Με αφορμή ένα κρουαζιερόπλοιο

Επιστρέφω από το απογευματινό μπάνιο στο Δελφίνι. Κατηφορίζοντας από τα Τάλαντα βλέπω να μπαίνει ένα λευκό κρουαζιερόπλοιο στο λιμάνι. Μου έρχεται η έμπνευση και επιθυμία ταυτόχρονα, παρά την πείνα μου, να πάω στο λιμάνι και να παρακολουθήσω την διαδικασία προσέγγισης και το δέσιμο στην προβλήτα. Είναι 18:30 και έχει δυνατό αέρα. Οι χειρισμοί από το πλοίο και την στεριά γίνονται άψογα και σε λίγη ώρα είναι όλα έτοιμα για να αρχίσει η αποβίβαση στην Ερμούπολη. Έρχεται μάλιστα και ένα πούλμαν για να παραλάβει κάποιους επιβάτες που ενδεχομένως ήθελαν να περιηγηθούν κάποιες πιο μακρινές περιοχές του νησιού και όχι να περπατήσουν μέσα στην Ερμούπολη, η οποία την ώρα εκείνη του καλοκαιρινού απογεύματος είναι μαγική , σκέτος πίνακας ζωγραφικής.

Αρχίζουν να κατεβαίνουν εκατοντάδες επιβάτες. Ντυμένοι ανάλαφρα , πολύχρωμα καλοκαιρινά ρούχα , κεφάτοι και έκθαμβοι από την ομορφιά του τοπίου , περπατούν πάνω στην προβλήτα , μεταξύ θάλασσας-λιμανιού και του μεταλλικού κιγκλιδώματος που έχει τοποθετηθεί παράλληλα για να διαχωρίζει την κίνηση των αυτοκινήτων.

Πάνω από ένα τέταρτο της ώρας διαρκεί αυτή η ροή επιβατών. Εγώ τους παρακολουθώ χαρούμενος . Είναι ένα ιδιαίτερα ευχάριστο θέαμα των ανθρώπων που έχουν μόλις ζήσει ένα θαλασσινό ταξίδι, με ένα πανέμορφο κρουαζιερόπλοιο ( φαντάζομαι και στο εσωτερικό του) και φθάνουν σε μία πανέμορφη πόλη ,μακροσκοπικά τουλάχιστον.

Γυρίζω το κεφάλι μου για να δω τι αντικρίζουν οι επιβάτες του κρουαζιερόπλοιου μόλις βγουν από το πλοίο. Το κτίριο του Τελωνείου. Έρημο, κλειστό, ξεφτισμένα κουφώματα , παρκαρισμένα υπηρεσιακά αυτοκίνητα ακόμα και στην στοά . Η θέση του κτιρίου δεσπόζουσα στο λιμάνι. Η αρχιτεκτονική του χαρακτηριστική , παραπέμπει σε εποχές δόξας και μεγαλείου του νησιού. Θα περίμενες να αποτελεί το τέλειο σημείο υποδοχής επισκεπτών κρουαζιέρας. Ανθρώπων δηλαδή που δαπανούν κατά τεκμήριο σημαντικό ποσό για να απολαύσουν την πολυτέλεια και την εμπειρία μιας κρουαζιέρας. Αντιθέτως στεγάζει, όπως αναγράφουν οι πινακίδες, υπηρεσίες άσχετες με την θέση του κτιρίου

( Χημείο , Τελωνείο προς τι; Πολεοδομία;). Αμέσως φαίνεται η μεγάλη αντίθεση στην αντιμετώπιση των επιβατών αυτών. Το κρουαζιερόπλοιο άψογα οργανωμένο, παρατηρώ ότι βγάζει ακόμα και κόκκινο χαλί πάνω στην τσιμεντένια προβλήτα για να προδιαθέσει ευχάριστα τους επιβάτες για τον προορισμό τους. Η πόλη από την άλλη απαθής, αδιάφορη, απούσα. Ούτε ένας επίσημος , δήμαρχος, αντιδήμαρχος , δημοτικός σύμβουλος, λιμενάρχης , ένστολος , άφαντοι.

Περπατώ και συναντώ ένα κορίτσι με κίτρινο γιλέκο να σκουπίζει τον δρόμο. Την συγχαίρω για την εργατικότητά της , την επαινώ για το έργο που επιτελεί και την ρωτώ αν ξέρει αγγλικά. Μου απαντά αρνητικά.

Αμέσως μου εκθέτει την ιστορία της πρόσληψής της σχεδόν απολογούμενη , διότι αναγκάστηκε να επικαλεστεί μία αναπηρία της για να προσληφθεί .Θέτω τον προβληματισμό αν θα ήταν διατεθειμένη να αποκτήσει γνώσεις, προκειμένου να κάνει κάποια δουλειά πιο ελαφριά για εκείνην. Της δείχνω τα λεφούσια επιβατών που κατεβαίνουν από το κρουαζιερόπλοιο και της εξηγώ ότι θα μπορούσε να είναι εκείνη που τους υποδέχεται και τους εξυπηρετεί , όλοι αυτοί θα μπορούσαν να την πληρώσουν , αφήνοντας χρήματα στο νησί. Δεν νομίζω ότι με κατάλαβε, γιατί κάτι τέτοιο υπερβαίνει την πιο ωραία φαντασία της...

