«Όσο επιβιώνουν τα όνειρα, μετουσιώνονται και σε σχέδια»

Η Λένα Χατζηγρηγορίου, μπορεί να μην κατάγεται από τη Σύρο, ωστόσο μετά από 13 χρόνια διαμονής και ενεργούς καλλιτεχνικής δραστηριότητας στην πρωτεύουσα των Κυκλάδων έχει κάθε λόγο να θεωρεί και η ίδια τον εαυτό της, Συριανή... κατά το ήμισυ πάντα, γιατί το άλλο μισό ανήκει δικαιωματικά στη γενέτειρά της, τη Θεσσαλονίκη.

Κάπως έτσι την αισθάνονται και οι ντόπιοι... μία από κείνους. Σε αυτό έχει συμβάλει σημαντικά τόσο η μόνιμη παρουσία της στην Ορχήστρα των Κυκλάδων, όπου παίζει βιολί και φλογέρες, όσο και η συμμετοχή της σε πλήθος μουσικών εκδηλώσεων που πραγματοποιούνται στο νησί.

Πολλοί φυσικά τη γνωρίζουν και μέσω της παρουσίας της στο Θέατρο Απόλλων, ως κατά καιρούς εποχικό προσωπικό, ως σταθερή συνεργάτιδα αρκετών καλοκαιρινών φεστιβάλ και τέλος ως Venue Manager του θεάτρου.

Η Λένα Χατζηγρηγορίου είναι απόφοιτος του Νέου Ωδείου Θεσσαλονίκης, αριστούχος του τμήματος Μουσικών Σπουδών της Σχολής Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και του Conservatorium Van Amsterdam (Ολλανδία), με μεταπτυχιακό στο τμήμα Media & Film Studies (εξειδίκευση έρευνας στον ήχο και στη μουσική κινηματογράφου) του “Universiteit Van Amsterdam” της Ολλανδίας.

Ως μουσικός έχει δώσει παραστάσεις και έχει ηχογραφήσει για πολλές παραγωγές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Από το 2014 έχει συνεργαστεί ως μουσικός βοηθός / tonmeister με τον συνθέτη Νίκο Κυπουργό στις θεατρικές παραστάσεις: «Ιάσονας και το Χρυσόμαλλο Δέρας», «Δον Κιχώτης», «Παναγία των Παρισίων» και στις κινηματογραφικές ταινίες Πολυξένη και Taylor).

Για δύο θεατρικές σεζόν εμφανίστηκε ως μουσικός επί σκηνής στην παράσταση «Γιούγκερμαν» του Θεάτρου Πορεία σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου, όπου σε συνεργασία με τη Λήδα Μανιατάκου έκαναν τις μουσικές προσαρμογές και το σχεδιασμό ηχοτοπίων (live) της παράστασης και διακρίθηκαν από το Αθηνόραμα στα Θεατρικά Βραβεία Κοινού με το πρώτο βραβείο στην κατηγορία Σχεδιασμού Ήχου (Sound Design).

Τον προσεχή μήνα, η Λένα θα ανέβει και πάλι στη σκηνή του Θεάτρου Απόλλων, για να συνοδεύσει τον δεξιοτέχνη της κιθάρας, Παναγιώτη Μάργαρη, στο πλαίσιο των χριστουγεννιάτικων εκδηλώσεων του Δήμου Σύρου – Ερμούπολης. Το “Πρελούδιο στον έρωτα” σηματοδοτεί ένα όμορφο και διαχρονικό ταξίδι προς την ψυχή, το πάθος, την αγάπη, την εσωτερική τρικυμία, την γαλήνη και την συναισθηματική ολοκλήρωση.

Με αφορμή την επικείμενη συναυλία, η μουσικός μίλησε στην «Κοινή Γνώμη» για τις σημαντικές καλλιτεχνικές στιγμές -εντός κι εκτός Σύρου- στη μέχρι σήμερα πορεία της, στο μεγάλο κεφάλαιο της ζωής της που ακούει στο όνομα «Νίκος Κυπουργός» και για πολλά ακόμη που λίγοι γνωρίζουν.

