Η Λουκουμίτσα και η κακιά μάγισσα

Μια φορά και έναν καιρό υπήρχε ένα μακρινό μέρος, η Λουκουμίτσα.

Σε αυτό το μέρος λοιπόν ζούσαν λογής λογής άνθρωποι. Από τη μία οι δραστήριοι, οι εξωστρεφείς, αυτοί που νοιαζόταν για το διπλανό τους και που έτρεχαν για να προσφέρουν την πάσα βοήθεια.

Μαζί τους ζούσε και μία μερίδα ανθρώπων, που τους χαρακτήριζε ο οχαδελφισμός. Κοιτούσαν στωικά και ζούσαν στον μοναδικό τους κόσμο, χωρίς να τους ενδιαφέρει απολύτως τίποτα.

Όπως όμως είναι φυσικά, ανάμεσα στους κατοίκους αυτού του μακρινού μέρους, κυκλοφορούσαν και άλλοι, οι γνωστοί σε όλους ψευτοκουλτουριάρηδες, αλλά και οι διανοούμενοι της συμφοράς, όπως και οι αυτοί που ήταν ερωτευμένοι με την καρέκλα τους και δεν πήγαιναν πουθενά χωρίς αυτή.

Τα πράγματα στη Λουκουμίτσα λοιπόν, πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο. Είχε πέσει πάνω από την πόλη ένα μεγάλο πέπλο μιζέριας και δυστυχίας. Τίποτα μα τίποτα, δεν ήταν όπως παλιά. Οι κάτοικοί της από το πρωί έως το βράδυ ήταν αγέλαστοι και δυστυχείς. Ξέχασα να σας πω, ότι για όλα αυτά τα δεινά, υπεύθυνη ήταν μία κακιά μάγισσα, που ήθελε να εξαφανίσει από το χάρτη το άλλοτε μαγικό νησί. Με το μαγικό της ραβδί προσπαθούσε να εξαφανίσει κάθε αντίδραση που ξεσπούσε, αλλά και κάθε τι που προσπαθούσε να αντισταθεί στη μιζέρια που είχε απλωθεί.

Έτσι λοιπόν η μικρή αυτή πόλη είχε αφεθεί στα σατανικά σχέδια της κακιάς μάγισσας, η οποία την οδηγούσε σε παράξενα μονοπάτια.

Ο άρχοντας της Λουκουμίτσας, ένας συμπαθητικός και χαμογελαστός κατά τα άλλα ανθρωπάκος, σε καθημερινή βάση μαζί με τους αυλικούς του, προσπαθούσε να βρει με ποιο τρόπο θα εξολόθρευε την κακιά μάγισσα. Όμως όσο και αν προσπαθούσε, όσο και αν συσκεπτόταν δεν κατάφερνε τίποτα, διότι πολύ απλά όπως ανέφερα και παραπάνω, ήταν ένας συμπαθητικός και χαμογελαστός ανθρωπάκος, ανίκανος να βρει την κατάλληλη λύση για τα δεινά του τόπου του.

Έτσι μπροστά στο αδιέξοδο και στις αντιδράσεις των υπηκόων του, μην μπορώντας πλέον να αντέξει το βάρος των ευθυνών του, αποφάσισε να μαζέψει το λαό και να τους μιλήσει.

Έτσι λοιπόν, έβαλε τα φανταχτερά του ρούχα, ανέβηκε στο μπαλκόνι του αρχοντικού του και απευθυνόμενος στον κόσμο είπε: “Λαέ μου. Τα τελευταία χρόνια μας έχουν βρει πολλά δεινά. Εγώ και οι αυλικοί μου προσπαθούμε να βρούμε λύση στα χιλιάδες προβλήματα. Μετά από πολύ σκέψη, αποφασίσαμε ότι για όλα, φταίνε οι άλλοι και όχι εμείς. Στη δική μας περίπτωση φταίει αυτή η καταραμένη μάγισσα που έχει βάλει στο μάτι αυτόν τον υπέροχο τόπο και θέλει να τον καταστρέψει. Αυτό που μπορώ να κάνω, είναι να δώσω εντολή στον σύμβουλό μου, να της στείλει μία επιστολή με την οποία θα διαμαρτύρομαι για όλα αυτά”.

Αυτά είπε ο άρχοντας και αποσύρθηκε στα ιδιαίτερα διαμερίσματά του. Σιωπή έπεσε στην πλατεία. Οι κόσμος είχε μείνει αποσβολωμένος και ο ένας κοιτούσε τον άλλο. Ο καιρός περνούσε και η Λουκουμίτσα πήγαινε από το κακό στο χειρότερο. Ο αγγελιοφόρος του άρχοντα σε καθημερινή βάση πήγαινε και από μία επιστολή διαμαρτυρίας στην κακιά μάγισσα. Όμως το αποτέλεσμα δεν ήταν το αναμενόμενο, μέχρι που μία μέρα...

Συνεχίζεται...