Γενέθλια

Κλείνω δύο χρόνια αφότου άρχισα να δημοσιεύω ανελλιπώς κάθε εβδομάδα ένα άρθρο στην Κοινή Γνώμη. Τα άρθρα μου συνοδεύονταν από κάποια εκπληκτικά ταιριαστή εικόνα επιλεγμένη από συνεργάτη της εφημερίδας που αγνοώ το όνομά του. Τον ευχαριστώ. Αναπτύσσω συνήθως τις απόψεις μου για την επικαιρότηταξεκινώντας από πρωτότυπες αρχές, και προωθώντας απόψεις πρωτότυπες, σχεδόν αιρετικές, που, ωστόσο, είχαν αναπτυχθείστους αρχαίους προγόνους μας.

Οι αρχές μου είναι κυρίως τρεις: Το Εγώ μας, η εξέλιξη με ταλάντωση και η ερμηνεία των ψυχολογικών φαινομένων με εξαρτημένα αντανακλαστικά, συμπληρωμένα με ταλάντωση.

Το Εγώ μας, έχει τρεις όψεις: Μια αισθητή από όλους. Γεννιέται με τη σύλληψή μας και πεθαίνει μόλις αρχίσει να εξομοιώνεται το σώμα μας με το περιβάλλον του. Μια νοητή όψη του Εγώ μας αρχίζει με τη γέννησή μας και πεθαίνει πριν από το σωματικό θάνατό μας, όταν παύουμε οριστικά με ξεχωρίζουμε τον εαυτό μας από το περιβάλλον μας. Η κοινωνική όψη του Εγώ μας αρχίζει με μια κοινωνική διαδικασία, όπως είναι η εγγραφή στο ληξιαρχείο και λήγει με τη διαγραφή μας. Το νοητό και το κοινωνικό Εγώ, είναι άτμητα, ακέραια, ενώ το αισθητό μπορεί να είναι ακρωτηριασμένο. Το αισθητό και το νοητό Εγώ είναι μοναδικά και διαφορετικά στον καθένα. επομένως άνισα, ενώ το κοινωνικό Εγώ γεννιέται ίδιο με όλα τα άλλα. Το αισθητό Εγώ δεσμεύεται από τους φυσικούς νόμους, το κοινωνικό από τους κοινωνικούς, ενώ το νοητόείναι ελεύθερο. Οι τρεις όψεις του Εγώ μας έχουν περιγραφεί από ψυχολόγους και φυσιολόγους, αλλά δεν έχουν τονισθεί ούτε ο διαφορετικός χρόνος γέννησης και θανάτου τους ούτε η πρακτική σημασία τους.

Η ταλάντωση της εξέλιξης είναι ασύμμετρη. Έχει μια βραδεία φάση με αρνητική ανάδραση στη διάρκεια της οποίας αθροίζεται κάποια ποσότητα. Όταν επιτευχθεί ένας ουδός (κατώφλι), γίνεται ποιοτική μεταβολή, η αρνητική ανάδραση γίνεται θετική και η φάση που ακολουθεί είναι ταχεία, ώσπου να φθάσει σε άλλον ουδό για να ξαναγίνει νέα ποιοτική αλλαγή, από τη θετική στην αρνητική ανάδραση. Η Εγελειανή-Μαρξιστική άποψη της διαδοχής θέσης, αντίθεσης, σύνθεσης και η Μαρξιστική μεταβολή σε ποιότητα όταν αθροισθεί μια ποσότητα σε κρίσιμη τιμή αποδίδονται με το μοντέλο της ταλάντωσης καλύτερα παρά με το μοντέλο της σπείρας που προτάθηκε από τους ιδρυτές αυτών των φιλοσοφικών απόψεων. Ο VanderPolπου την περιέγραψε προείδε τις εφαρμογές της σε φυσικό, φυσιολογικό, ψυχολογικό και κοινωνικό επίπεδο, αλλά αυτές δεν έχουν μελετηθεί επαρκώς.

Η ερμηνεία των ψυχολογικών φαινομένων στη βάση των εξαρτημένων αντανακλαστικών του Παβλόφ έχει προβληθεί ιδίως στον μπηχαβιορισμό. Ο συνδυασμός τους με την ψυχολογική ταλάντωση ερμηνεύει ικανοποιητικά τη δημιουργία κάποιων εννοιών, όπως οι apriori του Καντ και οι κατηγορίες του Αριστοτέλη, καθώς καιφαινόμενα όπως η φαντασία και η έμπνευση, που φαίνονται σα να ξεπηδούν από μέσα μας, ενδεχομένως με κάποια θεϊκή επέμβαση, τον Πλατωνικό ενθουσιασμό.

Οι απόψεις στις οποίες καταλήγω στηρίζονται στην προγονική παράδοση. Συνοψίζονται σε μία: πίστη στο λαό. Αν και δεν αποκλείεται να υπάρξει κάποιος «άριστος» ηγέτης,καλύτερος από το σύνολο σχεδόν των ανθρώπων, είναι περισσότερο πιθανό να υπάρξουν πλήθος άλλων «χειρίστων» που μπορούν να ηγηθούν παρασύροντας στην καταστροφή. Η (αναπόδεικτη) πίστη μου είναι πως η επικρατούσα βούληση του λαού έχει μεγαλύτερες πιθανότητες να είναι πιο σωστή από εκείνην των περισσότερων δυνητικών ηγετών.Ακόμη όμως και ο «άριστος» οφείλει να εκλέγεται από το λαό, αφού, αν αποτύχει, ο λαός θα πληρώσει τη ζημιά.

