Αν η Ευρώπη δεν θέλει να αλλάξει;

Η παγκόσμια οικονομία πέρασε τα τελευταία χρόνια μια άνευ προηγούμενου οικονομική κρίση.Ειδικότερα στην Ευρώπη είχαμε δύο ειδών κρίσεις. Σε ορισμένες χώρες η κρίση ήταν χρηματοπιστωτική. Με απλά λόγια πτώχευσαν τράπεζες. Τρανό παράδειγμα τέτοιας κρίσης είναι η Ιρλανδία.

Σε άλλες περιπτώσεις όπως στην χώρα μας η κρίση ήταν κρίση χρέους και ελλειμμάτων, δηλαδή δημοσιονομική.

Αυτό συνέβη διότι απλώς ξοδεύαμε για χρόνια πολύ περισσότερα από ότι παράγαμε, και τη διαφορά την δανειζόμαστε. Με απλά λόγια στην Ελλάδα φαλίρισε το κράτος. Οι λόγοι για τους οποίους ουσιαστικά πτώχευσε το Ελληνικό κράτος και οι υπαίτιοι γι’ αυτό, έχουν αναλυθεί επανειλημμένως και απομένει να αποδοθούν οι ευθύνες εκεί που ανήκουν.

Όμως όταν το σπίτι σου καίγεται δεν ψάχνεις τον υπαίτιο την ώρα της πυρκαγιάς αλλά προσπαθείς να σβήσεις την φωτιά.

Ευτυχώς για μας η πτώχευση της Ελλάδας συνέβη εντός Ευρωπαϊκής Ένωσης και εντός Ευρωζώνης. Υπάρχουν πολλές απόψεις για τα μνημόνια, και τον πόνο που μας έφεραν.

Προφανώς είχαν λάθη, παραλείψεις, αστοχίες και ένα σωρό ελαττώματα, αλλά όταν έχεις ανάγκη να δανειστείς και είσαι πτωχευμένος, δυστυχώς ο ισχυρός συνομιλητής είναι αυτός που σε δανείζει. Τα μνημόνια όμως συνοδεύθηκαν από ενισχύσεις μερικών εκατοντάδων δισεκατομμυρίων ευρώ για να συνεχίσει το Ελληνικό κράτος να λειτουργεί στοιχειωδώς.

Το 2012 η κυβέρνηση Σαμαρά ανέλαβε την διακυβέρνηση της χώρας, υπό δραματικές συνθήκες και έβαλε δύο μεγάλους στόχους.

Να εξαλείψει τα ελλείμματα που οδηγούν σε δανεισμό και κατόπιν σε μνημόνια και να οδηγήσει την χώρα έξω από τα υπάρχοντα μνημόνια. Είναι σαφές ότι η πορεία αυτή, η οποία ουσιαστικά εξασφαλίζει την ύπαρξη αυτής της χώρας, είναι δύσκολη και επίπονη.

Είναι αλήθεια ότι η οικονομική και κοινωνική θέση πολλών Ελλήνων χειροτέρευσε. Δυστυχώς εθίγησαν και κοινωνικές ομάδες που έφεραν πολύ μικρότερη ευθύνη από άλλες.

Ας μην ξεχνάμε όμως ότι ο πρωταρχικός στόχος ήταν να συνεχίσει να υπάρχει το Ελληνικό κράτος. Προφανώς ληφθήκαν και λάθος ή αναποτελεσματικά μέτρα και σίγουρα εθίγησαν πολύ περισσότερο οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι. Όμως φθάσαμε στο τέρμα των μνημονίων. Μετά την Ιρλανδία και την Πορτογαλία έρχεται η σειρά της Ελλάδας να βγει από τα μνημόνια. Σιγά-σιγά γίνονται και οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις για να αποκτήσουμε ένα σύγχρονο κρατικό μηχανισμό, να ξεκινήσει η ανάπτυξη, να μειωθεί η ανεργία και να καταστεί δυνατή η σταδιακή ανακούφιση των κοινωνικών τάξεων που επλήγησαν περισσότερο από την κρίση.

Υπάρχει πολύ δουλειά ακόμη να γίνει και απαραίτητη προϋπόθεση είναι η σταθερότητα των οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών θεσμών.

Έχοντας μπροστά μας τις ευρωεκλογές ακούμε ότι αντί να ψηφίσουμε για να επιλέξουμε τους ικανότερους και καταλληλότερους εκπροσώπους μας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ώστε να υπερασπιστούν τα συμφέροντα των Ελλήνων πολιτών, θα πρέπει να ψηφίσουμε με γνώμονα την ανατροπή της κυβέρνησης. Αυτή η κουβέντα δεν γίνεται σε κανένα άλλο ευρωπαϊκό κράτος.

