Φουλ της διχόνοιας

Διατηρείτε κι εσείς την ελπίδα πως επειδή ζούμε σε μικρό τόπο, όταν στα αυτιά σας ηχήσει η λέξη “μαζί”, δε θα ακολουθήσει αμέσως μετά ένα ρήμα όπως “φάγαμε” που είχε πει αυτή η αμίμητη πολιτική προσωπικότητα της χώρας, αλλά ένα ρήμα όπως το “δημιουργούμε”. Και πάντοτε σε πληθυντικό αριθμό.

Σκέφτεστε πως στο νησί - λίγο πολύ βρε αδελφέ - γνωρίζει ο ένας τον άλλον και μοιραία αυτό το γεγονός λειτουργεί “προστατευτικά” για το σύνολο και “αποτρεπτικά” για τα πολιτικά πρόσωπα να διολισθήσουν εύκολα σε μονοπάτια... υποκριτικά.

Προφανώς η σύντομη εμπειρία μου όσον αφορά στην ενασχόληση με το χώρο λόγω επαγγέλματος, δε μου επιτρέπει να προχωρήσω σε πολλές αναφορές από παρελθοντικά γεγονότα, ωστόσο μου δίνει την ευκαιρία να “θαυμάζω” συχνά το ταλέντο μερικών ανθρώπων να ποντάρουν στον πληθυντικό ευγενείας και να πράττουν στον ενικό αγενείας.

Αποφεύγοντας τις τετριμμένες αναφορές που αποτελούν φτερό στον άνεμο, όπως ότι “τα πολιτικά πρόσωπα οφείλουν να νοιάζονται για το καλό του τόπου”, ή “να λαμβάνουν πολιτικές αποφάσεις προς το συμφέρον των δημοτών τους”... με ένα μικρό πηδηματάκι, θα εισέλθω στο θέμα!

Παρατηρήσαμε και θαυμάσαμε τις αξιέπαινες προσπάθειες που καλοπροαίρετα ξεκίνησαν ορισμένοι συμπολίτες μας για να γίνει η Σύρος Πολιτιστική Πρωτεύουσα, να υιοθετούνται από τους αιρετούς, οι οποίοι με τη σειρά τους παρουσιάζονται - “καλοπροαίρετα” πάντα - να θέλουν να προωθήσουν το στόχο γιατί “θα ωφελήσει το νησί”, σύμφωνα με όσα επαναλαμβάνουν.

Αλίμονο αν υπάρχει πολίτης – που κατανοεί την ουσία – και δε θα ήθελε να επιτευχθεί ο συγκεκριμένος στόχος!

Ωστόσο, με μία προσεκτικότερη ματιά και συνυπολογίζοντας πως ορισμένοι από τους “αγαπημένους” μας εκπροσώπους στο δήμο έχουν “φυτέψει” στο μυαλό τους ως στόχο την επανεκλογή και όχι την προσφορά και τη δουλειά, προτάσσουν ως προαπαιτούμενο για την επιτυχία – που υπό νορμάλ πολιτικές συνθήκες αυτό θα έπρεπε να ισχύει – την ανάγκη ομόνοιας και συνεργασίας όλης της κοινωνίας.

Δεν γνωρίζω αν θυμάστε, αλλά... “Πρέπει να αγκαλιάσει η Σύρος το στόχο και να συνδράμουν όλοι”, “Πρέπει να βάλει ο καθένας το δικό του λιθαράκι” και “Έχουμε υποχρέωση να αναδείξουμε επιτέλους το νησί μας”... αποτελούν φράσεις - μότο κάποιων αιρετών.

Όσο και να θέλετε, δε μου το βγάζετε από το μυαλό πως αν – φευ - δεν επιτευχθεί ο στόχος, εμείς θα φέρουμε την ευθύνη που δε συνεργαστήκαμε και όχι εκείνοι που χρησιμοποιούν τον πληθυντικό ευγενείας αλλά πράττουν στον ενικό αγενείας με σκοπό να τα πάρουν όλα παίζοντας στον “αριθμό” φούλ της διχόνοιας.

Και εξηγώ όσα εννοώ, θέτοντας κάποια ερωτήματα:

Πώς αλλιώς θα μπορούσε να ερμηνευθεί η αρχική ανάθεση σε εταιρεία των προσπαθειών και η ανάκληση αυτής της απόφασης “για λόγους - περισσότερης - νομιμότητας”; Να δεχθούμε ότι έμπειροι πολιτικοί άνδρες του τόπου σφάλλουν – προεκλογικά - και δεν το κατανοούν; Εσείς πως θα μεταφράζατε την εκτόξευση λακωνικών ανακοινώσεων – χωρίς τις σχετικές αποφάσεις και χωρίς να υπάρχει αναφορά στην επιχειρηματολογία - σε συγκεκριμένες χρονικές στιγμές, μετά από απορρίψεις προσφυγών “άνευ περιεχομένου”; Όμως... για να είμαστε ακριβοδίκαιοι και επειδή το νόμισμα έχει δύο πλευρές... Πώς θα εξηγούσατε τους καυστικούς σχολιασμούς “δεν απευθύνεστε σε ηλίθιους” που εντείνονται λίγους μήνες πριν τη λήξη της θητείας καθώς όμως και τον απειλητικό πληθυντικό ευγενείας “θα σας ταράξουμε στη νομιμότητα”; Ποιοι ακριβώς θα “ταράξουν”; Αν γνωρίζουμε καλά και μετρούμε ακόμη καλύτερα, ένας είναι ο αιρετός της συγκεκριμένης παράταξης – ο οποίος μάλιστα έχει πολλάκις υποστηρίξει - πως οι άλλοι συνδυασμοί... συμπολιτεύονται!

Και εν τέλει, ποιοι αντιπολιτεύονται, συμπορευόμενοι στο “όνομα” της διχόνοιας; Αυτό μάλλον σύντομα θα φανεί!

Κύριοι, με όλο το σεβασμό – και καθώς πράγματι οι πολίτες δεν είμαστε ηλίθιοι – όπως ισχυρίζεσθε, αλλά οι πράξεις σας δεν επιβεβαιώνουν ότι το εννοείτε, ένας περίπατος στην πόλη και στα χωριά και η προσπάθεια για ειλικρινή επικοινωνία με τους πολίτες, ενδεχομένως να σας “φώτιζε” τις ανάγκες που έχει ο τόπος και να σας έδειχνε ποιο είναι το δάσος (στόχος) και όχι το δέντρο (ιδιοτελής σκοπός). Πιθανώς να σας βοηθούσε να συνειδητοποιήσετε ότι η ειλικρίνεια – που ενδεχομένως να σας κατοχύρωνε και το προβάδισμα - είναι η ουσία.

Όπως είχε υποστηρίξει άλλωστε ο Αρχαίος τραγικός ποιητής Σοφοκλής, “Ουκ εξάγουσιν καρπόν οι ψευδείς λόγοι”.