Συμμαχία

Είμαι Μηλιός. Οι βάρβαροι κατάκλυσαν τις θάλασσές μας. Μαζευτήκαμε οι Έλληνες να τους αντιμετωπίσουμε. Συνδράμαμε με όλες τις δυνάμεις μας, εμείς οι Μηλιοί διαθέσαμε τα λίγα πλοία που είχαμε. Και νικήσαμε. Όλοι μαζί. Αθηναίοι και Σπαρτιάτες και οι άλλοι Έλληνες. Δημιουργήθηκε μια Συμμαχία για να αντιμετωπίζει τις βαρβαρικές επιβουλές. Οι Σπαρτιάτες κουράστηκαν από τις ευθύνες της Συμμαχίας και αποσύρθηκαν. Το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν: «Πρώτα η Σπάρτη!» Στην ηρωική θυσία των Θερμοπυλών, έγραψαν το γνωστό επίγραμμα: «Ω ΞΕΙΝ, ΑΓΓΕΛΛΕΙΝ ΛΑΚΕΔΑΙΜΟΝΙΟΙΣ…» πολύ διαφορετικό από το Αθηναϊκό επίγραμμα: «ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΡΟΜΑΧΟΥΝΤΕΣ ΑΘΗΝΑΙΟΙ…». Οι Αθηναίοι το εκμεταλλεύθηκαν. Ανέλαβαν την ευθύνη της συμμαχίας και τη μετέτρεψαν σε ηγεμονία. Μάζευαν φόρους από τους συμμάχους για να διατηρούν στόλο που χρειαζόταν τάχα για να αντιμετωπισθούν οι βάρβαροι, πραγματικά όμως, για να υποχρεώνουν τους συμμάχους να πληρώνουν τους φόρους που συντηρούσαν το στόλο τους. Παράλληλα, οι φόροι χρησιμοποιούνταν από τους Αθηναίους για να καλύπτουν τις δαπάνες της πολυέξοδης εκπληκτικής δημοκρατίας τους, που παρήγε τον εξίσου εκπληκτικό πολιτισμό που διέπει ακόμη ως σήμερα τον κόσμο ολόκληρο. Και ήλθε η μοιραία στιγμή. Ο Πελοποννησιακός πόλεμος μεταξύ Αθηναίων και Σπαρτιατών. Οι Σπαρτιάτες, νιώθοντας να απειλούνται από τους Αθηναίους προσπάθησαν να ξεσηκώσουν όλους εμάς της Συμμαχίας, για να πάψουμε να είμαστε υπόδουλοι στους Αθηναίους, να διαλυθεί η Συμμαχία, αφήνοντας μας όμως έκθετους στη βαρβαρική απειλή. Εμείς οι Μηλιοί καταγόμαστε από τους Σπαρτιάτες και τους συμπαθούμε. Παρ΄ όλα αυτά, δεν θέλομε να είμαστε σύμμαχοι μαζί τους, θέλομε να παραμείνουμε ουδέτεροι σ΄ αυτό τον αδελφοκτόνο πόλεμο. Κατέφθασε ο Αθηναϊκός στόλος στο ασφαλές λιμάνι μας. Ακολούθησε ο διάλογος που θα μείνει στην ιστορία ως ο διάλογος μεταξύ Δικαίου και Ισχύος. Τον έσωσε ο Θουκυδίδης. Οι Αθηναίοι μάς έσφαξαν όλους τους αρσενικούς και εξανδραπόδισαν γυναίκες και παιδιά, για να φέρουν Αθηναίους εποίκους. Ύβρις, Άτη, Νέμεσις και Τίσις όμως επαγρυπνούν, οι Αθηναίοι πλήρωσαν τα κρίματά τους στη Σικελία. Τι να το κάνω όμως; Στο μεταξύ εγώ, ο Μηλιός, ήμουν νεκρός.

 Είμαι Έλληνας. Αγωνίσθηκα ηρωικά στις Θερμοπύλες της Αλβανίας. Η συμμαχία Άγγλων, Γάλλων, Ρώσων, Αμερικανών τελικά με γλίτωσε από τη βαρβαρική ναζιστική κατοχή. Ύστερα η Συμμαχία διασπάσθηκε. Από τη μια μεριά η Σοβιετική Ρωσία κι από την άλλη η δημοκρατική Δυτική Συμμαχία που περιλάμβανε τώρα και την ηττημένη Γερμανία. Ακολούθησαν πολλά. Δημιουργήθηκε η Ευρωπαϊκή Ένωση για να αντιμετωπίσει τη βαρβαρική Ρωσική απειλή. Υπενθυμίζεται ότι η Ρωσία δέχθηκε επανειλημμένα από τη Δύση εισβολή ξένων δυνάμεων στο έδαφός της, Πολωνών, Σουηδών, Γάλλων, Γερμανών, ενώ η ίδια ποτέ δεν έστειλε στρατό προς τα Δυτικά, πέρα από τα σύνορά της και τα συμφωνημένα εδάφη. Οι επεκτατικές βλέψεις της ήταν πάντοτε ανατολικά. Η έλλειψη λιμανιών ήταν που την απασχολούσε, καθώς οι βόρειοι ασφαλείς όρμοι της παγώνουν, ενώ προς τη στεριανή Δύση τέτοιοι δεν υπήρχαν. Και η δυτική Συμμαχία άρχισε πια, τρία τέταρτα του αιώνα αργότερα, να παραπαίει. «Πρώτα η Αμερική!». Η Ευρωπαϊκή Ένωση εξελίχθηκε σε Γερμανική ηγεμονία, συντηρώντας, σε βάρος των φτωχών, νότιων, συμμάχων της, τη δική της θαυμάσια οικονομία, το κοινωνικό κράτος της, τη δική της επιστήμη. Σε βάρος μου, εμένα του Έλληνα. Η Αμερικανική ομπρέλα κατά της Ρωσικής απειλής δεν είναι πια δεδομένη. Καιρός ήταν. Πρώτα η Αμερική, που θέλει να έχει την αποκλειστικότητα στο χώρο της μετά την κάθοδο των Ηρακλ…, συγγνώμην, των Ευρωπαίων, που εξόντωσαν ή κατέστησαν είλωτες πολλές δεκάδες εκατομμύρια ντόπιους ερυθροδέρμους.