Αποφασίζω να ακολουθήσω τους επιβάτες , προκειμένου να δω που κατευθύνονται μέσα στην Ερμούπολη και πως αξιοποιούν τον χρόνο παραμονής τους . Φθάνω στην πλατεία Μιαούλη του Δημαρχείου. Εκεί στήνουν την εξέδρα για μια μουσική παράσταση και ήδη κάνουν δοκιμές στον ήχο και την τεράστια οθόνη για προβολή. Το σκηνικό είναι ευχάριστο , γιορτινό , προμηνύει μια ζωντανή βραδιά . Ανεβαίνω τα σκαλιά του Δημαρχείου που είναι ανοιχτό. Χάρηκα. Λέω κοίτα να δεις μάλλον είναι ανοιχτό για τους επισκέπτες του νησιού αλλά και του κρουαζιερόπλοιου που πριν λίγο ήρθε και ξαμόλησε εκατοντάδες ορεξάτους επιβάτες. Ανεβαίνω τα σκαλιά προς τον όροφο της Αίθουσας Δημοτικού Συμβουλίου. Η ιστορική Αίθουσα είναι ανοικτή. Δεύτερη ευχάριστη έκπληξη για μένα. Τότε όμως βλέπω ότι μέσα στην αίθουσα συνεδριάζει το Δημοτικό Συμβούλιο και παθαίνω σοκ ! Τώρα βρήκαν να συνεδριάσουν οι αθεόφοβοι. Τώρα η Ιστορική Αίθουσα , αξιοθέατο που εγώ , ο άσχετος, φροντίζω να οδηγήσω όλους τους φίλους που μας επισκέπτονται στο νησί, τώρα θα έπρεπε να είναι προσβάσιμη και μάλιστα με ανθρώπους της πόλης πρόθυμους να εξηγήσουν την ιστορία της Αίθουσας και του κτιρίου.

Τέλος πάντων λέω μέσα μου, αφού βρέθηκα ας ακούσω την συζήτηση του Δημοτικού Συμβουλίου, κάτι ενδιαφέρον θα αποκομίσω , για να ξεπεράσω τον πόνο μου. Καμιά εικοσιπενταριά βλοσυροί άνθρωποι κάθονται γύρω από το μεγάλο τραπέζι και παρακολουθούν την διαδικασία θεμάτων που απασχολούν το ΔΣ. Μην πολυλογώ, τα ίδια που έχουμε ξανακούσει, ΔΕΗ, Βιολογικός Καθαρισμός, Πάρκινγκ , λεωφορεία κλπ. Συμπέρασμα ότι χρειάζονται πόροι που δεν υπάρχουν λόγω της δυσμενούς συγκυρίας , μπλα, μπλα, μπλα. Προτείνονται επιτροπές για να αναλάβουν δράση... Φεύγω.

Αφού έχω παρκάρει το αυτοκίνητο έξω από το Λιμεναρχείο, σκέφτομαι να μπω και να ρωτήσω πόσους επιβάτες φέρει το κρουαζιερόπλοιο που αφίχθη , ήδη είχε περάσει μιάμιση ώρα. Εγώ που ξέρω το λιμεναρχείο, διότι το έχω επισκεφθεί ξανά στο παρελθόν, δυσκολεύομαι να εντοπίσω την είσοδο, δεδομένου ότι η ξύλινη πόρτα του είναι ερμητικά κλειστή σαν κλειδωμένη. Την σπρώχνω , μπαίνω μέσα , ψυχή γεννημένη. Ανεβαίνω τα σκαλιά στον 1ο όροφο. Στο μεγάλο ανοικτό χώρο κάθεται μία ένστολη κοπέλα. Την καλησπερίζω και ευθύς υποβάλω το απλό ερώτημα , πόσοι επιβάτες ήρθαν με το κρουαζιερόπλοιο. Έκπληκτη για το ερώτημα, μου αναφέρει ότι δεν γνωρίζει διότι ο πράκτορας δεν είχε προσκομίσει ακόμα τα έγγραφα . Μιάμιση ώρα μετά την άφιξη του τεράστιου κρουαζιερόπλοιου που είχε δέσει ακριβώς απέξω από το παράθυρο του Λιμεναρχείου και η Υπηρεσία δεν είχε ιδέα. Έστω, ποιος είναι ο πράκτορας να τον ρωτήσω εγώ. Ακολουθεί τηλεφώνημα προφανώς σε ιεραρχικά ανώτερο . Αδύνατον να μου δοθούν τα στοιχεία που ζητώ, εκτός αν είμαι επαγγελματίας και υποβάλω γραπτή αίτηση . Κόκκαλο ! Καληνυχτίζω την βαθμοφόρο κοπέλα με ευγένεια και με πικρό-ειρωνικό, άθελά μου, χαμόγελο φεύγω .

Ο Τουρισμός για να αποφέρει έσοδα χρειάζονται αρμόζουσες αντιλήψεις και συμπεριφορές. Χρειάζεται ενδιαφέρον, δουλειά , μεράκι, ευελιξία, θυσία, τόλμη , διάθεση. Χρειάζονται βέβαια και κεφάλαια , αλλοίμονο. Τα λεφτά όμως τα έχουν κάποιοι στην τσέπη και πρέπει να βρεις τρόπο να τους τα πάρεις και να σου πουν και ευχαριστώ. Όποιοι το καταλαβαίνουν ευτυχούν. Κάποιοι άλλοι περιμένουν ακόμα το Νεώριο, το Κράτος και δεν ξέρω γω τι άλλο. Κρίμα διότι μέχρι τότε κάποια κοριτσάκια θα σκουπίζουν δρόμους ( που το κάνει εύκολα ένα φτηνό μηχάνημα σκούπα), αντί να φορούν την ωραία στολή τους και με ένα πλατύ χαμόγελο να λένε « Καλώς Ωρίσατε ».

Γιώργος Συνανίδης