Ελληνικό χρέος: 50 χρόνια μετά

Γινόμαστε μάρτυρες τις τελευταίες μέρες της απίστευτης υποκρισίας της οικονομικής ελίτ της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην αντιμετώπιση του «Ελληνικού προβλήματος». Ποια λύση προωθείται λοιπόν για το ελληνικό χρέος; Η μετατροπή των διακρατικών δανείων που δόθηκαν στην Ελλάδα από τις υπόλοιπες χώρες της ΕΕ σε ομόλογα «σωτηρίας» διάρκειας 50 ετών με πολύ χαμηλό επιτόκιο.

Η είδηση αυτή μπορεί να αναγνωστεί με δύο τρόπους:

1η ανάγνωση: Η Ελλάδα μετατρέπεται σε μόνιμη αποικία χρέους η οποία θα αποπληρώνει δάνεια για πάντα. Η ανάγνωση αυτή εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το επιτόκιο το οποίο θα επιβληθεί. Αν το επιτόκιο είναι σχετικά υψηλό και δημιουργεί μεγάλη επιβάρυνση στον προϋπολογισμό η λύση αυτή θα είναι πραγματικά επαίσχυντη. Δεν πρόκειται να υπάρξει καμία ελάφρυνση και η χώρα θα συνεχίσει να πληρώνει για την εξυπηρέτηση του χρέους, χωρίς να το αποπληρώνει όμως ποτέ. Το δε κεφάλαιο θα πρέπει, θεωρητικά τουλάχιστον, να αποπληρωθεί μετά από 50 χρόνια. Από ανθρώπους οι οποίοι προφανώς δεν έχουν γεννηθεί ακόμη, σε ανθρώπους, οι οποίοι επίσης δεν έχουν γεννηθεί ακόμη.

Η λύση αυτή στερείται οποιασδήποτε ηθικής βάσης. Το χρέος θα πρέπει να αποπληρώνεται σε βάθος χρόνου μιας το πολύ γενιάς. Ακόμα και για τα σημερινά χρέη μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι οι σημερινοί τριαντάρηδες και σαραντάρηδες με κάποιο τρόπο επωφελήθηκαν από τον αλόγιστο δανεισμό της χώρας. Με τη στρεβλή και ισοπεδωτική λογική του κ. Πάγκαλου, έστω και εμμέσως, όλοι κάτι αποκομίσαμε. Ο δανεισμός του δημοσίου χρησιμοποιήθηκε για τους δρόμους που οδηγούμε τα αυτοκίνητα μας, για τα νοσοκομεία που πηγαίνουμε όταν αρρωσταίνουμε ή για τις σπουδές που κάναμε. Ποιος θα μπορεί να πει το ίδιο στα αγέννητα εγγόνια μας, τα οποία μετά από 50 χρόνια θα βρίσκονται στο ξεκίνημα ή στο μέσο της ζωής τους και θα κληθούν να αποπληρώσουν δάνεια ίσα με το σημερινό ΑΕΠ της χώρας;

2η ανάγνωση: Η δεύτερη ανάγνωση της πρότασης είναι η πιο ελπιδοφόρα. Η ΕΕ είναι έτοιμη να παραδεχτεί πλέον ότι αυτά τα δάνεια δεν πρόκειται να αποπληρωθούν ποτέ. Τα χρήματα αυτά θα πρέπει να χαριστούν στους Έλληνες, οι οποίοι όμως θα πρέπει να αναμορφώσουν την οικονομία τους και να γίνουν λίγο πιο ανταγωνιστικοί. Τα χρήματα πήγαν ούτως ή άλλως κατά το μεγαλύτερο τμήμα τους στις δικές μας τράπεζες, σώζοντας τους έτσι από τη χρεοκοπία. Το να πούμε όμως ότι χαρίζουμε διακόσια και πλέον δισεκατομμύρια ευρώ είναι πολιτική αυτοκτονία για τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, οπότε θα πρέπει να βρεθεί ένας εύσχημος τρόπος για μπορούμε να συνεχίσουμε να λέμε ότι δε χαρίζουμε λεφτά στους οκνηρούς μεσόγειους. Το χρέος με την προτεινόμενη λύση δε διαγράφεται και συνεχίζει να αποτελεί μοχλό πίεσης προς τους Έλληνες και αόριστη υπόσχεση στους Γερμανούς ψηφοφόρους ότι δε χάθηκαν γερμανικά λεφτά.

Έτσι λοιπόν, όπως και το 1953 όταν στην ουσία χαρίστηκαν τεράστια ποσά στη ρημαγμένη από τον πόλεμο Γερμανία, έτσι και σήμερα θα μετατεθεί η αποπληρωμή του ελληνικού χρέους μετά από 50 έτη. Αν αυτή η λύση προωθηθεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και είμαστε ζωντανοί τότε, θα δούμε τον τότε Έλληνα πρωθυπουργό (κάποιον Παπανδρέου, Μητσοτάκη ή Καραμανλή δίχως άλλο) να μην αναγνωρίζει αυτά τα δάνεια με τον ίδιο τρόπο που σήμερα η κα. Μέρκελ και ο κ. Σόιμπλε κάνουν τον Κινέζο κάθε φορά που κάποιος τους αναφέρει οικονομικές υποχρεώσεις της Γερμανίας από τη σκοτεινή περίοδο πριν τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Γιώργος Καρακατσάνης

Οικονομολόγος

http://oikonomica.com