Η πλατεία ήταν γεμάτη…πνοή πατρίδας!

Στην εποχή που ζούμε είναι δύσκολο να μάθουμε να σεβόμαστε τον άλλο, να σεβόμαστε το διαφορετικό. Μια ευκαιρία να προσεγγίσουμε το σεβασμό και τη συνεργασία, μας έδωσε το 3Ο Φεστιβάλ Παραδοσιακών χορών που έγινε με επιτυχία στην Ερμούπολη, στις 15 του Σεπτέμβρη 2013.

Βεβαία εδώ, θα διαβάσετε την άποψη μιας χορεύτριας παραδοσιακών χορών, που συμμετείχε σε αυτό το φεστιβάλ. Εσείς που ήσασταν παρόντες, έχετε την δική σας εκτίμηση και εντύπωση, πιο ολοκληρωμένη. Σαν χορευτής, σε όλη τη διάρκεια της παράστασης αποκτάς- αν θέλεις- μια μοναδική εμπειρία και σαν θεατής, όση ώρα περιμένεις τη σειρά σου, βιώνεις με τον τρόπο σου το πολιτιστικό δρώμενο.

Καταρχήν εμένα μου άρεσε που είδα να πλημμυρίζουν την πλατεία τόσες φορεσιές από διάφορα μέρη της πατρίδας μας. Για μένα αυτό ήταν συγκινητικό, υπέροχο! Η πλατεία ήταν γεμάτη, αποχρώσεις ελληνικές, στολίδια ελληνικά! Φουστανέλες Ηπειρώτικες, του Μοριά και της Στερεάς Ελλάδας , τσαρούχια, φέσια, μπότες Κρητικές και Ποντιακές, ποδιές κεντημένες και φορέματα της Ηπείρου, της Κρήτης, της Πελοποννήσου, της Στερεάς Ελλάδας, χρυσοκέντητα γιλέκα με αυθεντικό κέντημα της Αττικής, δαντελωτά κομψοτεχνήματα και κεντημένα σχέδια στις ποδιές απ’ την Κρήτη, γυναικείες μαντήλες απ’ όλη την Ελλάδα, κομψές τάπλες κεντημένες ποντιακές και ζουπούνες και…μαχαίρια ποντιακά! Την αρχοντιά και τη λεβεντιά υποδεικνύουν οι φορεσιές της πατρίδας μας κι εμείς, που τις φορούσαμε, σίγουρα νιώθαμε δέος και τιμή! Η αύρα της πατρίδας πλημμύρισε την πλατεία και γέμισε τις καρδιές μας. Οι μνήμες ανασύρθηκαν και δώσανε το παρών τους, μέσα από μας, μέσα απ’ την προσπάθεια μας.

Μάλλον δεν συνειδητοποιήσαμε ολοκληρωτικά πόσο σημαντικό είναι αυτό που κάναμε. Μάλλον δεν καταλάβαμε καλά τι σημαίνει αυτή η γιορτή, στην πλατεία της Ερμούπολης στη Σύρο, που έγινε δεύτερη πατρίδα μας. Η πνοή της Ελλάδας, εν’ όψη μιας καθόλου καλής χρονικής στιγμής, διότι η κρίση έχει πλέον επισκιάσει τα πάντα, κυριάρχησε στην πλατεία μας…ήχησε μηνύματα πατρίδας.

Ήχοι ελληνικοί από κάθε κομμάτι γης ελληνικό, ήχοι αστείρευτης ομορφιάς και μοναδικότητας. Δυστυχώς όμως δεν είχαμε την πολυτέλεια και την ευτυχία να έχουν όλα τα χορευτικά ζωντανή μουσική, πράγμα που θα τελειοποιούσε το οπτικοακουσικό αποτέλεσμα, πιο κοντά στο αυθεντικό. Εκτός από τους Κρήτες που είχαν την τύχη να συνοδευτούν από ζωντανούς ήχους της λύρας και του λαούτου.