Τον προσεχή Δεκέμβριο θα σε απολαύσουμε επί σκηνής του Θεάτρου Απόλλων, στο πλευρό του Παναγιώτη Μάργαρη, που διαχρονικά έχει χαρίσει μοναδικές στιγμές στο κοινό της Σύρου μέσα από επιλεγμένες συνεργασίες. Πώς είναι να σε επιλέγει για μουσικό «ταίρι» ένας καταξιωμένος καλλιτέχνης;

«Είναι μοναδικό συναίσθημα να μοιράζεσαι τη σκηνή και να συνδημιουργείς με καλλιτέχνες που εκτιμάς, που έχεις θαυμάσει και που έχεις ταξιδέψει ως κοινό με τη μουσική τους. Τον Παναγιώτη Μάργαρη τον πρωτοάκουσα πολλά χρόνια πριν, όταν ακόμα ζούσα στη Θεσσαλονίκη και το παίξιμο του με συνεπήρε. Από τότε παρακολουθώ τη μουσική του πορεία και δεν έχω χάσει συναυλία του στη Σύρο. Μάλιστα κάποιες από αυτές, καθώς δούλευα στο Θέατρο “Απόλλων”, είχα την τύχη να τις απολαύσω κυριολεκτικά πίσω από την κουρτίνα πάνω στη σκηνή. Έφτασε τελικά η στιγμή που στις 20 Δεκεμβρίου θα βρεθώ και μπροστά από την κουρτίνα μαζί του και μπορώ να πω ότι ανυπομονώ να συμμετέχω σε αυτή τη μυσταγωγία που χαρακτηρίζει κάθε του εμφάνιση»/

Αποτελείς έναν από τους σταθερούς και βασικούς συντελεστές της Ορχήστρας των Κυκλάδων. Ποια τα στοιχεία που κρατούν ενωμένους τους συμμετέχοντες στο σύνολο;

«Πιστεύω πως η κόλλα που μας κρατάει δεμένους είναι η αγάπη όλων των μελών για την ίδια την Ορχήστρα ως ιδανικό, ως ένα ζωντανό πλάσμα. Από αυτήν την αγάπη πηγάζει η αφοσίωση, το μεράκι, η δουλειά, η αποδοχή, ο σεβασμός και η εμπιστοσύνη που τρέφουμε ο ένας για τον άλλον εντός αλλά και εκτός σκηνής. Και το μαγικό ραβδί σε όλο αυτό το κρατάει ο Νίκος Κυπουργός, που καταφέρνει αφενός με τις ενορχηστρώσεις του να παντρέψει τα τόσο ετερόκλητα όργανα που την απαρτίζουν, και αφετέρου με την συνολική του παρουσία να ενώσει τους τόσο διαφορετικούς ανθρώπους που τα παίζουν. Την Ορχήστρα των Κυκλάδων μόνο ως φαινόμενο θα μπορούσα να την χαρακτηρίσω, και μακάρι να αποτελέσει και φαινόμενο προς μίμηση».

Τι ρόλο έχει παίξει στη μουσική σου διαδρομή το κεφάλαιο «Νίκος Κυπουργός»;

«Ο Νίκος είναι ένα από τα δώρα που μου έχει φέρει η ζωή. Γνωριστήκαμε το 2008, με αφορμή την Ορχήστρα εντελώς τυχαία στο Θέατρο «Απόλλων», μόλις είχα επιστρέψει μόνιμα από την Ολλανδία μετά από 8 χρόνια διαμονής εκεί και ομολογώ πως διήνυα μία περίοδο μουσικής μελαγχολίας που άγγιζε τα όρια της παραίτησης. Εξελίχθηκε σε αγαπημένο συνεργάτη και ακόμα πιο αγαπημένο φίλο. Είναι και θα είναι ένα αστείρευτο σχολείο και θα αποτελεί πάντα πηγή έμπνευσης για μένα. Μου άνοιξε τόσα νέα δημιουργικά μονοπάτια στο χώρο της μουσικής, της σύνθεσης, του θεάτρου, του κινηματογράφου και άλλα πολλά στα οποία από τότε έχω την τιμή και τη χαρά να βαδίζουμε παρέα και ελπίζω να συνεχίσουμε έτσι για πάντα!».

