Το κράτος είμαι εγώ

Η νοοτροπία της κυβερνητικής πλειοψηφίας ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αποτυπώνεται εύγλωττα στη συνέντευξη της κας Μπαζιάνας που συνδέεται απόλυτα με τη ψήφιση του τελευταίου πολυνομοσχεδίου.

Η κυρία Μπαζιάνα είχε την καλοσύνη να μας πληροφορήσει ότι κάθε χρόνο μία καλοκαιρινή μέρα πνίγεται στο κλάμα.

Προφανώς πρέπει να τη συμπονέσουμε διότι πιθανότατα μια μέρα του καλοκαιριού χάνει τα μπάνια της.

Ίσως βεβαίως να αγνοεί ότι εκατοντάδες χιλιάδες άλλες Ελληνίδες μάνες μπορεί να κλαίνε πολύ πιο συχνά όλο το χρόνο με αφορμή τις δυσκολίες της καθημερινότητάς τους.

Όμως μας έδωσε δύο επιπλέον πληροφορίες.

Πρώτον ότι κανείς από την κυβερνητική συμμορία δεν επωφελήθηκε από την αναρρίχηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στην εξουσία.

Προσωπικά κάτι θυμάμαι για τον τρόπο που κάποια κυρία βρέθηκε να διδάσκει σε πανεπιστημιακό ίδρυμα επί ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, ενώ πριν ανήκε στο χώρο της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης.

Μας είπε επίσης ότι οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ανέλαβαν τη διακυβέρνηση αλλά όχι την εξουσία.

Προφανώς αγνοεί το Σύνταγμα της χώρας το οποίο καταρχάς ορίζει τη διάκριση των εξουσιών και βεβαίως οριοθετεί τα όρια της κυβερνούσας πλειοψηφίας.

Βεβαίως αυτά δεν είναι προβλήματα για τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

Ο κ.Τσακαλώτος κατανοώντας την ανησυχία της κας Μπαζιάνα για την κατάληψη της εξουσίας, πέρασε διάταξη στο πρόσφατο πολυνομοσχέδιο, στην οποία προβλέπεται η ίδρυση μιας νέας αρχής φορολογικών ελέγχων η οποία θα υπάγεται απευθείας στον υπουργό.

Αυτό σε απλά ελληνικά σημαίνει τρία πράγματα:
α)    Μία πλειάδα νέων προσλήψεων, δηλαδή δικά μας παιδιά.
β)    Τη δυνατότητα με ένα τηλεφώνημα να καταφθάνει ο ελεγκτικός μηχανισμός στην πόρτα όποιου αμφισβητεί τις επιθυμίες των κατακτητών της εξουσίας. Δηλαδή επανεξετάζεται η απόλυτη κομματικοποίηση του κράτους.
γ)    Την ουσιαστική υποβάθμιση της Ανεξάρτητης Αρχής Φορολογικών Εσόδων που ήταν ένα σημαντικό βήμα προόδου στην αποκομματικοποίηση του κράτους.

L’etat c’est moi είχε αναφωνήσει ο Λουδοβίκος ο δέκατος τέταρτος περί το 1660.

«Το Κράτος είμαι Εγώ» φαίνεται να εννοεί 350 χρόνια αργότερα ο Αλέξης Τσίπρας.

Πιο αριστερά από την πρώτη φορά αριστερά δεν γίνεται. Περαστικά μας.