“Ο πάτος του σάκου και η στυφή σκόνη”

Μόνο μην κάνουμε πίσω τώρα. Είναι γνωστή η μεγάλη λίστα με τα χαρακτηριστικά του λαού μας. Δύο από αυτά είναι η υπερηφάνεια και η ματαιοδοξία. "Η περηφάνια είναι ένα άγριο θηρίο που ζει σε σπηλιές και περιπλανιέται στην έρημο. Η ματαιοδοξία, από την άλλη, είναι ένας παπαγάλος που πηδάει από κλαδί σε κλαδί φλυαρώντας σε κοινή θέα", είχε γράψει ο Gustave Flaubert. Και η ανυπομονησία. Ασφαλώς ως μια γενικευμένη παραδοχή. Πολλοί από εμάς, ανυπομονούμε να κλείσει μια συμφωνία με τους εταίρους, επιτέλους για να τελειώνουμε! Αναρωτιόμαστε πως είναι δυνατόν, τόσο καιρό τώρα, δανειστές και κυβέρνηση να μην έχουν βρει κοινά πεδία σύμπλευσης. Μερικοί από εμάς λένε ότι «τα έχουν βρει και κοροϊδεύουν τον κοσμάκη». Άλλοι λένε ότι θα τα βρούνε μεταξύ τους, αργά ή γρήγορα. Υπονοώντας ότι ο λαός έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Και άλλοι αναρωτούνται τι ακριβώς έxει κάνει η ελληνική κυβέρνηση αυτούς τους πέντε μήνες.

Δεν ξέρω πραγματικά ποια είναι η αλήθεια. Από την πρώτη στιγμή έως και τώρα δεν είχε υπάρξει η παραμικρή σύγκλιση απόψεων με τους δανειστές. Πολιτική συμφωνία εμείς, τεχνική και οικονομική, πρωτίστως εκείνοι. Ελάφρυνση του δημόσιου χρέους εμείς, καμία απομείωση εκείνοι. Αέναα ομόλογα και επιμήκυνση εμείς, μισό ναι στην αρχή (υπό όρους και αυστηρές προϋποθέσεις) και ολόκληρο όχι στη συνέχεια εκείνοι. Χωρίς γραβάτες εμείς και με εξαντρίκ πινελιές στο ντύσιμο (καλτσάκια, κασκολάκια και τα συναφή), πάντα γραβατωμένοι εκείνοι. «Μου λένε να ξαναρχίσω να ζω, να μπερδευτώ με το πλήθος!» (Γ.Φ, νο2.) Μα είναι ποτέ δυνατό οι “ατσαλάκωτοι” των Βρυξελλών (μέσα το ΔΝΤ) να με εμπνεύσουν (μέσα και οι Γερμανοί) να το κάνω;

Έχουν γίνει αρκετά διαχειριστικά λάθη από την ελληνική κυβέρνηση σ΄αυτό το σύντομο χρονικό διάστημα της διακυβέρνησής της. Έγιναν και λάθη σοβαρά, αν τώρα δεν ήταν λάθη και ήταν ηθελημένες επιλογές, θα σας γελάσω. Υπάρχει όμως μια σοβαρή δικαιολογία για όλα αυτά. Η απειρία και η πολυφωνία από τη μια, σε συνδυασμό με τον ενθουσιασμό της αλλαγής (πρώτη φορά αριστερά μετά από 50 χρόνια) και το απέναντι τείχος των θεσμών (sic) από την άλλη. Η στάση των εταίρων δανειστών είχε υποτιμηθεί από ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, όταν αυτή ανέλαβε την εξουσία. Η στρατηγική που ακολουθεί όμως, η κυβέρνηση τις δύο τελευταίες εβδομάδες, δείχνει πιο προωθητική, πιο ώριμη. Με πλάνο αρκετών προσχεδιασμένων υποχωρήσεων και εναλλακτικών, αλλά χωρίς παραβίαση των δεσμεύσεων που είχαν από κοινού θέσει οι πολίτες και η κυβέρνηση στο κοινό συμβόλαιο της 25ης του Γεννάρη. Βεβαίως, κανείς δεν φαίνεται να πίστευε την κατάργηση των 400 εφαρμοστικών με ένα νόμο στη Βουλή. Όπως δεν είχε πιστέψει την άλλη φράση της προηγούμενης κυβέρνησης Σαμαρά: «σκίζουμε το μνημόνιο σελίδα σελίδα». Ούτε οι ίδιοι που το έλεγαν δεν το πίστευαν, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Οι Έλληνες άλλωστε είμαστε μεγαλόψυχοι. Μας αρέσουν οι ψυχαναλυτικές προβολές των επιθυμιών και προσδοκιών μας και αφού συμμετέχουμε ενεργά σ΄ αυτό το παιχνίδι ξέρουμε στο τέλος και να συγχωρούμε. Πάντα όμως, διαχωρίζουμε την ήρα από το στάρι.

