Με ποίηση ξεκίνησε ξανά η Δημοτική Βιβλιοθήκη Σύρου

Την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης γιόρτασε η Δημοτική Βιβλιοθήκη Σύρου στις 21 Μαρτίου πραγματοποιώντας μία ζεστή βραδιά αφιερωμένη σε σπουδαίους δημιουργούς, με τη συμμετοχή και της Συριανής ποιήτριας Λουκρητίας Δούναβη.

Μετά από δύο έτη πανδημίας, η Δημοτική Βιβλιοθήκη και ειδικότερα ο χώρος της Παιδικής Βιβλιοθήκης υποδέχθηκε κόσμο, στο πλαίσιο μίας ζεστής βραδιάς που αφορούσε την ποίηση και την αξία της στη ζωή των ανθρώπων, των δημιουργών της, αλλά και εκείνων που την απολαμβάνουν όταν τη “γεύονται”.

Τηρώντας αυστηρά τα πρωτόκολλα οι παρευρισκόμενοι είχαν την ευκαιρία να ταξιδέψουν στα “μονοπάτια” ποιημάτων από Συριανούς και μη, δημιουργούς, με τη Λουκρητία Δούναβη να απαγγέλλει αποσπάσματα τόσο από τις δικές της συλλογές, όσο και από του Μάνου Ελευθερίου και του Νίκου Καββαδία.

Ιδιαίτερο σημείο στη βραδιά αποτέλεσε η συμμετοχή του Μιχάλη Λαμπρίδη, ο οποίος έχει μελοποιήσει ποιήματά της.

Στον χαιρετισμό της προχώρησε αρχικά η υπεύθυνη της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Σύρου, Ειρήνη Δράκου ενώ αξίζει να σημειωθεί πως τη βραδιά ποίησης παρακολούθησαν μεταξύ πολλών άλλων, οι συγγραφείς Τέο Ρόμβος, Θωμάς Δρίγκος, Χριστίνα Πουλίδου, καθώς και οι ποιήτριες Άννα Ρούσσου και Έμυ Μπαξοπούλου. Επίσης, στον χώρο της Βιβλιοθήκης βρέθηκαν μέλη από την Αρωγή, τον Σύλλογο Φίλων του Βιομηχανικού Μουσείου και της Λέσχης Ανάγνωσης.

Εκ μέρους της Δημοτικής Αρχής ήταν ο Ανδρέας Γιαλόγλου και από την αντιπολίτευση, ο επικεφαλής της μείζονος μειοψηφίας, Αλέξης Αθανασίου.

Εκδήλωση “αγκαλιά” μετά από δύο έτη απομόνωσης

“Θελήσαμε σήμερα, παγκόσμια ημέρα ποίησης, να είναι η πρώτη εκδήλωση της Δημοτικής Βιβλιοθήκης μετά από σχεδόν δυο χρόνια απομόνωσης λόγω ιού” ανέφερε προλογικά της εκδήλωσης η Ειρήνη Δράκου, σημειώνοντας παράλληλα πως, “Οι καιροί είναι ακόμη δύσκολοι γι αυτό συγχωρείστε μας τον έλεγχο και τους περιορισμούς”.

Εστιάζοντας στο θέμα της Παγκόσμιας Ημέρας, η ίδια εξήγησε πως, “Μας ήρθε τελείως φυσικό να ζητήσουμε από την Λουκρητία Δούναβη να είναι η ομιλήτριά μας” αναφερόμενη στο έργο και την πορεία της.

Σύμφωνα με όσα προαναφέρθηκαν, μαζί με την κα Δούναβη ήταν ο Μιχάλης Λαμπρίδης που έχει μελοποιήσει ποιήματα της ίδιας και που ερμήνευσε η Αγγελική Κοκκίνη. “Η παρουσία και των τριών ανάσα αισιοδοξίας για μας” σχολίασε η πρόεδρος της Βιβλιοθήκης, ευχαριστώντας τους παριστάμενους για την προσέλευσή τους.

“Ευχόμαστε να είναι μια εγκάρδια, ουσιαστική και φιλική βραδιά” τόνισε παρακάτω.

Αξίζει να υπενθυμιστεί πως η Εταιρεία Συγγραφέων θέσπισε την Ημέρα Ποίησης το 1998, επιλέγοντας για τον εορτασμό της την 21η Μαρτίου που αποτελεί την πρώτη μέρα μετά την εαρινή ισημερία, στην αρχή της άνοιξης. Εν συνεχεία, το 2001 μετα από εισήγηση του τότε προέδρου της Εταιρείας Βασίλη Βασιλικού, η UNESCO υιοθέτησε την “Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης” αναθέτοντας στην Ελλάδα να οργανώσει τον πρώτο διεθνή εορτασμό.

“Η ποίηση μεριμνά για την ψηλάφηση περασμένων εποχών και γεγονότων”

Από την πλευρά της η Λουκρητία Δούναβη προχώρησε σε απαγγελία αποσπασμάτων από διάφορα ποιήματα του Μάνου Ελευθερίου, του Νίκου Καββαδία αλλά και δικών της, μεταφέροντας στην ομιλία της την οπτική της για τη “γέννησή” τους. Η ίδια μίλησε για την έμπνευση που μπορεί να έχει ένας ποιητής, για τις αφορμές που θα πάρει αλλά και για την επίδραση των ποιημάτων στην ψυχή των αναγνωστών.

“Ο πρώτος ποιητής που αγάπησα ήταν ο Καβάφης. Θα μου πείτε ποιος δεν τον αγάπησε. Η πρώτη ανθολογία που απέκτησα ήταν του Αποστολίδη.

Την εποχή της νιότης μου με είχε συναρπάσει η ζωή και τα έργα των αδελφών Μπροντέ. Επίσης, οι Ρώσοι συγγραφείς. Διάβαζα Καζαντζάκη και αγάπησα το μικρό του βιβλίο «Ασκητική». Πριν από χρόνια δύο μικρά βιβλία μου έκαναν μεγάλη εντύπωση. Το «πεθαίνω σαν χώρα» του Δημητριάδη και το «μητριά πατρίδα» του Γκανά. Μ΄αρέσουν τα μικρά βιβλία με μονολόγους, αφηγήματα και διηγήματα με συμπυκνωμένο λόγο και σαφείς έννοιες” ανέφερε η κα Δούναβη, λέγοντας παρακάτω πως, “Η ποίηση και ο χρόνος μεριμνούν για την ψηλάφηση γεγονότων περασμένων εποχών. Αγωνίες, έρωτας, ανοχές, απώλειες μαζί και ανοησίες της νιότης. Αχ η νιότη(!) με τις ατέλειες και τις τόσες πολυτέλειες. Επίσης, οι ωραίες αναμνήσεις του παρελθόντος γίνονται τα αξιοθέατα του παρόντος”. Κλείνοντας με τη δική της ματιά για την ποίηση εξήγησε πως, “Στην ποίηση μας χρειάζεται η αξία του ωραίου ας είναι για τους άλλους παρανοϊκή. Ο ποιητής αμπαρώνεται και ξεκλειδώνεται με την ίδια πάντα ευλογία”.