τόσους βράχους παντού, κρύβει σε μια γωνιά του μια μικρή «Κηφισιά» (όπως την είπαν), με μοναδικής αρχιτεκτονικής αρχοντικά με εντυπωσιακό διάκοσμο, αγάλματα και μεγάλα περίτεχνα μπαλκόνια που προβάλλουν μέσα σε πευκόφυτους κήπους.

Στον λόφο της Ντελλαγκράτσιας δεσπόζει ο καθολικός ναός του Αγίου Πέτρου (1860). Λίγα χρόνια αργότερα, το 1871 χτίστηκε ο ορθόδοξος ναός του Αγίου Ιωάννη με το θαυμάσιο μαρμάρινο τέμπλο, έργο του σπουδαίου γλύπτη Γεωργίου Βιτάλη. Οι δύο ναοί αντικριστά κοιτάζονται φιλικά. Δύο δόγματα, δυο κοινωνίες αδελφωμένες. Ο θεός είναι ένας!

ΠΟΣΕΙΔΩΝ

Πολιτιστικός Σύλλογος Ποσειδωνίας

Ήταν το 1978 όταν δημιουργήθηκε ο Σύλλογος «ΠΟΣΕΙΔΩΝ» από μια ομάδα εκλεκτών ανθρώπων που αγαπούσαν και χαιρόντουσαν την πανέμορφη Ντελλαγκράτσια. Στην πρώτη, ας πούμε επιτροπή ήταν οι: Γ. Ηπιώτης, Λαζάρογλου, Τ.Ξύδης, Ν, Σαρτζετάκης και Π. Ρίτσου.

Στόχος και σκοπός του Συλλόγου σ’ εκείνη την εποχή των υψηλών προσδοκιών ήταν να γίνονται διάφορες δημιουργικές εκδηλώσεις, εκθέσεις ζωγραφικής και βιβλίων που θα επισκέπτονταν και παιδιά, να διατηρηθούν οι παραδόσεις και τα έθιμα της περιοχής κ.α.

Η δραστηριότητα του Συλλόγου συνεχίζεται μέχρι σήμερα με πρόεδρο τον κ. Μάρκο Ρούσσο. Ιδιαίτερα με εντυπωσίασε η εθελοντική προσφορά 10 γυναικών που είναι φίλες του συλλόγου και εργάζονται με τόση φροντίδα και αγάπη κατασκευάζοντας ωραιότατα γλυκά του κουταλιού, ποτά, μαρμελάδες και την κατάλληλη εποχή βγαίνουν στα χωράφια και στους λόφους μας και μαζεύουν όλα τα αρωματικά φυτά που χρησιμοποιούνται σαν αφέψημα ή συνοδεύουν τα φαγητά και τα γλυκά.

Τα συσκευάζουν στη συνέχεια σε γυάλινα βάζα, μικρά μπουκάλια και σε κομψές σακούλες τα αρωματικά φυτά, όπου τα συνοδεύουν κομψές ενημερωτικές ταμπέλες. Το σημαντικά είναι ότι η συσκευασία και η συντήρηση γίνεται χωρίς την χρήση χημικών.

Φέτος, οι εθελόντριες γυναίκες κατασκεύασαν 800 βαζάκια με γλυκά παραδοσιακά: Μελιτζανάκι, Λεμόνι, Πορτοκάλι, Νεράντζι, Φράουλα, Φυστίκι, Σταφύλι, Κυδώνι, Τριαντάφυλλο, Φράπα, Μανιτάρι, Κίτρο, Περγαμόντο, Μήλο και…Καρότο!!! Γιατί έγραψα όλα αυτά;

Πριν λίγες μέρες με επισκέφθηκε μια Αγγλίδα Καθηγήτρια Πανεπιστημίου του Λονδίνου με φοιτητές της. Υπέθεσα ότι θα μου ζητούσε να ενημερώσω του φοιτητές και να τους μιλήσω για την ιστορία της Σύρου και των Κυκλάδων, για να κάνουν το μεταπτυχιακό τους. Αμ δεν ήταν η ιστορία το θέμα. Το ενδιαφέρον εστιάστηκε στην χρησιμοποίηση των ντόπιων και των παραδοσιακών προϊόντων στην τοπική κουζίνα. Ρώτησαν ποια είναι τα ντόπια προϊόντα, ποιες είναι οι παραδοσιακές συνταγές για την παρασκευή εδεσμάτων, γλυκών και ποτών. Ακόμη αν αυτές οι συνταγές από παλιά και αν ακολουθούνται από τις επόμενες γενιές.

Φυσικά τους έφερα σε επαφή με τις αρμόδιες Συριανές κυρίες και ελπίζω να πήγαν όλα καλά. Ε, βέβαια, στο σπίτι μας ήλθαν, δεν έπρεπε να προσφέρω ένα γλυκό; Σερβίρισα, λοιπόν το καρότο – γλυκό. Το δοκίμασαν και μου είπαν: απίθανο! Η καθηγήτρια μου ζήτησε να επαναλάβω λίγο ακόμη, λίγο ακόμη, ώσπου της χάρισα το υπόλοιπο με το βαζάκι. Έτσι το καρότο ταξίδεψε στο Λονδίνο και η κυρία είπε: Στην Ελλάδα έχετε συνειδητοποιήσει πόσο σημαντικό είναι να προβάλλεται η τοπική κουζίνα έτσι ώστε να γίνονται γνωστά τα ντόπια προϊόντα και οι παραδοσιακές συνταγές σας;

Κυρία Ελπίδα, ευχαριστώ για το γλυκό καρότο. Το προηγούμενο ταξίδεψε εκτός Ελλάδας.