Κι εγώ, που είμαι Έλληνας, τι κάνω; Συντάσσομαι με την Ευρώπη κάτω από την ηγεμονία της Γερμανίας, που αντλεί την ισχύ της από όλη την Ευρώπη για να καταπιέζει όλη την Ευρώπη, και μένα μαζί; Ήδη οι εκλεκτότεροι νέοι της Ελλάδας έχουν αναγκασθεί να εγκαταλείψουν τη χώρα μας, έχουν σχεδόν εξανδραποδισθεί, προσφέροντας τις πολύτιμες ικανότητές τους σε ξένους, Παράλληλα η Ελλάδα κατακλύζεται από ετερόγλωσσους, ετερόδοξους, εξαθλιωμένους και εξοργισμένους πρόσφυγες και από λίγους μεγιστάνες που αγοράζουν σε εξευτελιστικές τιμές τη γη μας με τους πλουτοπαραγωγούς πόρους μας για να διατηρούν εμάς είλωτες στη γη μας – και να τους παρακαλούμε γι΄ αυτό. Ή συντάσσομαι με την Αμερική που προσπαθεί να καθαιρέσει τη Γερμανική δυναστεία από το θρόνο για να κινείται ελεύθερα, αλλά αφήνοντάς μας στο έλεος του οποιουδήποτε θέλει να μας επιβουλευθεί, αρκεί να μην απειλεί αυτή την ίδια;

Κι εμείς τι κάνομε; Υπάρχει πάλι ο διάλογος του Δικαίου εναντίον της Ισχύος. Δεν μπορούμε να αγνοήσουμε την ισχύ. Υπάρχουν γύρω μας αντικρουόμενες δυνάμεις. Οφείλομε να εκμεταλλευθούμε τις διαφορές τους. Ωστόσο, μια ουδετερότητα δεν αρκεί. Οφείλομε να έχουμε σχέδια πολλαπλά και παράλληλα. Ένα μόνο θετικό μπορεί να υπάρχει: Τι θέλομε να κάνουμε; Ποιο είναι το σχέδιό μας; Πώς θα το επιδιώξουμε αν μείνουμε στο Ευρώ; Πώς θα το επιδιώξουμε αν πάμε στη δραχμή; Πώς θα το επιδιώξουμε αν επιτύχουμε ένα είδος διπλού νομίσματος; Για παράδειγμα, ένα εργαλείο χρήσης, ένα εσωτερικό δάνειο σε χαρτί ή σε πλαστικό, μεταξύ μας που δεν είναι ανταλλάξιμο ούτε με ευρώ ούτε με δολάριο ούτε με άλλο νόμισμα, αλλά είναι ανταλλάξιμο με ελληνικά προϊόντα και υπηρεσίες που προσφέρονται από το κράτος και από ιδιώτες μήπως μπορεί να παίξει κάποιο ρόλο; Η ουσία είναι να επιτύχουμε το σχέδιο ανάπτυξής μας. Και να αποφύγουμε κάθε είδος πρόκλησης προς όλους. Και προς την Ευρώπη, ιδίως τη Γερμανία· και προς την Αμερική· και προς τη Ρωσία· και προς τους όμορους γείτονές μας, την Τουρκία, τη FYROM, την Αλβανία. Ήδη έχουν γίνει κάποια σωστά βήματα προς αυτή την κατεύθυνση. Με Κύπρο, Αίγυπτο, Ισραήλ, Σερβία, ακόμη και με τη Συρία και με το Ιράν και με τη Βουλγαρία και άλλες χώρες δεν τα πάμε άσχημα. Και οι σχέσεις μας με τις χώρες του Ευρωπαϊκού νότου δεν είναι κακές. Χρειάζεται όμως ακόμη πολλή δουλειά. Παράλληλα με τα οικονομικά αναπτυξιακά Υπουργεία, το Υπουργείο Εξωτερικών έχει πολύ έργο ακόμη να κάνει. Οι επαγγελματίες πολιτικοί τα κάνανε σαλάτα. Φροντίζουν το κόμμα τους πάνω από την Ελλάδα. Τον εαυτό τους πάνω από το σύνολο. Πελατειακή σχέση. Αγοράζουν ψήφους πουλώντας εκδουλεύσεις. Ούτε οι στρατιωτικοί θα βοηθήσουν ούτε οι ξένοι. Η εξουσία πρέπει να επανέλθει στο λαό που θα αποφασίζει, θα αξιολογεί, θα ωφελείται αν επιτύχει, θα πληρώνει αν αποτύχει. Στους επαγγελματίες πρέπει να ανατεθούν ρόλοι στους οποίους έχουν εκπαιδευθεί και που τους αναθέτει ο λαός και τελικά τους αξιολογεί.