Ο Χότζας, το πιθάρι και ο γάϊδαρος

H κυρία Βασιλική Καραφέρη ανάρτησε στο φατσεμπούκι μια δήλωση του κ. Τάσου Γιαννίτση: «Τα μόνα μεγέθη που αυξήθηκαν στα χρόνια της κρίσης ήταν οι συντάξεις και το αγροτικό εισόδημα». Όταν σχολίασα ότι η σύνταξή μου έχει πέσει στο 43% του 2009, αν βέβαια τα είπε πραγματικά έτσι ο κ. Γιαννίτσης, η κυρία Β.Κ. εξήγησε ότι «η δαπάνη για το ασφαλιστικό, μετά το 2010 διευρύνθηκε, ασχέτως αν μειώθηκε η δαπάνη κατ' άτομο, διότι δεν έγιναν ουσιαστικές αλλαγές, εισήλθαν 800.000 νέοι συνταξιούχοι και μειώθηκαν τα εισοδήματα από εργασία με τις περικοπές των μισθών και την ανεργία». Στην παρατήρησή μου ότι έτσι νοιώθω ικανοποιημένος, συμπλήρωσε ότι: «Δυστυχώς κ.Dimitris Sideris, τα λεφτά έχουν τελειώσει. Πρέπει να το καταλάβουμε!» Δίκιο έχει!

Πριν από πάνω από ένα χρόνο ο κ. Στέφανος Μάνος είχε κάνει συγκεκριμένη πρόταση 5 σημείων για να λυθεί η κρίση. Είναι ο μόνος πολιτικός που έχει κάνει πρόταση για λύση της κρίσης· όλοι οι υπόλοιποι υποστηρίζουν ότι φταίνε οι αντίπαλοί τους και αρκεί να τους αλλάξουμε για να βρούμε διέξοδο. Κυριότερο από τα 5 σημεία του κ. Σ.Μ. ήταν ότι όλες οι συντάξεις οφείλουν να πέσουν στα 700€. Δίκιο έχει. Έτσι υπάρχουν πιθανότητες να σωθεί η οικονομία μας.

Πιθανότητες! Εγώ όμως έχω μιαν άλλη πρόταση που παρέχει ουσιαστικά βεβαιότητα: Να οδηγηθούν όλοι οι συνταξιούχοι στον Καιάδα. Έτσι, σώζεται, βέβαιο, η οικονομία μας. Εμείς όμως;

Ήταν νομίζω ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης που έλεγε την ιστορία. Ο Ναστραντίν Χότζας είχε ένα γάιδαρο (με το συμπάθιο) και ένα πιθάρι γεμάτο σανό. Ο γάιδαρος έχωσε την κεφάλα του στο πιθάρι να φάει το σανό. Έφαγε, χόρτασε, αλλά μετά δεν μπορούσε να βγάλει την κεφαλή με τα μεγάλα αυτιά του από το στενό στόμιο του πιθαριού. Ο Χότζας όμως δεν κώλωνε μπροστά σε τέτοια προβλήματα: Έκοψε το κεφάλι του γαϊδάρου. Μετά, προσπάθησε να το βγάλει από το πιθάρι, αλλά δεν μπορούσε. Πάλι δεν κώλωσε: Έσπασε το πιθάρι και το κεφάλι βγήκε. Ο γάιδαρος είναι ο λαός, έλεγε ο Θεόδωρος· ποιος τούπε να πάει να φάει το κριθάρι στο πιθάρι; «Όλοι μαζί τα φάγαμε», έλεγε ο άλλος Θεόδωρος. Ο Χότζας είναι οι πολιτικοί μας. Όσο για το πιθάρι με το στενό στόμιο και το σανό, αυτό είναι το σύστημά μας, μια παγίδα με διπλά τοιχώματα.

Είναι πρώτα απ΄ όλα το πολιτικό μας σύστημα. Ο γάιδ… συγγνώμη, ο λαός κάνει ό,τι του λένε οι πολιτικοί του. Τον φροντίζουν. Βέβαια, αντίθετα από το γάιδαρο, εμείς, ο λαός, έχομε εκλέξει τους πολιτικούς μας. Όμως, όσο ζω, πάντοτε ψήφιζα κάποιον προεπιλεγμένο από τα κόμματα. Και όλοι οι προεπιλεγμένοι από τα κόμματα είχαν το ίδιο απαράλλακτο πρόγραμμα: «Φταίνε οι άλλοι, δώστε μου εμένα την εξουσία και τα προβλήματά σας θα λυθούν». «Πρέπει να το καταλάβουμε», που λέει και η κ. Β.Κ., η «προεδρευόμενη κοινοβουλευτική δημοκρατία» μας δεν είναι δημοκρατία. Τον ορισμό τον έχει δώσει ο Αριστοτέλης που λέει ότι στη δημοκρατία οι άρχοντες κληρώνονται, ενώ εκλέγονται στην ολιγαρχία. Η εκλογή έχει αναγκαστικό συνοδό της την πελατειακή σχέση υποψηφίου-ψηφοφόρου: αγοράζει ψήφους πουλώντας εκδούλευση. Εκλογή χρειάζεται μόνον όπου απαιτείται εξειδίκευση. Όταν ένας ρόλος απαιτεί γνώσεις, χρειάζεται εκλογή ή διορισμός ex officio. Όπου όμως χρειάζεται κοινός νους, αυτός είναι το κοινό της σκέψης του συνόλου που εκπροσωπείται ικανοποιητικά μόνο με κλήρωση. Κάθε επαΐων σε ένα τομέα είναι γνώστης του τομέα του, αλλά σε κάθε άλλον τομέα διαθέτει νου εξίσου πλησίον του κοινού νου (ή μακριά του) όσο και κάθε άλλος μη ειδήμονας. Η δημοκρατία μας, όπως και όλες των σύγχρονων χωρών, είναι ρεπούμπλικες, ολιγαρχίες δηλαδή, όπως η Ρωμαϊκή res publica (π.χ. République française, Σοβιετική Республик, Bundesrepublik Deutschland), όχι δημοκρατίες, με δυνητική εξαίρεση την Ελβετική.

