"Οι στάλες της βροχής"

«Οι στάλες της συγγνώμης»

Σήκωσα το κεφάλι να τις δω. Τις είχα νοσταλγήσει τις σταγόνες τις πρώτες, τις φθινοπωρινές. Κι είδα από πάνω μου ψηλά, πολύ ψηλά, έναν πελαργό κύκλους να κάνει, να πετά. Δεξιά, αριστερά, πίσω ξανά, δεν πήγαινε μακριά. Για πού ταξίδευε τούτος ο πελαργός και κοντοστάθηκε, σινιάλο να μας κάνει, πάνω απ της Σύρου το νησί;

«Τάμαθες;» με διέκοψε δίπλα μου μια περαστική. «Πέθανε η Νικολέτα, η Νικολέτα η μαμή!»

…. «Όταν πεθαίνει μια μαμή»! Πάντα μου, ήθελα να το γράψω. Είναι, σαν χιλιάδες μάνες να πεθαίνουνε μαζί. Την ίδια ώρα, την ίδια τη στιγμή. Με συγκλονίζει, μ ανατριχιάζει, βαθιά με συγκινεί. Νοιώθω πως της οφείλω τη μισή μου τη ζωή, κι ας μη με ξεγέννησε η ίδια αυτή.

Προσπάθησαν όλες τους, τις τότε εποχές, αβοήθητες από την επιστήμη, απ την συγκοινωνία, απ την τηλεπικοινωνία, με τρόπους και μέσα πρακτικά, να μετατρέψουν απ τη μια στιγμή στην άλλη… τα έμβρυα σε μωρά. Και βγήκαν σχεδόν όλα τους ΓΕΡΑ!

Και μεγάλωσαν κι έγιναν παιδιά και στους γονείς τους χάριζαν χαρά, κι έγιναν ενήλικες που σ άλλους χώρους, μ άλλους τρόπους, γέννησαν κι αυτοί παιδιά. Παιδιά που δεν ήξεραν τί θα πει «μαία και μαμή» κι όλο ρωτούσαν τη μαμά πώς ήρθαν στη ζωή.

Κι αυτή για κούνιες και για πελαργούς τους έλεγε, και μακριά απ την αλήθεια τα κρατούσε.

Και να, που σήμερα ο πελαργός, ήρθε απαντήσεις να τους δώσει. Τώρα, που άλλο πια τις τύψεις του δεν τις αντέχει.

Και κάνει κύκλους πάνω απ τα κεφάλια μας,

αλήθειες γνέφει πια να λέμε. Και στάζουνε τα μάτια του, και θέλει να την αποχαιρετίσει.

«Αντίο» να πει στην Νικολέτα τη μαμή και… «Συγγνώμη» για τη φήμη που της έκλεβε, ταπεινά-ταπεινά, να της ζητήσει!

Αγνή Ζησίδου