Ένα απέραντο φρενοκομείο

Είναι φυσικό και εγώ, όπως άλλοι πολλοί συνέλληνες, να αφιερώσω τις τελευταίες τρεις μέρες αρκετό χρόνο μπροστά στην τηλεόραση. Όχι για να μάθω τι σημαίνει περιορισμός κίνησης κεφαλαίων και ποιες συνέπειες θα έχει στη ζωή μας. Αυτό το διδάχθηκα θεωρητικά στο πανεπιστήμιο και δυστυχώς το έζησα στην πράξη διότι είχα την ευκαιρία να έχω συνεχή, πραγματική και σε άμεσο χρόνο πληροφόρηση όταν κάτι ανάλογο συνέβη στην Κύπρο.

Αναζητούσα λοιπόν μόνο το «γιατί», δηλαδή τον πραγματικό λόγο που μας οδηγεί σε μια πιθανή ολική καταστροφή της χώρας.

Δυστυχώς το συμπέρασμα με έκανε να ανατρέξω σε μια ρήση του αείμνηστου Κωνσταντίνου Καραμανλή. Η Ελλάδα συμπεριφέρεται σαν ένα απέραντο φρενοκομείο. Η δικαιολογία είναι ότι φταίνε οι δανειστές που συμπεριφέρονται ως τοκογλύφοι ιμπεριαλιστές. Ωραία, αλλά εδώ και δεκαετίες προστρέχουμε ως χώρα σε αυτούς τους δανειστές για καλούς και κακούς λόγους.

Με τα λεφτά των δανειστών φτιάξαμε αεροδρόμια, σιδηροδρομικό δίκτυο, εθνικές οδούς, λιμάνια, ανακαινίσαμε ξενοδοχεία, χρηματοδοτήσαμε τις περισσότερες δράσεις περιφερειών και δήμων, πληρώσαμε τα προγράμματα ανεργίας, στηρίξαμε τη λειτουργία των παιδικών σταθμών, φέραμε το φυσικό αέριο, βοηθηθήκαμε στη φύλαξη των συνόρων της χώρας, χρηματοδοτήσαμε τις επιδοτήσεις των αγροτών κλπ. Αυτοί μας δάνειζαν με προφανή στόχο το άμεσο και έμμεσο κέρδος αλλά η αλήθεια είναι ότι εμείς προστρέχαμε σε αυτούς.

Η πρόσβαση της χώρας στα κεφάλαια των «δανειστών», «τοκογλύφων», «ιμπεριαλιστών» γινόταν με πολύ ευνοϊκούς όρους αλλά και μέσα σε ένα πλαίσιο λειτουργίας της Ευρώπης το οποίο εκ προοιμίου είχαμε αποδεχθεί και συνυπογράψει. Εξάλλου εκεί απευθυνθήκαμε όταν οι αγορές μας έκλεισαν την πόρτα και δεν μπορούσαμε να δανειστούμε σαν κανονική χώρα. Ταυτόχρονα στις 25 Ιανουαρίου του 2015 έγινε στην Ελλάδα μια κυβερνητική αλλαγή. Ο Ελληνικός λαός έκανε την επιλογή του για δύο λόγους:

Πρώτον διότι οι προηγούμενοι είχαν κάνει πολλά λάθη. Επί δεκαετίες δεν ήθελαν να πουν στους Έλληνες την αλήθεια. Γι’ αυτό και καταδικάστηκαν στις εκλογές στα πλαίσια της λειτουργίας της δημοκρατίας. Διότι το πολιτικό κόστος ήταν ο υπέρτατος οδηγός στην λήψη αποφάσεων.

Ακόμη και στην κυβέρνηση Σαμαρά που έγινε η πιο συστηματική προσπάθεια διάσωσης της χώρας, μετά τις ευρωεκλογές του 2014 πολλοί υπουργοί και κρατικοί αξιωματούχοι ασχολήθηκαν σχεδόν αποκλειστικά με την προσωπική επανεκλογή και διάσωσή τους παρά με τη συνέχεια της προσπάθειας ανόρθωσης της χώρας.

Δεύτερον διότι ο ΣΥΡΙΖΑ με μοναδική μαεστρία σερβίρισε στον Ελληνικό λαό ψέματα αξίας είκοσι δισεκατομμυρίων ευρώ, πείθοντας ένα σημαντικό μέρος των ψηφοφόρων ότι έχει τη μαγική συνταγή να αλλάξει τους κανόνες στην Ευρώπη, να συνεχίζει να δανείζεται από τους «τοκογλύφους» τους οποίους με την εξυπνάδα, την μαγκιά, τον τσαμπουκά και την ομορφιά θα υποχρέωνε να διαγράψουν τα μέχρι τότε χρέη.

Έτσι αποκτήσαμε την βουλή και την κυβέρνηση του παραλόγου.