Να λάβουμε βέβαια υπ όψιν μας, σε άλλη τέτοια διοργάνωση, που σαφώς πρέπει να επαναληφθεί και να βελτιωθεί, το γεγονός, ότι θα ήταν πολύ μεγαλύτερη η συμμετοχή του κόσμου και η παρουσία ξένων, αν η εκδήλωση γινόταν νωρίτερα μέσα στον Αύγουστο, ώστε το μεγαλείο της Ελλάδας μας, της πατρίδας να γινόταν διάχυτο στις συνειδήσεις περισσότερων, το παρών να ήταν πιο δυναμικό, πιο ολοκληρωμένο, πιο φωτεινό!

Χρειάζεται πιο πολύ από ποτέ, να το δηλώνουμε με περηφάνια, ότι είμαστε έλληνες, αυτό θα μας κρατήσει. Να μη διαχωρίζουμε τους εαυτούς μας από αυτή την ιδιότητα. Το να είμαστε πραγματικά έλληνες είναι η ταυτότητά μας. Αυτό το μήνυμα μπορεί να περάσει από γενιά σε γενιά, από άνθρωπο σε άνθρωπο, αυτό το μήνυμα πέρασε, όσο μπόρεσε να περάσει και για όσους μπόρεσαν να το αντιληφθούν, στο χορευτικό αυτό δρώμενο. Ό,τι μας συνδέει με το παρελθόν είναι πολύτιμος κρίκος, που μας συνδέει με αυτή την ταυτότητα. Και άνθρωπος χωρίς ταυτότητα είναι δυστυχισμένος και φτωχός…ασήμαντος, χαμένος…

Να λοιπόν, τι μπορεί να κάνει μια γιορτή, που έχει σαν βάση της την μουσικοχορευτική μας παράδοσή. Εκτός από την ενότητα και την αλληλεγγύη που μας παραπέμπει, αφού εκεί μας οδηγεί η αποδοχή και ο σεβασμός κάθε κομματιού ελληνικής γης, μια τέτοια γιορτή, μας κάνει να σκεφτούμε πως μόνο ενωμένοι μπορούμε να πετύχουμε. Μόνο αν είμαστε λιγότερο ανταγωνιστές μπορούμε να πετύχουμε ήθος και ποιότητα χαρακτήρα, μόνο αν σεβαστούμε την προσπάθεια του άλλου, όποια κι αν είναι, με τα μέσα που διαθέτει ο καθένας. Αυτό τιμά εμάς τους ίδιους και την ελληνική μας καταγωγή και υπόσταση.

Δεν γίνεται ίσως αντιληπτό, αν δεν το έχει δει κανείς με τα ίδια του τα μάτια, τι προσπάθειες κάνει ο καθένας πολιτιστικός σύλλογος και με τι πενιχρά οικονομικά μέσα παλεύει. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, κάθε προσπάθεια είναι αξιόλογη και εξίσου σπουδαία, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα πολλές φορές. Να γιατί λοιπόν σεβόμαστε και πρέπει να σεβόμαστε τον άλλο, στην αντίπερα όχθη, να γιατί είναι ευγενικό κι ωραίο να μάθουμε να σεβόμαστε και να εκτιμούμε τα καθετί, πράγμα που έχουμε ξεχάσει κυριαρχούμενοι από εγωισμούς, ανταγωνισμούς, μικροοπρέπειες, φτωχή συνείδηση και ήθος λειψό.

Ένα είναι σίγουρο… το μεράκι… και αυτό νομίζω, εκτός από το ότι, όλοι είμαστε έλληνες, είναι το κοινό μας σημείο! Όλοι διαθέτουν το μεράκι γι΄ αυτό που κάνουν είτε αυτό λέγεται εκμάθηση χορού, είτε διδασκαλία χορού. Άλλοι με περισσότερη εμπειρία, γνώση, άλλοι με περισσότερα βιώματα, γονίδια, άλλοι με λιγότερη, πετυχαίνουν στο βαθμό που ο καθένας μπορεί και θέλει το ποθητό αποτέλεσμα του χορού που μόνο τότε θεωρώ ότι είναι πετυχημένο, μόνο όταν είναι κοντά στο αυθεντικό του ύφος και τη γνησιότητά του. Αυτό κατά τη γνώμη μου κάνει τη διαφορά, δίνει την πινελιά της ουσίας του χορού, ξαναγεννά θα έλεγα την αληθινή Ελλάδα, το άρωμα της πατρίδας…