Είσαι από τους μουσικούς της Σύρου, που παράλληλα με την ενεργή παρουσία τους στα πολιτιστικά δρώμενα του τόπου, έχουν ανοίξει τα φτερά τους και πέρα από τα σύνορά του. Η συμμετοχή σου στον επιτυχημένο «Γιούγκερμαν» του Δημήτρη Τάρλοου στο Θέατρο Πορεία αποτέλεσε για σένα σημαντικό σταθμό;

«Το θέατρο Πορεία θα το νιώθω πάντα σαν σπίτι μου και τους ανθρώπους του σαν οικογένειά μου. Η γνωριμία μου με τον Δημήτρη Τάρλοου έγινε στο πλαίσιο της διοργάνωσης της παράστασης «Μεγάλη Χίμαιρα» στη Σύρο το 2015. Αλλά η μοίρα τη δρομολόγησε πολλά χρόνια πριν, το 2001, όταν το πρώτο βράδυ που έφτασα στη Σύρο διάβασα μονορούφι το ομότιτλο βιβλίο του Καραγάτση και το επόμενο πρωί ξεναγήθηκα για πρώτη φορά στο νησί μέσα από τα μάτια του αγαπημένου μου συγγραφέα και το ερωτεύτηκα κεραυνοβόλα. Είμαι τρομερά ευγνώμων για την εμπιστοσύνη και την αγάπη που μου έδειξε ο Δημήτρης Τάρλοου, μα κυρίως για το υπέροχο αυτό ταξίδι του «Γιούγκερμαν» που μου χάρισε. Από την ιεροτελεστία των προβών μέσα στις οποίες βίωσα μια πρωτόγνωρη καλλιτεχνική απελευθέρωση και δημιουργική αναγέννηση χάρη στην θαυματουργή του καθοδήγηση, ως τις περίπου 160 παραστάσεις με μία εξαιρετική ομάδα καλλιτεχνών και συνεργατών, σε καθεμιά από τις οποίες χτίζαμε εκ νέου και ζούσαμε ψυχή τε και σώματι τον κόσμο του «Γιούγκερμαν». Η σεζόν ολοκληρώθηκε με πολλή συγκίνηση αλλά και με ιδιαίτερη χαρά όταν με τη Λήδα Μανιατάκου με την οποία δίναμε τον μουσικό και ηχητικό παλμό του «Γιούγκερμαν» μαζί σαν ένα επί σκηνής, διακριθήκαμε με το βραβείο «Σχεδιασμού Ήχου» στα Θεατρικά Βραβεία Κοινού Αθηνοράματος 2019».

Παράλληλα με τη μουσική σου ιδιότητα, το κοινό και οι επισκέπτες της Σύρου σε γνώρισαν και μέσα από το θέατρο «Απόλλων». Ποιά η σχέση σου με αυτό και τι ρόλο έπαιξε στη ζωή σου;

«Το Θέατρο «Απόλλων» υπήρξε ένα μεγάλο και σημαντικό κεφάλαιο στη ζωή μου. Ξεκίνησε με μία δίμηνη εποχιακή σύμβαση το 2008, εξελίχθηκε σε σταθερές συνεργασίες με τα καλοκαιρινά φεστιβάλ, και κατέληξε στη δημιουργία της θέσης του Venue Manager στην οποία τέλεσα από το 2014-2016. Στη διετία αυτή το θέατρο απέκτησε μηχανοργάνωση, επικοινωνιακή πολιτική μέσω ιστοσελίδας, newsletter, ηλεκτρονικού συστήματος προπώλησης, δημιούργησε συνεργασίες με σημαντικούς πολιτιστικούς φορείς όπως η Λυρική Σκηνή, το Θέατρο Πορεία, η Metropolitan Opera. Χάρη στο Θέατρο «Απόλλων» δε γνώρισα μόνο εξαίρετους καλλιτέχνες και υπέροχους ανθρώπους που άνοιξαν νέες προοπτικές στη ζωή μου, αλλά γνώρισα και τις δικές μου δυνατότητες που με εξέλιξαν και διαμόρφωσαν την μετέπειτα πορεία μου. Το θέατρο θα είναι πάντα μέσα μου, θα είμαι μέσα του και εγώ γιατί του έχω δώσει την ψυχή μου, και νιώθω ιδιαίτερη τιμή που είχα την ευκαιρία να βάλω και εγώ ένα λιθαράκι στην πορεία του ως κτίριο, ως καλλιτεχνικό οργανισμό και στη διαφύλαξη της ιστορικής του κληρονομιάς.