Την συμπεριφορά της προέδρου της Βουλή μελετούν ειδικευμένοι επιστήμονες, ο υπουργός εθνικής άμυνας συμπεριφέρεται σαν στρατάρχης σε βιντεοπαιχνίδι, ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί κατηγορούνται από τους συνομιλητές τους στην Ευρώπη για ψέματα, ο υπουργός οικονομικών εφευρίσκει νέους όρους συμβάσεων όπως αυτός της δημιουργικής ασάφειας, οι αριθμοί και τα οικονομικά μεγέθη χαρακτηρίζονται εργαλεία του διαβόλου, υπέρτατος σκοπός είναι να μετονομασθεί η τρόικα σε θεσμούς, προτιμάμε ανοιχτή την ΕΡΤ και όχι τις τράπεζες, οι κωλοτούμπες γίνονται εθνικό σπορ, καταπολεμάμε την ύφεση με στάση πληρωμών του δημοσίου, προσλαμβάνουμε καθαρίστριες αλλά όχι νοσηλευτές και κυρίως καθιερώνουμε το μηνιαίο δελτίο ανακοίνωσης της πληρωμής μισθών και συντάξεων.

Όλα αυτά υποστηρίζονται από τη βουλή του παραλόγου όπου οι βουλευτές έχουν αλλάξει απόψεις και κόμματα με ταχύτητα φωτός. Διότι αυτό που συνεχίζει να προέχει σαν αυτοσκοπός είναι η πολιτική επιβίωση. Γιατί όμως να μην αποδεχθούμε όλα αυτά;

Τι γινόταν στο παρελθόν; Οι επαγγελματίες στην προσπάθεια της ψηφοθηρίας παρουσίαζαν στον κόσμο ψηφοδέλτια με αρσιβαρίστες, ποδοσφαιριστές (που όσο κι αν μας έδωσαν χαρές δεν είχαν το υπόβαθρο για τη Βουλή και το Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο), τηλεστάρ, ηθοποιούς της ΛΑΜΨΗΣ, ψιλοσιτεμένες μοντέλες, ελεγχόμενους για ποινικά αδικήματα και κάθε είδους προσωπικότητες του σύγχρονου ελληνικού lifestyle που θα μπορούσαν να φέρουν ψήφους. Ας μην ξεχνάμε ότι ακόμη και η Τζούλια Αλεξανδράτου σκέφτηκε ότι είχε τα φόντα να σώσει την Ελλάδα.

Άρα με αυτό το παρελθόν δεν θα πρέπει να μας ξενίζει ότι σήμερα ο Κατρούγκαλος είναι υπουργός και διορίζει τους πελάτες του δικηγορικού του γραφείου, ο Μητρόπουλος και ο Σταθάκης είναι υπουργοί αλλά ελέγχονται για φοροδιαφυγή ή κακοδιαχείριση δημόσιου χρήματος, ο Τσακαλώτος, η Βαλαβάνη και ο Μάρδας αν και υπουργοί της κυβέρνησης που αγωνίζεται για να μας σώσει, φυλάνε τις οικονομίες τους στο εξωτερικό.

Πραγματικά διαπιστώνει κανείς ότι ζούμε σε ένα μεγάλο φρενοκομείο και δεν μας φτάνει μόνο αυτό, αλλά προκηρύσσουμε και δημοψήφισμα για το οποίο κανείς δεν ξέρει μέσα στην Ελλάδα γιατί θα ψηφίσει. Ο κάθε ένας δίνει τη δική του ερμηνεία.

Οι μόνοι που συμφωνούν στην ερμηνεία του δημοψηφίσματος είναι οι δανειστές. Αυτοί ταυτόσημα και μονότονα επαναλαμβάνουν ότι με το δημοψήφισμα θα αποφασισθεί εάν η Ελλάδα θα μείνει στην Ευρώπη και τη ζώνη του ευρώ ή θα οδηγηθεί σε άτακτη χρεωκοπία.

Δυστυχώς οι ερμηνείες εσωτερικού δεν έχουν καμία αξία. Διότι οι τράπεζες είναι κλειστές και τα ταμεία του κράτους άδεια. Και διότι από τις 24:00 της Τρίτης 30.06.2015 κανένας θεσμός δεν έχει την υποχρέωση να διαπραγματευτεί μαζί μας, να μας στηρίξει και πολύ περισσότερο να μας δανείσει.

Επειδή οι υποτιθέμενοι φίλοι που μας έχουν απομείνει όπως η Ρωσία, η Κίνα, η Αργεντινή, η Βενεζουέλα, η Ζιμπάμπουε, η Ζάμπια κλπ. δεν φαίνεται να έχουν τη διάθεση να προστρέξουν προς βοήθεια της Ελλάδας, ή βρίσκονται σε πολύ χειρότερη κατάσταση από εμάς, το ΝΑΙ στο δημοψήφισμα είναι μονόδρομος.

Δυστυχώς έχουμε μόνο δύο επιλογές. Το ΝΑΙ που είναι ένας δρόμος με δυσκολίες αλλά και ΕΛΠΙΔΑ και το ΟΧΙ που είναι η ολοκληρωτική ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ. Καμία φορά και στα φρενοκομεία μετά τη διανομή των φαρμάκων από τις νοσηλεύτριες επικρατεί νηφαλιότητα.