ΒΡΕΧΙ(Τ)

Έβρεχε, άκουσα, την Πέμπτη στο Λονδίνο. Και οι Άγγλοι ψήφισαν BREXIT. Όχι βέβαια επειδή έβρεχε. Και τώρα; Και το Ηνωμένο Βασίλειο; Το δημοψήφισμα δεν είναι νόμος. Για να γίνει, πρέπει να περάσει από το κοινοβούλιο που είναι υπέρ του BREMAIN. Θα βρουν άραγε τρόπο να διαβάσουν το ΒΡΕΧΙ σαν ΒΡΕΜΕΝοι και να πουν Βρε,μένομε; Και η Ευρώπη; Είχε προηγηθεί ο κίνδυνος του GREXIT. Τότε η επικρατούσα θέση στην Ευρώπη ήταν να μας κλωτσήσουν έξω από το κοινό μας σπίτι. Κι εμείς, εντελώς σχιζοφρενικά, επιδιώκαμε να μείνουμε στην Ευρωπαϊκή  στέγη, αλλά να μην κάνουμε ό,τι μας λέει. Κι εγώ βρίσκομαι σε σύγχυση. Όπως με όλα μου τα άρθρα, θα προσπαθήσω να σας μεταφέρω κάποιες σκέψεις μου, να βάλουν και σας σε έγνοιες.

Ένα πρωτόζωο προσλαμβάνει συστατικά από το περιβάλλον του, τα αφομοιώνει, ώσπου φθάνει σε ένα μέγεθος που δεν αντέχει άλλο και διαιρείται σε δύο ή περισσότερα μέρη. Δεν είναι τίποτε το υπερφυσικό. Είναι παγκόσμιος γεωμετρικός νόμος. Όσο μεγαλώνει μια οντότητα, ο όγκος της αυξάνεται στην τρίτη δύναμη, ενώ η επιφάνειά της μόνο στη δεύτερη. Έτσι, η επιφάνειά της δεν αρκεί για να στηρίζεται στο περιβάλλον της από το οποίο εξαρτάται. Διαιρείται λοιπόν και όλα καλά. Δύο θυγατρικές οντότητες με την ίδια ακριβώς μάζα όπως η μητρική, έχουν τώρα μεγαλύτερη επιφάνεια. Το ίδιο ισχύει με τα κράτη. Ο Μεγαλέξανδρος άπλωσε την Ελλάδα που παρέλαβε από τον πατέρα του κι αμέσως μετά, αυτή κομματιάστηκε. Κι η Ρώμη μεγάλωνε, ώσπου διαιρέθηκε σε Ανατολή και Δύση και σε μικρότερα κομμάτια. Και η Οθωμανική αυτοκρατορία· και η κοσμοκράτειρα Αγγλία με αποικίες και Κοινοπολιτεία· και η Σοβιετική Ένωση· και η Ευρωπαϊκή Ένωση. Παγκόσμιος νόμος. Κάθε φορά που γίνεται η διαίρεση, οι επιτόπιοι λόγοι ποικίλλουν, αλλά έχουν ένα πάντοτε κοινό, ότι η επιφάνεια της οντότητας μεγάλωσελιγότερο από τον όγκο της. Η Ελλάδα έχει μοναδικότητες:  Έχει τεράστια έκταση συνόρων συγκριτικά με την επιφάνειά της. Μέγα πλεονέκτημα, που η διατήρησή του έχει τεράστιο κόστος που ποτέ δεν αποδεχθήκαμε.

Αν είχαμε βγει από την Ευρώπη, οι περισσότεροι Ευρωπαίοι θα χαίρονταν και οι περισσότεροι  Έλληνες θα θρηνούσαμε. Με την έξοδο του Ηνωμένου Βασιλείου η πλειοψηφία, έστω και οριακή, πανηγυρίζει, ενώ οι Ευρωπαίοι μάλλον θρηνούν. Τι άλλαξε από την ίδρυση της ΕΟΚ ως σήμερα;

Η περισσότερο ορατή αλλαγή είναι τούτη: Η οικονομική ανισότητα πριν από τους παγκόσμιους πολέμους ήταν τεράστια. Μετά μειώθηκε σε πρωτοφανή επίπεδα – χωρίς να φθάσει τόσο χαμηλά όσο π.χ. στη Σοβιετική Ένωση, όπου η ισότητα βάλτωσε την (καταναλωτική τουλάχιστον) ανάπτυξη. Κι οι Ευρωπαίοι χαίρονταν τα επιτεύγματα της σοσιαλδημοκρατίας τους. Ώσπου το δίδυμο Θάτσερ-Ρήγκαν, με την πνευματική καθοδήγηση της ΆυνΡαντ, αναποδογύρισε τις συνθήκες: Αρετή είναι ο εγωισμός, αμαρτία ο αλτρουϊσμός. Ζήτω ο άκρατος ανταγωνισμός! Καθένας εναντίον όλων. Οι ισχυρότεροι γίνονται ολοένα ισχυρότεροι και λιγότεροι, οι ασθενέστεροι ολοένα ασθενέστεροι και περισσότεροι. Έτσι «προοδεύει» η «κοινωνία»·των πλουσίων·η κοινωνία της μειοψηφίας. Η ανισότητα στην Ευρώπη έχει φθάσει στα επίπεδα που βρισκόταν πριν από ένα αιώνα. Έχει δειχθεί αντικειμενικά ότι στις πλουσιότερες 23 χώρες του κόσμου τα πιο κοινά δεινά υγείας και κοινωνικότητας (θνησιμότητα, παιδεία, αριθμός φυλακισμένων κλπ) είναι ευθέως ανάλογα με το βαθμό ανισότητας που επικρατεί σε κάθε χώρα. Με τέτοιες συνθήκες η ανισότητα εκτρέφει μέσα της τις δυνάμεις της αυτοκαταστροφής και αυτοκατάργησής της.