Οι καλά ενημερωμένοι γνωρίζουν μόνο τη συμμετοχή σου σε διεθνή project στο χώρο της τηλεόρασης και του κινηματογράφου. Πώς προέκυψε η αυτή ενασχόληση και ποιες από τις δουλειές αυτές ξεχωρίζεις;

«Με τον χώρο της τηλεόρασης και του κινηματογράφου ήρθα σε επαφή όταν πρωτοπήγα στην Ολλανδία, μέσω του ξαδέρφου μου που έχει μία από τις μεγαλύτερες εταιρείες παραγωγής στο Άμστερνταμ. Με κέρδισε αμέσως αυτό το τόσο οικείο από τη μουσική περιβάλλον της διαφορετικότητας, της δημιουργικότητας, της σφαιρικής αντίληψης και άμεσης ανταπόκρισης ανθρώπων που λειτουργούν πάνω από όλα σαν μια δεμένη ομάδα για ένα κοινό σκοπό. Έτσι παράλληλα με την μουσική μου σταδιοδρομία τα χρόνια που ζούσα εκεί δούλεψα σε πολλές παραγωγές, ενώ από τότε που γύρισα στην Ελλάδα συνεχίζω να επιστρέφω για διάφορα πρότζεκτ όποτε μου επιτρέπει το πρόγραμμα μου (τουλάχιστον μέχρι προ κορωνοϊού). Πολλές αξιομνημόνευτες στιγμές, μα η πιο ιδιαίτερη ήταν το καλοκαίρι του 2016, όπου για τρεις μήνες εργάσθηκα ως Amsterdam Production Coordinator στα γυρίσματα της σειράς του Netflix “Sense 8” που πραγματοποιήθηκαν στην Ολλανδία. Τρομακτική πρόκληση χωρίς περιθώρια λάθους, αστρονομικά budget, σταρ και γίγαντες του χώρου, πολύτιμη μαθητεία με Αμερικάνικα συνεργεία, μα πάνω από όλα η απίστευτη εμπειρία του να βρίσκομαι δίπλα στη Lana Wachowski, τη σκηνοθέτη του Matrix, και να παρατηρώ ή μάλλον να χαζεύω τους ονειρικούς κόσμους που πλάθει μαζί με τη δημιουργική της ομάδα».

Υπάρχουν σχέδια για μελλοντικές συνεργασίες εκτός Σύρου;

«Ο κορωνοϊός έχει επηρεάσει αρκετά τον τρόπο σκέψης μου όπως φαντάζομαι ότι έχει κάνει και σε πολύ κόσμο. Το πλήγμα που έφερε στην επικοινωνία και στην επαφή παρέλυσε τόσο το χώρο της τέχνης, που πραγματικά πιστεύω ότι θα περάσει πολύς καιρός ώσπου εμείς οι καλλιτέχνες να ξαναγνωριστούμε με την σκηνή, το κοινό να ξαναγνωριστεί με εμάς, και να καταφέρουμε μαζί να ξαναζυμώσουμε αυτήν την εκατέρωθεν μαγεία που απελευθερώνεται σε μια παράσταση. Έτσι, η αλήθεια είναι ότι όλο αυτό το αβέβαιο και γκρίζο διάστημα που διανύουμε κάπως αποφεύγω να καταναλώνω την ενέργεια μου σε σχέδια, την επενδύω για να προφυλάσσω και να τροφοδοτώ τα όνειρά μου. Όσο επιβιώνουν αυτά, κάποια στιγμή θα μετουσιώνονται και σε σχέδια»...