Κι αυτό το άρωμα μπορεί να το δώσει, όποιος πραγματικά αγαπά και υπηρετεί αυτό που κάνει με επίγνωση της δυσκολίας του, για να επιτευχθεί η γνησιότητα , η ομορφιά και όχι ένα φολκλόρ- κιτς αποτέλεσμα, πλούσιο θεαματικά, φτωχό όμως από την πλευρά της αυθεντικότητάς του, της άριστης μίμησης του γνησίου της ελληνικής κίνησης, που συνδυάζεται πάντα με ελληνική ψυχή, καμάρι, χάρη, λεβεντιά, σεμνότητα, χαμόγελο και συνοδεύεται με ότι αυτή θέλει να εκφράσει, ανάλογα με το συμβολισμό του χορού. Γι’ αυτό και η μισή και παραπάνω επιτυχία του χορού είναι η ψυχή, το καμάρι, η λεβεντιά και μετά το βήματα και η δεξιοτεχνία του. Χωρίς αυτά ο χορός φτωχαίνει, γίνεται για να γίνεται, χωρίς ουσία και χρώμα. Όπως πολύ σωστά είπε κάποιος «ο χορός χορεύεται από τη μέση και πάνω…». Πρέπει να το ζει ο χορευτής!

Εύχομαι αυτή η ενωτική προσπάθεια όλων των συλλόγων να συνυπάρξουν χορευτικά, να συνεχιστεί, να γίνεται περισσότερες φορές το χρόνο, με αφορμή διάφορες γιορτές, όπου καθένας μπορεί να παρουσιάσει έθιμα από διάφορες περιοχές της Ελλάδας και να λάμψει, γιατί έτσι λάμπει η Ελλάδα! Μ’ αυτό τον τρόπο μαθαίνουν τα παιδιά μας την ταυτότητά τους κόντρα σε κάθε βάρβαρη προσπάθεια έξωθεν, να μην αποκτήσουν ταυτότητα ελληνική ποτέ ή να την χάσουν, μη δίνοντάς της και πολύ σημασία.

Αυτή η ταυτότητα όμως μας στήριξε σε κάθε δύσκολη στιγμή, αυτή μπορεί να μας μάθει σε κάθε μας βήμα να μην ξεχνάμε να είμαστε έλληνες και αυτό δεν σημαίνει λίγα πράγματα…Το να είσαι έλληνας πρώτα απ’ όλα σημαίνει ήθος! Το ελληνικό ήθος μας χρειάζεται…, που το έχουμε χάσει. Κι ο σεβασμός του άλλου, είναι το πρώτο χαρακτηριστικό του ήθους. Κι αυτός ο σεβασμός πλάθει ενότητα, αλληλεγγύη, ανθρωπιά σε καθημερινή βάση, σε κάθε ευκαιρία! Αυτά δεν λείπουν τόσο από την εποχή μας και από την πλειοψηφία των ανθρώπων;

Ας κρατήσουν οι χοροί…, που είναι ενωτικοί και δηλώνουν την ελληνική μας ταυτότητα. Δεν είναι τυχαίο, αυτό που είπε στους χορευτές του, κάποιος Τζων Κράνκο χορογράφος, όπως ανέφερε σε συνέντευξη του ο παρουσιαστής της βραδιάς Αλέξης Κωστάλας, «Να χορεύετε σαν έλληνες!» Παραπέμποντάς στο καμάρι και τη λεβεντιά, που αποπνέει ο έλληνας, όταν χορεύει! Τότε που πετά η ψυχή του και ταξιδεύει εκεί που μόνο η ελληνική ψυχή ξέρει να ταξιδεύει…

Ερμούπολη, 26-09-2013

Μαρία Π. Κρόντη