Δυο σκέψεις για την 11/9...

Νομίζω κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει τον τρόπο, το δέος, τα συγκλονιστικά συναισθήματα που όλοι μας βιώσαμε βλέποντας, στις 11.9.2001, από τους τηλεοπτικούς δέκτες μας στα δελτία ειδήσεων τα αεροπλάνα να «καρφώνονται» στους Δίδυμους Πύργους του Παγκοσμίου Κέντρου Εμπορίου… Σκηνές που ούτε το πιο ευφάνταστο σενάριο ταινίας τρόμου δεν μπορούσε να περιέχει… Σκηνές που άλλαξαν δια παντός τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο.

Έννοιες όπως «διεθνής τρομοκρατία», «ασύμμετρη απειλή», «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας», κλπ έγιναν σημεία αναφοράς στη δημόσια συζήτηση, είτε αυτή γίνεται σε πολιτικό επίπεδο, είτε σε ακαδημαϊκό επίπεδο, είτε ακόμη σε επίπεδο καθημερινής απλής συναναστροφής. Τα κράτη, σε εθνικό και διεθνές επίπεδο, αναδιοργανώθηκαν με άξονα τη δημιουργία μηχανισμών ασφαλείας και στόχο την παροχή προστασίας κατά οποιασδήποτε απειλής, ιδίως με τρομοκρατικά χαρακτηριστικά. Οι κοινωνίες πλέον, ακόμη και οι πιο φιλόξενες (όπως η ελληνική), απέκτησαν ένστικτα καχυποψίας και λειτουργίες ανασφάλειας, που τις έκαναν να ορθώσουν τείχη συμπεριφοράς προς κάθε τι το μη οικείο, με έμφαση στην απόρριψη και τον αποκλεισμό, αντί στην αλληλεγγύη και τη συμπαράσταση. Και σε όλα αυτά εάν προστεθούν οι επιπτώσεις της μεγαλύτερης μεταναστευτικής κρίσης της σύγχρονης ιστορίας τότε μπορούμε να έχουμε μια πολύ σαφή εικόνα του σημερινού γίγνεσθαι.

Σήμερα, 11/9, τα παιδιά μας ξεκινούν τη νέα σχολική χρονιά… Όλα αυτά τα παιδιά, από την πρώτη δημοτικού εως την τρίτη λυκείου, είναι φορείς αντιλήψεων που έχουν διαμορφωθεί τα τελευταία δεκαεπτά χρόνια. Αντιλήψεις όπως οι προαναφερθείσες. Και μας κοιτούν στα μάτια και ρωτάνε: «τι ασφάλεια έχουμε για το μέλλον;» Και η ασφάλεια αφορά όλες τις εκφάνσεις της ζωής τους: την υγεία τους, την εργασία τους, το εισόδημα τους, ακόμη και την ίδια τη ζωή τους. Γιατί αυτά τα παιδιά δεν έχουν γνωρίσει τον κόσμο που είχαμε γνωρίσει εμείς. Πριν την 11.9.2001. Έναν κόσμο που προσέφερε ευκαιρίες και προτροπές, όχι περιορισμούς και αποτροπές. Έναν κόσμο που η συνύπαρξη μεταξύ των ανθρώπων ήταν πηγή ευτυχίας και προόδου (προσωπικής, κοινωνικής, οικονομικής), όχι συνθήκη κινδύνου απώλειας της ζωής, της αξιοπρέπειας και όλων των άλλων αγαθών που μπορούμε να έχουμε. Έναν κόσμο του οποίου τις θετικές πτυχές τελικά κάποιοι εκμεταλλεύτηκαν για να αναπτύξουν τη δική τους εγκληματική δράση εις βάρος των υπολοίπων.

Στα παιδιά αυτά, και ιδίως στα παιδιά των δεκαεπτά ετών που είναι στα πρόθυρα της ενηλικίωση τους, και έχουν ήδη αρχίσει την προετοιμασία για τη δύσκολη μάχη της εισόδου είτε στην ανώτατη εκπαίδευση είτε στην αγορά εργασίας, πρέπει να τους δώσουμε να καταλάβουν ότι ο κόσμος δεν μπορεί να είναι μόνο ένα περιβάλλον φόβου και ανασφάλειας, αλλά μια ευκαιρία για προσωπική πρόοδο και ανάπτυξη. Τα παιδιά αυτά δεν μπόρεσαν να γνωρίσουν τον κόσμο που εμείς γνωρίσαμε. Ας τους δώσουμε όμως τη δυνατότητα και τα εφόδια να δημιουργήσουν ένα κόσμο καλύτερο από αυτόν που τους κληροδοτούμε. Και να το κάνουν όντας σοφότερα από τη δική μας εμπειρία. Γιατί το μέλλον τους ανήκει… 
Καλή σχολική χρονιά για όλα τα παιδιά!!!