"Βουλιάζουν οι αξίες των ακινήτων στα νησιά, ενώ η κτηματαγορά ανεβαίνει"

Η Ελλάδα και κυρίως τα νησιά του Νότιου Αιγαίου ανέκαθεν ήταν μια από τις μεγάλες σταθερές για τη διεθνή τουριστική βιομηχανία, παρότι τα νησιά μας έχουν ανάγκη υποδομών για να αποδώσουν το μέγιστο της αξίας τους. Η χώρα με τον πιο φιλόξενο λαό, το ήπιο κλίμα, τις απέραντες παραλίες, την απουσία εγκληματικότητας, δε θα ήταν ποτέ δυνατόν να μην αναγνωριστεί ως ο ιδανικός τόπος για να ανθίσει ανθρώπινη ζωή. Μάλιστα, το χαμηλό επιδημιολογικό φορτίο, σε σύγκριση πάντα με άλλα μέρη, ήρθε για να προσθέσει το κάτι παραπάνω στα θέλγητρα των νησιών μας.

Όλα αυτά δεν έχουν περάσει απαρατήρητα από όλους εκείνους που παρακολουθούν τις εξελίξεις στον κόσμο. Προφανώς ανάμεσά τους υπάρχουν επενδυτές, που κατά κοινή ομολογία των ανθρώπων της αγοράς, έχουν αρχίσει να κάνουν διερευνητικές κινήσεις για να αποκτήσουν ένα ακίνητο – πάτημα σ’ αυτό το κομμάτι γης του πλανήτη. Μπορεί βέβαια η ποιότητα ζωής των μονίμων κατοίκων να απέχει σημαντικά από τα ευρωπαϊκά ιδανικά, όμως οι ερχόμενοι - έχοντες οικονομική ευχέρεια θα απολαμβάνουν απροβλημάτιστα και στο έπακρο τα όσα απλόχερα προσφέρει η φύση του τόπου μας.

Η υποσχόμενη σταθερότητα στην αξία της γης μας είναι για όλους μια πραγματική πρόκληση.

Σημειώνω ότι αυτή τη στιγμή το επενδυτικό ενδιαφέρον μπορεί να μην είναι ορατό στην αγορά, ωστόσο είναι υπαρκτό και στα χρόνια που έρχονται θα γίνεται όλο και πιο εμφανές.

Εδώ, όμως υπάρχει ένα παράδοξο. Ενώ η αγορά των ακινήτων ενισχύεται, η έλλειψη ρευστότητας από την αγορά, καταβαραθρώνει τις αξίες αυτών των ίδιων των ακινήτων. Αυτή τη στιγμή συμπολίτες μας σύρονται στο να ξεπουλούν τις περιουσίες τους σε τιμές εξαιρετικά χαμηλές. Σύρονται σε αυτή την απόφαση για να μπορέσουν να επιβιώσουν, να πληρώσουν τις υποχρεώσεις προς τις τράπεζες, τα ασφαλιστικά ταμεία, για την ανάγκη της μόρφωσης των παιδιών τους, για τη διάσωση άλλων περιουσιακών στοιχείων και τόσες άλλες αιτίες.

Μήπως άραγε βαδίζουμε προς μια εποχή αδικίας και πικρίας, όπου οι ντόπιοι θα βλέπουν προστατευμένες με χρυσούς φράχτες τις περιουσίες που οι ίδιοι είχαν αναγκαστεί να πουλήσουν για ένα κομμάτι ψωμί; Άραγε τι κόστος ζωής θα έχουν να αντιμετωπίσουν τα σημερινά παιδιά των νησιών ή ακόμα – ακόμα τα παιδιά της επόμενης γενιάς;

Γιατί θα πρέπει να κάνουμε εικασίες, ενώ μπορούμε να βαδίσουμε με συγκεκριμένη στρατηγική προς ένα δρόμο σταθερότητας;

Από το 2019 είχα καταθέσει πρόταση προς την Περιφερειακή Αρχή  Νοτίου Αιγαίου να προγραμματίσει κύκλο συμμετοχών σε διεθνείς εκθέσεις για τη κτηματαγορά και την αξιοποίηση μικρών ή μεγάλων ακινήτων και καταλυμάτων. Προφανώς, η πρόταση δεν είχε σκοπό την μετατροπή της Περιφέρειας σε μεσιτικό γραφείο, αλλά στη δημιουργία ενός διαύλου επικοινωνίας μεταξύ επενδυτών και ιδιοκτητών ακινήτων. Στη δημιουργία μιας βάσης δεδομένων που θα εμπλουτίζεται διαρκώς με τα ονόματα των εταιρειών επενδύσεων που βλέπουν ένα κομμάτι του μέλλοντός τους στον τόπο μας. Μέσω της ίδιας δομής θα μπορούν να υποστηρίζονται οι νησιώτες στο να μιλήσουν απευθείας με εκείνους που έχουν άλλο μέτρο υπολογισμού των αξιών και κατέχουν τα κατάλληλα εργαλεία αξιοποίησης  της ακίνητης περιουσίας. Παράλληλα, στην ανάπτυξη όλης αυτής της δράσης, θα εμφανιστεί στα νησιά μας ένα νέο είδος επισκέπτη, εκείνου που θα κατέχει ακίνητη περιουσία και που θα έρχεται με ποιοτικές ανάγκες πολύ διαφορετικές από εκείνες που συναντάμε στο μαζικό τουρισμό.

Μέχρι σήμερα δεν έχει εκφραστεί διαφωνία για τα οφέλη από την ανάπτυξη μιας τέτοιας πρωτοβουλίας. Απεναντίας έχει τονιστεί και από στελέχη της Περιφερειακής Αρχής ότι η συμμετοχή σε διεθνείς εκθέσεις real estate θα ήταν εξαιρετικά χρήσιμες για όλους τους νησιώτες. Κι όμως, μέχρι σήμερα δεν έχει γίνει ούτε ένα βήμα προς την κατεύθυνση αυτή.

Για το λόγο αυτό και επαναφέρω την πρότασή μου να εξετάσουμε τη μεγάλη λίστα όλων των διεθνών εκθέσεων κτηματαγοράς, στις οποίες θα μπορούσαμε να συμμετάσχουμε, όπως κάνουμε τόσα χρόνια και με τις εκθέσεις τουρισμού. Αυτό είναι ένα από τα βήματα που οφείλουμε ως Περιφέρεια να κάνουμε, έτσι ώστε η υγειονομική κρίση να μην οδηγήσει τους νησιώτες σε ακόμα βαθύτερη οικονομική κρίση.