Ακούμε επίσης ότι εάν πέσει η Ελληνική Κυβέρνηση, η διάδοχος κατάσταση θα προσπαθήσει να αλλάξει τη συνολική λειτουργία της Ευρώπης (προφανώς σε συνεργασία με κάτι περιθωριακά κόμματα του 3%-5%), ώστε να αποκαταστήσει όλους τους Έλληνες που έχουν θιγεί από την κρίση.

Όμως δυστυχώς ακόμη και οι χώρες που επλήγησαν σημαντικά από την κρίση δεν φαίνεται να συμμερίζονται την άποψη του κ.Τσίπρα. Απλά διότι δεν θεωρούν εφικτό και πραγματοποιήσιμο κάτι τέτοιο, αλλά και διότι δεν φαίνονται διατεθειμένοι να επωμισθούν οι δικοί τους πολίτες τα χρέη της Ελλάδας. Εξάλλου ας μην ξεχνάμε το παράδειγμα της Κύπρου.

Είπε όχι στο μνημόνιο για να υποστεί κούρεμα καταθέσεων και κατάρρευση τραπεζών, για ένα ποσό μόλις δύο δισεκατομμυρίων ευρώ. Ούτε Ρωσία, ούτε Αμερική και πολύ περισσότερο Αργεντινή και Βενεζουέλα δεν ήταν διατεθειμένες να δανείσουν (όχι χαρίσουν) αυτό το ποσό. Προφανώς αυτό είχε πρόσφατα ο κ. Γλέζος στο μυαλό του, όταν προειδοποίησε για εσωτερικό δανεισμό. Ίσως γι’ αυτό ο κ. Σταθάκης δήλωσε ότι δεν θεωρεί πιθανή ούτε την επαναφορά των μισθών προ μνημονίου στο σύνολο των εργαζόμενων.

Βεβαίως υπάρχει και η άλλη άποψη. Αυτή του κ. Στρατούλη και του κ.Τσίπρα (εσωτερικού) οι οποίοι υποστηρίζουν ότι εάν οι Ευρωπαίοι δεν ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις του ΣΥΡΙΖΑ, θα κηρύξουν στάση πληρωμών που πρακτικά σημαίνει έξοδος από το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Αλλά τότε θα καταρρεύσει η όποια αξία περιουσίας και εισοδήματος των Ελλήνων (εκτός αυτών που έχουν τα κεφάλαιά τους στο εξωτερικό). Αναρωτιέται επίσης πως θα καταπολεμηθεί η ανεργία σε μια τέτοια περίπτωση. Μείωση της ανεργίας σημαίνει επενδύσεις. Σε μια κατεστραμμένη χώρα ποιος και γιατί θα επενδύσει; Πως θα δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας; Επιπλέον ποιος εγγυάται ότι στην περίπτωση κατάρρευσης της Ελλάδας οι έχοντες δανείσει την Ελλάδα θα διαγράψουν το χρέος της; Πολύ περισσότερο πως θα εξευρεθούν τα χρήματα που παίρνουμε μέσω ΕΣΠΑ; Από ποια πηγή θα αντλούν ρευστότητα οι τράπεζες; Θα έλεγα επομένως ότι καλό θα είναι να επανέλθουμε στην πραγματικότητα. Ας ψηφίσουμε για τους καταλληλότερους εκπροσώπους μας στο ευρωκοινοβούλιο. Ας διασφαλίσουμε την οικονομική, πολιτική και κοινωνική σταθερότητα της χώρας. Ας μην διακινδυνεύσουμε όλα όσα επετεύχθησαν με τις θυσίες του συνόλου των Ελλήνων. Ας αφήσουμε τον κ.Τσίπρα μόνο με τη φιλοδοξία να γίνει διαχειριστής της δυστυχίας των Ελλήνων.

Ας αφήσουμε τον Σαμαρά να τελειώσει τη δουλειά. Να εισπράξει κάποια δισεκατομμύρια που απομένουν, να διαπραγματευθεί την αναδιάρθρωση του χρέους και να οδηγήσει την Ελλάδα στο δρόμο της κανονικότητας. Εξάλλου ας μην ξεχνάμε ότι εάν αρχίσει αριστερόστροφη επαναστατική γυμναστική, πρώτα από όλα θα την πληρώσει ο τουρισμός άρα και οι Κυκλάδες.