Δημήτρης Μπάιλας: Ένας χρόνος χωρίς τον σεβασμιότατο Φραγκίσκο

"Ήταν ένα από τα αρκετά ηλιόλουστα πρωινά που μαζί με την σύζυγό μου αναζήτησα κάποιες στιγμές φυγής από την σκληρή πραγματικότητα που με βασάνιζε, στον λόφο της Άνω Σύρου. Ένας καφές και κάποιες κουβέντες με τον πάντα φιλόξενο και καταδεκτικό Επίσκοπο Φραγκίσκο.

Η κουβέντα είχε πάει στα ξωκκλήσια της Σύρου, Μιλούσαμε θυμάμαι για τον Άγιο Κυριάκο του Δανακού. Ο Σεβασμιότατος μιλούσε σε εμένα, αλλά παρακολουθούσε και την γυναίκα μου, που ανέκφραστη λόγω της ασθένειάς της κοίταζε πότε εκείνον, πότε εμένα, πότε το παράθυρο.

Σε κάποια στιγμή ψέλλισε κάποιες ασυνάρτητες λέξεις, και ο Σεβασμιότατος σταμάτησε την κουβέντα και με ρώτησε τη είπε...

- Τίποτα Σεβασμιότατε... ζει στον δικό της κόσμο.

Έβγαλε τα γυαλιά του, ίσως γιατί βούρκωσε, σηκώθηκε από το γραφείο του και με την εικόνα του Καλού Ποιμένα, την πλησίασε, της χάιδεψε το κεφάλι και είπε.

-Αχ κυρία Μπάιλα αλήθεια ποιος κόσμος να είναι καλλίτερος αυτός που ζεις εσύ ή αυτός που ζούμε εμείς;!.

Εκείνη τον κοίταξε και παρά το θολωμένο της μυαλό τον αιφνιδίασε του άρπαξε και του φίλησε το χέρι.

Κάτι που εγώ δεν μπόρεσα να το κάνω ποτέ στα τόσα χρόνια γνωριμία μας, αφού, όσες φορές το επιχείρησα, για να του εκφράσω τον μεγάλο σεβασμό που έτρεφα στο πρόσωπό του, με την γνωστή σεμνότητα και ταπεινότητα που τον διέκρινε το τραβούσε.

Έτσι έφυγε και έμεινα με ανικανοποίητη αυτή την επιθυμία μου. Ποιος ξέρει, μπορεί να έγινε έτσι, ίσως για να έχω έναν λόγο παραπάνω για να θυμάμαι αυτόν τον υπέροχο γεμάτο καλοσύνη συμπόνια και σεμνότητα άνθρωπο.