Το δεύτερο τοίχωμα της παγίδας μας είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση. Αντίθετα από το Χότζα, που δε συμβούλευσε το γάιδαρό του να χώσει τη κεφάλα του στο πιθάρι, οι πολιτικοί μας, όλοι συλλήβδην, μας προέτρεψαν να μπούμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση (για να είμαι δίκαιος, εκτός του ΚΚΕ). Κι αυτό χωρίς να έχουν κάποιο σχέδιο για το πώς θα αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις μιας τόσο σημαντικής πολιτικής ενέργειας που εκχωρούσε μέρος της εθνικής κυριαρχίας μας σε ξένο οργανισμό. Κι όλοι οι πολιτικοί μας (για να είμαι δίκαιος, εκτός του τέως πρωθυπουργού που είχε υπογράψει την υπαγωγή μας στην ΕΕ, αλλά είχε αποσυρθεί από την πολιτική) μάς προέτρεψαν έπειτα να τρώμε σανό, διότι έτσι αγόραζαν την ψήφο μας.

Πρέπει να αλλάξουμε πολιτικό σύστημα; Η απάντησή μου είναι, ΝΑΙ, να εγκαταστήσουμε δημοκρατία, με τον ορισμό του Αριστοτέλη. Φυσικά, θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας τις διαφορές από τις συνθήκες που επικρατούσαν στην Αθηναίων πολιτεία, όπως ότι δεν υπάρχουν δούλοι, γυναίκες και άνδρες έχουν ίσα πολιτικά δικαιώματα, μιλάμε για ένα κράτος με πάνω από 10 εκατομμύρια κατοίκους, ενώ οι Αθηναίοι ήταν 30000, σήμερα έχομε περισσότερους κοινωνικούς ρόλους που απαιτούν εξειδικευμένους υπηρέτες κοκ, αλλά η βασική αρχή μένει: Το πλήθος των αρχόντων (π.χ. βουλευτές, δημοτικοί άρχοντες, διοικητικοί άρχοντες συνδικαλιστικών οργανώσεων, ένορκοι κλπ) είναι κληρωτοί, ενώ η κυβέρνηση, οι δικαστικοί (δικαστές, εισαγγελείς, συνήγοροι), ιερείς, δάσκαλοι όλων των βαθμίδων, ιατροί, μηχανικοί, νομικοί κλπ είναι αιρετοί.

Πρέπει να φύγουμε από την Ευρωπαϊκή Ένωση; Η απάντησή μου είναι ΜΑΛΛΟΝ ΟΧΙ. Η Ευρωπαϊκή Ένωση μας προσφέρει προπάντων πολιτικά, όχι οικονομικά, πλεονεκτήματα. Πρέπει, ωστόσο, να ετοιμάσουμε το οικονομικό πρόγραμμά μας για να λυθεί η κρίση. Θα περιλάβει, βέβαια, και το πώς θα μειωθούν οι συνταξιούχοι. Όχι εξολοθρεύοντάς τους, αλλά κάνοντας την εργασία πιο συμφέρουσα από τη σύνταξη, ώστε να μη θέλει κανένας να συνταξιοδοτηθεί πριν καταστεί πραγματικά ανίκανος για εργασία. Αυτό σημαίνει δημιουργία θέσεων εργασίας. Κι αυτό με τη σειρά του σημαίνει επενδύσεις. Κι αυτές σημαίνουν εκμετάλλευση των πόρων της πατρίδας μας όπου υπάρχουν ανάγκες και τεχνογνωσία. Σημαίνουν επίσης ανάγκη για κεφάλαια και χαμηλά μεροκάματα. Τα τελευταία τα έχομε με το πλήθος ανέργων και μετοίκων, οικονομικών μεταναστών και προσφύγων. Όσο για το κεφάλαιο, αυτό το ζητάμε από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αν μας το αρνηθεί, εκδίδομε «κουπόνια» ανταλλάξιμα με το προϊόν της εργασίας μας, όχι με χρήμα, δηλαδή δανειζόμαστε από το δικό μας μέλλον. Κι αν κι αυτό μας το απαγορεύσουν οι εταίροι (διάβαζε πιθάρι) έ, τότε δεν μένει παρά να το σπάσουμε. Λυπάμαι.