Είπε ο Αλέξης Τσίπρας στην αρχική ομιλία του στη Βουλή το βράδυ της περασμένης Παρασκευής, ότι, παρά το γεγονός της άκαμπτης στάσης των εταίρων και της δυσάρεστης έκπληξης, «τώρα είμαστε περισσότερο κοντά, παρά ποτέ για λύση». Αν αυτό ισχύει, απαιτείται νηφαλιότητα, οξυδέρκεια και τσαγανό. Πληρώσαμε ότι μπορούσαμε να πληρώσουμε στο ΔΝΤ αυτούς τους μήνες, ματώσαμε μένοντας πιστοί στην πολιτική απόφαση να μην αθετήσουμε τις υποχρεώσεις μας έναντι των δανειστών (εδώ διαφωνώ, γιατί όπως έχουν εξηγήσει και αρκετοί αναλυτές, κατά τη διάρκεια διαπραγματεύσεων και ενός χρέους, που εκ των προτέρων δέχεσαι ως μη βιώσιμο, επιβάλλεται να προβείς σε αναστολές πληρωμών προσθέτοντας αυξημένη πίεση, αλλά εν πάσει περιπτώσει..), εξαντλήθηκαν τα ψυχοκοινωνικά μας όρια και τώρα ήρθε η ώρα των μεγάλων αποφάσεων. Τα κίνητρα των θεσμών παραμένουν αδιευκρίνιστα. Όσο όμως παραμένουν τέτοια, η Ενωμένη Ευρώπη δεν θα αντέξει και Grexit και Brexit (έστω και οικειοθελώς), καθώς και ότι άλλο ακολουθεί.

Εμείς, με τη δύναμη της γνώσης που διαθέτουμε, ανεξάρτητα από αυτό, έχοντας ήδη δια στόματος του πρωθυπουργού της χώρας προβεί σε ρεαλιστικές προειδοποιήσεις, οφείλουμε να μείνουμε όρθιοι ενάντια στην καταστροφική πολιτική της λιτότητας και της απώλειας της εθνικής μας κυριαρχίας.

Τώρα δεν υπάρχει βάση διαπραγμάτευσης. Την κατέστρεψαν (αντικειμενικά) οι εταίροι. Δεν έχουν κανένα νόημα τώρα οι νεκρολογίες των κομμάτων της αντιπολίτευσης και οι συγκρίσεις με τα περιεχόμενα των mail Χαρδούβελη - Βαρουφάκη. Όλα απορρίπτονται.

Ο ελληνικός λαός (δια της κυβέρνησης) πρέπει τώρα να επιμείνει ότι «συμφωνία δεν υπάρχει», αφού δεν επιθυμεί μια οποιαδήποτε συμφωνία. Αλλιώς δεν θα διαπραγματευόταν τόσο καιρό. Και δεν θα μάτωνε. Θα έφευγε από την αρχή (και δεν εννοώ από την Ε.Ε, αλλά από το τραπέζι των διαπραγματεύσεων). Και πρέπει να θεωρηθεί, ως μη γενόμενη η πρόταση των 47 σελίδων, που περιείχε συμβιβασμούς για την ελληνική κυβέρνηση, η οποία πίστεψε στο FairPlay.

Και για επίλογο θα μου επιτρέψετε άλλη μια φράση από τον “παπαγάλο του Φλωμπέρ” (Τζ. Μπαρνς) που έχει την τιμητική του σήμερα, σ΄ αυτό το κείμενο: «Έκανα μαζί σου ό,τι είχα κάνει άλλοτε με αυτούς που αγαπούσα: τους έδειξα τον πάτο του σάκου και η στυφή σκόνη που έβγαινε από μέσα, τους έπιασε στο λαιμό».