Ήρθαν τα άγρια… να διώξουν τα ήμερα

«Γνώρισα τους ανθρώπους και αγάπησα τα ζώα». Αυτό και πολλά άλλα γνωμικά είναι λόγια αρχαίων φιλοσόφων, ελλήνων και ξένων, οι οποίοι μετά από μελέτες, κάτι παραπάνω θα ήξεραν από εμάς τους σύγχρονους.

Αφορμή για τα γραφόμενα, έδωσε το κείμενο, που δημοσείευσε στο τεύχος της από 9.12.2016 η «Κοινή Γνώμη» με τίτλο «Γατοτροφείον η ωραία Σκωτία», που αφορά στα τετράποδα ζωάκια, τα οποία δεν έχουν βέβαια την ανθρώπινη γλώσσα για να απαντήσουν, καθώς και στο ζευγάρι «των ξένων από τη Σκωτία», οι οποίοι, κάθε άλλο παρά «ξένοι» πρέπει να λογαριάζονται τώρα πια, αφού ζουν στη Σύρο, εδώ και τριάντα πέντε (35) χρόνια.

Το ζευγάρι λοιπόν αυτό, όχι μόνο καθαρίζει, αλλά φροντίζει, ταΐζει και περιθάλπει όλα αυτά τα χρόνια, όχι μόνο αδέσποτα ζώα, αλλά και κάποιους ανθρώπους, που χρειάζονται τη βοήθεια και συμπαράσταση των συνανθρώπων μας.

Αλλά δυστυχώς, σαν την υπογράφουσα κυρία, υπάρχουν και άλλοι πολλοί, με τις ίδιες ρατσιστικές διαθέσεις, προς ανθρώπους και ζώα.

Πρέπει να ξέρουν όμως, αν τους διαφεύγει, ότι ο νόμος εγκρίνει να ταΐζονται τα αδέσποτα (αρ.απ. 4039/12), αρκεί οι ταΐζοντες να διατηρούν το χώρο καθαρό, πράγμα που συμβαίνει και σ’ αυτή την περίπτωση.

Όσον αφορά για τον πολιτισμό της χώρας, σε όλους είναι γνωστή η ρήση ενός άλλου «ξένου» (αυτή τη φορά) φιλοσόφου, του Μαχάτμα Γκάντι, ο οποίος είπε ότι «ο πολιτισμός μίας χώρας φαίνεται από τη συμπεριφορά των ανθρώπων της προς τα ζώα».

Ειδικά λοιπόν για τον πολιτισμό της Σύρου, που η εν λόγω διαμαρτυρόμενη «πολίτης» απεφάσισε να εγκατασταθεί, ενημερώνουμε, ότι αριθμεί μερικές χιλιάδες χρόνια και ότι ειδικά τις τελευταίες εκατονταετίες, η γάτα εφροντίζετο ιδιαίτερα, διότι έχοντας η Σύρος το πρώτο λιμάνι της Ελλάδος, έπρεπε να προστατεύεται από τα τρωκτικά, που μετέφεραν στο νησί οι κάβοι των καραβιών, επειδή, ως γνωστόν, «όταν λείπει η γάτα, χορεύουν τα ποντίκια».

Αυτός είναι και ο λόγος, που ο μέγας συριανός Εμμανουήλ Ροΐδης, έχει σαν κύριο χαρακτηριστικό στα διηγήματά του, να πρωταγωνιστούν ζώα (π.χ. «Η ιστορία ενός σκύλου», «Η ιστορία μίας γάτας» κλπ) και μάλιστα, με διαρκή σύγκριση των ζώων με τον άνθρωπο και με αρνητικό αποτέλεσμα εις βάρος του δεύτερου.

Και βέβαια αυτό τον πολιτισμό θα είχε βιώσει ως μαθητής και ο Ελευθέριος Βενιζέλος.

Αυτή και μόνο είναι η σωστή ερμηνεία της ρήσης του Μαχάτμα Γκάντι και όχι κάθε άλλη διαστρεβλωμένη ερμηνεία. Γιατί δεν είναι και λίγα τα άσχημα παραδείγματα της κακής συμπεριφοράς των ανθρώπων προς τα ζώα, οι οποίοι, επειδή «είναι άνθρωποι», πάντα ξεφεύγουν με παραθυράκια από τις προβλεπόμενες τιμωρίες.

Σε αντίθεση με αυτό, τα τετράποδα ζώα, δείχνουν εμπράκτως την αγάπη και την ευγνωμοσύνη τους προς τους ανθρώπους που τα φροντίζουν. Άρα, τα τετράποδα ζώα, που δεν έχουν μυαλό να σκεφτούν, φέρονται πιο ανθρώπινα από τα δίποδα… τους ανθρώπους.

Πολλά θα μπορούσαμε να γράψουμε αλλά θα κλείσουμε με τη ρήση του Όσκαρ Ουάιλντ, ότι «τα κτήνη είναι του Θεού, η κτηνωδία είναι των ανθρώπων».

Και όσο για τους «καιρούς» και τα «ήθη» του Κικέρωνα (που κι αυτόν «ξένο» τον λες), απαντάμε, ότι, εν κατακλείδι, στο εν λόγω δημοσίευμα, οι μόνοι γηγενείς (και άρα τα ήμερα), ήταν οι γάτες και (ελληνοπρεπέστατα)… ο νοών… νοείτω!

Επιστολή πολιτών της Σύρου

Εμμανουήλ Καραμολέγκος, Χρήστος Σπίνος, Αγγελική Πέτικα,