Οι μικρές ειδήσεις με μεγάλα μηνύματα

Κατά τη διάρκεια των εορταστικών εκδηλώσεων για τον εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου, είναι φυσικό η προσοχή της κοινής γνώμης να επικεντρώνεται στο συγκεκριμένο ιστορικό γεγονός αλλά και στα παρεπόμενα που το συνοδεύουν.

Εξάλλου, σε μία χώρα της υπερβολής όπως η Ελλάδα, δεν είναι δυνατόν ούτε την εθνική μας εορτή να αντιμετωπίσουμε με τον πρέποντα σεβασμό.

Ανακατέψαμε τα μηνύματα και τους συμβολισμούς ενός ιστορικού γεγονότος με πολιτικούς ακτιβισμούς, προσωπικές συμπεριφορές, αντιμνημονιακές κορώνες, ενδυματολογικές και μουσικές επιλογές στις παρελάσεις και ατελείωτες διαγγελματικές παρεμβάσεις.

Διαβάσαμε ή ακούσαμε διαγγέλματα με την ευκαιρία του εορτασμού της Εθνικής Εορτής (εκτός των πολιτειακών και θεσμικών παραγόντων) από κάθε έναν που αποζητάει ένα λεπτό μπροστά σε μια κάμερα ή ένα μικρόφωνο.

Μέσα λοιπόν στην υπερβολή του εορταστικού διημέρου νομίζω ότι διέφυγαν της προσοχής δύο ειδήσεις οι οποίες έχουν μεγάλη σημασία για τις εποχές τις οποίες ζούμε.

Η πρώτη έχει να κάνει με μια δήλωση του κ.Μανώλη Γλέζου.

Συγκεκριμένα δήλωσε ότι εάν στις επόμενες εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πρώτο κόμμα και κερδίσει το bonus των 50 εδρών, τότε θα προκηρύξουν αμέσως επαναληπτικές εκλογές με το σύστημα της απλής αναλογικής.

Σωστό και δίκαιο είναι να έχει κανείς την άποψή του για το όποιο εκλογικό σύστημα. Αυτή η δήλωση όμως γεννά προβλήματα.

α) Ο κ. Γλέζος ξεχνά ότι υπάρχει Σύνταγμα το οποίο επιβάλλει την ψήφιση της όποιας αλλαγής στον εκλογικό νόμο από την Βουλή.

Για να γίνει όμως αυτό πρέπει να υπάρξει κυβέρνηση, να λάβει ψήφο εμπιστοσύνης και να λειτουργήσει το νομοθετικό σώμα. Άρα τα περί άμεσων επαναληπτικών εκλογών εάν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πρώτο κόμμα είναι επιπόλαιες ή λαϊκίστικες δηλώσεις, εκτός και εάν πιστεύει ότι η νομοθετική εξουσία θα υποκατασταθεί από μια παρέα συνιστωσών της Κουμουνδούρου.

β) Δεδομένου ότι η Κουμουνδούρου έσπευσε να πάρει αποστάσεις από την συγκεκριμένη δήλωση μας προδιαθέτει για το τι έχει να συμβεί σε περίπτωση εκλογικής νίκης του ΣΥΡΙΖΑ. Οι διαφορές απόψεων ως προς τον Ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας, το νόμισμα, την κατάργηση των μνημονίων, την οικονομική πολιτική κλπ. συμπληρώνεται και με την διαφορετικότητα των απόψεων για επαναληπτικές εκλογές. Άρα στην υποθετική περίπτωση της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ θα επικρατεί για κάθε θέμα η πολιτική του «τρεις λαλούν και δύο χορεύουν».

γ) Άραγε η χώρα θα σύρεται σε εκλογές ανάλογα με την ιδεοληπτική αντίληψη της κάθε συνιστώσας, αγνοώντας το κοινωνικό, οικονομικό και αναπτυξιακό κόστος που συνεπάγονται οι συνεχείς εκλογικές αναμετρήσεις;

H δεύτερη είδηση την ίδια μέρα μας έρχεται από την κομισιόν.

Είναι γνωστό ότι η Γαλλία και η Ιταλία είχαν καταρτήσει προσχέδια προϋπολογισμού που δεν λάμβαναν υπόψη τους τις δεσμεύσεις του συμφώνου σταθερότητας της ευρωζώνης για τα δημοσιονομικά ελλείμματα.

Αναφερόμαστε στην Γαλλία και την Ιταλία δηλαδή για τις δύο από τις ισχυρότερες οικονομίες της Ευρώπης. Οι Ολάντ και Ρέντσι είχαν κάνει και κάποιες δηλώσεις γενναίας αντίστασης κατά της δημοσιονομικής πειθαρχίας.

Όμως ανακοινώθηκε επισήμως ότι οι δύο αυτές χώρες τελικά θα επανακαταρτίσουν νέους περιοριστικούς προϋπολογισμούς για το 2015 και θα περιορίσουν τα ελλείμματά τους. Εμείς στην Ελλάδα δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ποια ήταν η αντίδραση της κομισιόν και στην περίπτωση της Κύπρου.

Άρα αυτά που ακούστηκαν σε κάποια, από τα προαναφερόμενα στην εισαγωγή, διαγγέλματα για την ανατροπή του κατεστημένου στην Ευρώπη με τη δημιουργία του άξονα του Ευρωπαϊκού νότου, είναι λόγια εσωτερικής λαϊκής κατανάλωσης.

Δυστυχώς ή ευτυχώς σε μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία όπως είναι η Ευρωπαϊκή, ελάχιστη σημασία έχει ο πολιτικός ακτιβισμός κάποιων γραφικών τύπων και η επαναστατική γυμναστική κάποιων αμετανόητων διψασμένων για εξουσία.

Στην Ευρώπη είτε ανήκει μια χώρα είτε δεν ανήκει. Η σχέση δεν είναι υποχρεωτική, αλλά πάντως αποδεικνύεται επιθυμητή από την πλειοψηφία των χωρών της ηπείρου. Εάν όμως θέλει μια χώρα να ανήκει στην μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια, θα πρέπει να σέβεται τις δεσμεύσεις της, τους κοινούς στόχους, να αποδέχεται τη δημοκρατική αρχή της πλειοψηφίας, να συνδιαλέγεται για την επίλυση προβλημάτων, να τηρεί διεθνείς συμβάσεις, να τιμά το κοινό Ευρωπαϊκό Δίκαιο και να αποδέχεται τη συνέχεια του κράτους.

Προφανώς δικαίωμα μιας χώρας είναι να μην ανήκει σε αυτό το χώρο. Το ΚΚΕ το διακηρύττει εδώ και χρόνια. Εάν όμως αυτή είναι η επιλογή προφανώς σε αυτήν την περίπτωση δεν μπορούμε να επιζητούμε την κοινοτική αλληλεγγύη και κυρίως τα χρήματα των λαών των οποίων οι χώρες βρίσκονται εντός της Ευρωπαϊκής Οικογένειας.