Η λαϊκή βούληση ταλαντώνεται με σταθερή ιδιοσυχνότητα. Ωστόσο, η ταλάντωση διεγείρεται εύκολα σε συγκεκριμένη φάση της, χάνοντας τη σταθερότητά της. Λαοπλάνοι μπορούν έτσι να χειραγωγήσουν το λαό, να τον κατηγορούν για ανωριμότητακαι να ζητούν «ισχυρή κυβέρνηση», π.χ. σαν του Ερντογάν. Ένα Σύνταγμα μπορεί να ενισχύσει τη λαϊκή σταθερότητα, αν στηρίζεται σε σταθερά δεδομένα:τη μοναδική ιστορία και γεωγραφία κάθε τόπου.

Η πρώτη άποψή μου είναι άμεση δημοκρατία. Καθώς για τις καθημερινές αποφάσεις δεν είναι πρακτικά δυνατή η έκφραση του συνόλου λαού, η καλύτερη λύση είναι των αρχαίων προγόνων μας, δηλαδή σχηματισμός βουλής με κλήρωση από το σύνολο των πολιτών. Μόνον ένα τυχαίο δείγμα ενός συνόλου αποδίδει αξιόπιστα τις ιδιότητες του συνόλου. Από την εμπειρία των αιώνων,δούλοι πια δεν υπάρχουν, αλλά οι γυναίκες και, με όρους, οι «μέτοικοι» οφείλουν να έχουν τα δικαιώματα του πολίτη. Με τέτοιες δοκιμασμένες βελτιώσεις, η πρότασή μου επιδιώκει: Μεγιστοποίηση της λαϊκής κυριαρχίας. Εκπροσώπηση στη Βουλή τέτοια που εξασφαλίζει τη στατιστική ταύτιση της δημογραφίας της με εκείνη των πολιτών (κατανομή ίδια στη Βουλή και στην επικράτεια κατά φύλο, ηλικία, επάγγελμα, μόρφωση, περιουσία κλπ), ενισχύοντας την ισοπολιτεία. Ελαχιστοποίηση του πελατειακού κράτους. Κατά το δυνατόν προστασία από λαϊκισμό-δημαγωγία. Ελαχιστοποίηση ανεξέλεγκτων πολιτικών κρίσεων. Ελαχιστοποίηση δαπανών από την ανανέωση της βουλής. Σαφή γεωγραφικό προσδιορισμό του κράτους. Ανεξιθρησκεία. Προώθηση της γλωσσικής επάρκειας των Ελλήνων με ευχερέστερη, γραπτή έκφραση των σκέψεών τους, ενισχύοντας την ισηγορία. Εκλογή από τη βουλή των, κατά τη γνώμη της,  «αρίστων» για την κυβέρνηση. Ενίσχυση της ανεξαρτησίας εκτελεστικής, νομοθετικής, δικαστικής εξουσίας, με εξασφάλιση ισονομίας. Ένα προ-προ-σχέδιο συντάγματος που προδιαγράφει την επίτευξη των παραπάνω στόχων υπάρχει στην ιστοσελίδα μου (https //dimitrissideris.wordpress.com).

Η δεύτερη άποψή μου αφορά στην επιδίωξη ισηγορίας. Στηρίζεται πάλι στην παράδοση της κλασικής αρχαιότητας, όταν κάθε φθόγγος παριστανόταν από ένα μόνο γράμμα ή σύμπλεγμα γραμμάτων και κάθε γράμμα ή σύμπλεγμα γραμμάτων αντιστοιχούσε σε ένα μόνο φθόγγο. Προσωπική έρευνα έχει δείξεi ότι τέτοια φωνητική γραφή επιβραδύνει την ανάγνωση κειμένων από άτομα με υπερδωδεκαετή εκπαίδευση (αποφοίτους λυκείου ή ανώτατου εκπαιδευτικού ιδρύματος). Ωστόσο, δεν εμποδίζει την κατανόηση του κειμένου. Εξάλλου, με την ιστορική γραφή η συντριπτική πλειονότητα (πλησιάζοντας το 100%) των ατόμων με υπερδωδεκαετή εκπαίδευση αδυνατεί να γράψει κείμενο μιας σελίδας χωρίς ορθογραφικό λάθος. Ο γραφέας συχνά διακόπτει τον ειρμό των σκέψεών του διστάζοντας για την ορθή γραφή μιας λέξης με την ιστορική ορθογραφία, ενώ, όχι σπάνια, αναστέλλεται υποσυνείδητα να εκφραστεί γραπτά, από το ενδεχόμενο να εκτεθεί με την ανορθογραφία του και να απαξιωθούν έτσι οι σκέψεις του. Παράλληλα με την απλοποίηση και ορθολογισμό της γραφής, πρέπει, υποστηρίζω, να ενταθεί η εκπαίδευση στη γλώσσα των προγόνων μας. Μ΄ αυτό τον τρόπο, θα μπορούν οι νέοι να απολαμβάνουν τα αρχαία κείμενα, να αποκτούν Ελληνική, ανθρωπιστική, παιδεία και να εμπλουτίζουν τις εκφραστικές δυνατότητές τους στη σύγχρονη γλώσσα μας, όπως μας μεταφέρθηκε αβίαστα από τη μάνα μας.