Αρχικά λοιπόν η Ευρώπη με την ένωσή της προχώρησε τη σώφρονα σοσιαλδημοκρατία της. Ώσπου άλλαξε ριζικά πορεία. Δεν μπορούσε να ανταγωνισθεί την Αμερική. Η ενίσχυσή της με την ένωση των Γερμανιών, απέβηκεμπούμεραγκ: Η Γερμανία έγινε το αφεντικό. Η «ευλογία» της κατάρρευσης της Σοβιετικής Ένωσης έγινε άλλο ένα μπούμεραγκ. Μεταμορφώθηκε σε καπιταλιστική Ρωσία, οικονομικά πιο επίφοβη από τη Σοβιετική Ένωση, που, παρά τη Δυτική προπαγάνδα, ποτέ δεν απείλησε πραγματικά τη Δύση (το αντίθετο μάλλον ίσχυε).

Κι εμάς τι μας συμφέρει; Να έχουμε λίγο περισσότερο έλεγχο πάνω σε ένα μάλλον αδύναμο κράτος ή λίγο μικρότερο έλεγχο πάνω σε μια ισχυρότερη οντότητα; Πώς θα ήταν μια «Ευρώπη των λαών», που θα έδινε μεγαλύτερο έλεγχο στους λαούς, αντί της Ευρώπης των κρατών που είναι σήμερα; Τα 10 εκατομμύρια Έλληνες θα ήταν το πεντηκοστό της Ευρώπης, ενώ η Ελλάδα είναι το 1/28 των κρατών-εθνών. Από την άλλη, το Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο δεν έχει ουσιαστική ισχύ στη διακυβέρνηση της Ευρώπης. Είναι δύσκολο να σταθμισθούν τα οφέλη και οι ζημίες από ένα εκδημοκρατισμό της. Να γυρίσουμε όμως σε εμάς. Το μεγάλο ερώτημα στο οποίο δεν έχομε ποτέ απαντήσει είναι: ΤΙ ΘΕΛΟΜΕ; Απαντήσεις του τύπου «θέλομε να παίρνομε λεφτά και να μην τα γυρίζουμε πίσω» δεν ισχύει φυσικά, διότι: Τι τα θέλομε τα λεφτά; Είναι μέσον, όχι σκοπός.

Μια απάντηση θα ήταν «Να γίνουμε ίδιοι σαν τους λοιπούς Ευρωπαίους». Μερικοί φθάνουν να λένε: «Ας αναθέσουμε τη διακυβέρνησή μας στους αποδειγμένα ικανούς και ώριμους ξένους, ώσπου να ωριμάσουμε κι εμείς». Να ωριμάσουμε όπως οι Άγγλοι που ψήφισαν BREXIT; Ή όπως οι Γερμανοί, πουέφεραν το Χίτλερ; Το σφάλμα δεν βρίσκεται σε ποιον αναθέτομε τη διακυβέρνησή μας, αλλά στο ότι δεν ξέρομε τι θέλομε να κάνουμε. Μια άλλη απάντηση θα ήταν «Να γίνουμε αρκετά ισχυροί για να τους ανταγωνισθούμε». Προφανώς λανθασμένη απόφαση. Τη βιώσαμε πριν από μόλις ένα χρόνο. Είναι τόσο ισχυρότεροι από εμάς, που θα μας εκμηδενίσουν. Αν ο κίνδυνος είναι να αφανισθούμε σα σταγόνα στον ωκεανό με την πρώτη απάντηση, η δεύτερη είναι να αφανισθούμε σαν εξατμισμένη σταγόνα στην ξερή ατμόσφαιρα. Τι μένει; Μένει να προωθήσουμε την Ελληνικότητά μας, συμπληρωματικά, ούτε ανταγωνιστικά ούτε μιμητικά, με των λοιπών Ευρωπαίων. Τότε, θα μπορούμε να ανταλλάσσουμε τα πνευματικά και υλικά πρωτότυπα προϊόντα μας με εκείνα που παράγουν οι λοιποί εταίροι μας προς όφελος αμφοτέρων. Εκτός από την έκταση των συνόρων μας, έχομε μοναδική ποικιλία εδάφους για την έκτασή μας, βουνά, κάμπους, νησιά, λίμνες, ποτάμια. Έχομε πηγές ενέργειας με χαμηλή απόδοση, αλλά, ανεξάντλητες και πεντακάθαρες, ήλιο, ανέμους, κύματα, υδατοπτώσεις κλπ. Έχομε νερά όπου μπορούμε να καλλιεργήσουμε το (σχεδόν ανεξάντλητο) πλούτο τους, ψάρια, θαλασσινά, κοράλια, ακόμη και μαργαριτάρια. Έχομε ποικιλία εδάφους με την αντίστοιχη ποικιλία κλίματος, τέτοια που μπορεί να φυτρώσειό,τι καλλιεργείται στη στεριά πάνω στη γη. Έχομε ακόμη μοναδική τεχνογνωσία στους νέους μας (που διαρρέουν) και μοναδική άθροιση φθηνής εργατικής δύναμης, που δυσανασχετούμε για την παρουσία της. Αυτά!