"Η Δημοκρατική Συμπαράταξη και το ιστορικό ΠΑΣΟΚ"

To τελευταίο διάστημα, με αφορμή τις εξελίξεις στη Δημοκρατική Συμπαράταξη αλλά και την επέτειο ίδρυσης του ΠΑΣΟΚ στις 3 του Σεπτέμβρη του 1974, πολλά γράφονται και λέγονται, τόσο ως ιστορική αποτίμηση της πορείας αυτού του κόμματος, όσο και για τις προοπτικές της λεγόμενης κεντροαριστεράς και τις επιπτώσεις της στη διαμόρφωση του πολιτικού σκηνικού και των εξελίξεων στη χώρα.

Είναι γεγονός ότι η αποτίμηση αλλά και οι προοπτικές του σημερινού σχήματος της ΔΗΣΥ που ισχυρίζεται ότι αποτελεί συνέχεια του ΠΑΣΟΚ, ενδιαφέρουν όλο το πολιτικό φάσμα, διότι είναι αυτονόητο ότι ο λαός δεν μπορεί μονοσήμαντα να εκφράζεται αποκλειστικά από το κομματικό δίπολο ΣΥΡΙΖΑ – ΝΔ. Κατά συνέπεια η προοπτική της ΔΗΣΥ μετά την εκλογή αρχηγού και κυρίως το Συνέδριο της θα κρίνει σε σημαντικό βαθμό προς τα πού θα γείρει ο πολιτικός προσανατολισμός της χώρας αλλά βεβαίως και ποιές οικονομικές και κοινωνικές επιλογές θα κυριαρχήσουν.

Σχετικά με την αποτίμηση του ιστορικού παρελθόντος, θα πρόσθετα σε όσα μέχρι τώρα έχουν γραφτεί ότι, μαζί με τη μεγάλη συμβολή του αρχικού ΠΑΣΟΚ και του Ανδρέα Παπανδρέου στην άνοδο στο προσκήνιο, για πρώτη φορά μετά των πόλεμο και τον εμφύλιο των κοινωνικών δυνάμεων των από κάτω και τη ριζοσπαστικοποίηση ευρύτερων κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων, είχαμε τουλάχιστον στην αρχική τους εκδοχή, σοβαρές προοδευτικές μεταρρυθμίσεις στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, στο Συνδικαλιστικό Κίνημα, στο Δημόσιο Σύστημα Υγείας, στα Κοινωνικά και Πολιτικά Δικαιώματα.

Είχαμε όμως ταυτόχρονα, στο όνομα της αυτοδυναμίας, και τη συστηματική άρνηση συνεργασιών και συμμαχίας με την Αριστερά και ιδιαίτερα με την Ανανεωτική Αριστερά και το ΚΚΕ Εσωτερικού που με την αγωνιστική τους διαδρομή και τις πρωτοπόρες ιδέες τους θα συνέβαλαν καθοριστικά ώστε η μετέπειτα μεγάλη κοινοβουλευτική και λαϊκή αυτοδυναμία να μετεξελιχθεί σε στέρεα συμμαχία για ριζοσπαστικές μεταβολές και τομές στο οικονομικό και κοινωνικό πεδίο, κάτι που τελικά δεν θέλησε η τότε ιστορική πολιτική ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, παρά τη συντριπτική εντολή του 48%. Είχαμε επίσης στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ μια αυταρχική και αλαζονική συμπεριφορά έναντι όποιων απόψεων αμφισβητούσαν την απολυτότητα των επιλογών του Α. Παπανδρέου (βλέπε Σάκη Καράγιωργα, Αμαλία Φλέμινγκ, Νίκο Κωνσταντόπουλο, Μανώλη Δρετάκη κλπ.)

Όλα τα παραπάνω, θετικά και αρνητικά, έπαιξαν καθοριστικό ρόλο, τόσο στη μετεξέλιξη και τελικά στη μετάλλαξη του ΠΑΣΟΚ, όσο και στη σημερινή -θα μου επιτρέψετε- κατάντια του, όπου τα στελέχη του διαγκωνίζονται στην αντισυριζαϊκή πολιτική τους, κόντρα και στη λαϊκή βούληση, αλλά και στην ευρωπαϊκή οικογένεια των σοσιαλδημοκρατών και σοσιαλιστών, που αναγνωρίζουν στον Αλέξη Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ, ένα σταθερό και ακαταμάχητο σύμμαχο στην απαλλαγή της Ευρώπης από το νεοφιλελεύθερο εναγκαλισμό.

Με όλα αυτά τα δεδομένα, δεν μπορούμε να είμαστε και τόσο αισιόδοξοι για την πορεία αυτού του χώρου, που θα είχε μέλλον και προοπτική μόνο προς την κατεύθυνση στρατηγικής συμμαχίας με την Αριστερά, κάτι που θα ενίσχυε τόσο τη σημερινή διαπραγματευτική θέση της χώρας έναντι των δανειστών της, όσο και την πορεία της χώρας σε πραγματικά προοδευτικές τομές και ρήξεις, που θα διασφαλίσουν κατακτήσεις για τη μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας, που έτσι κι αλλιώς δεν έχει κανένα συμφέρον από την ακροδεξιά και νεοφιλελεύθερη γραμμή της ΝΔ και του Κυρ. Μητσοτάκη.