ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Υπάρχει ένα πρόβλημα που απασχολεί όλους. Έστυψα το μυαλό μου και βρήκα τη λύση. Την παρέχω δωρεάν. Ωραία. Και πώς θα μάθουν οι άλλοι ότι εγώ έχω την εκπληκτική αυτή λύση, που με αφιλοκέρδια την παρέχω δωρεάν; Ως τώρα κανένας δεν μου τη ζήτησε. Προφανώς, αφού κανένας δεν ξέρει ότι εγώ έχω την απάντηση στο πρόβλημά του. Μπορώ βέβαια να βγω στην πλατεία και να αρχίσω να φωνάζω με ένα χωνί τι διαθέτω για όποιον επιθυμεί. Ποιος θα σταθεί; Γιατί να με ακούσει και να χάνει τον καιρό του; Όμως προχώρησε ο κόσμος. Εδώ και σχεδόν 3000 χρόνια έχομε τη γραφή. Να γράψω λοιπόν τη σκέψη μου σε ένα βιβλίο. Ναι, αλλά πώς θα ξέρει ο καθένας πως υπάρχει τέτοιο κείμενο που περιγράφει τη λύση στο μεγάλο πρόβλημά του; Πήγα σε ένα βιβλιοπωλείο και τους πρόσφερα το βιβλίο μου. Αρνήθηκαν να το βγάλουν στην προθήκη τους. Ούτε καν στον πάγκο με τα βιβλία ή στα ράφια τους. Δεν έχουν χώρο. Καθώς από κει αγόραζα βιβλία και με ήξεραν, καταδέχθηκαν να πάρουν το βιβλίο μου και να το έχουν στην αποθήκη τους για όποιον το ζητήσει. Γιατί να το ζητήσει; Να το παρουσιάσω στην τηλεόραση, στο ραδιόφωνο. Μα δεν δέχονται. Τα προγράμματά τους είναι υπερπλήρη, δεν μπορούν να σπαταλούν χρόνο για να παρουσιάσουν τις όποιες ανοησίες ενός τυχαίου άγνωστου ερευνητή. Έστειλα την ειδοποίηση στον ημερήσιο τύπο, αλλά δεν πήρα καν απάντηση ότι την έλαβαν. Ευτυχώς υπάρχει το διαδίκτυο. Μα και κει πώς θα αναζητήσει το μήνυμά μου κάποιος που δεν γνωρίζει την ύπαρξή του;

Μόνος τρόπος μένει να βιάσει ο σπουδαίος σωτήρας της ανθρωπότητας τον αποδέκτη, να τον προκαλέσει, για να του μεταφέρει το μεγάλο μήνυμα χωρίς να το ζητάει εκείνος. Η τέλεια λύση! Εφαρμόζεται. Και ξαφνικά, ως αποδέκτης, κατακλύζομαι από 7 δισεκατομμύρια τέτοια μηνύματα, που καθένα λύνει κάποιο πρόβλημα. Αλλά πώς να βρω ανάμεσα τους ό,τι με ενδιαφέρει; Συνήθως λένε ψέματα, συνειδητά ή και χωρίς να το καταλαβαίνουν. Με ενοχλούν, καθώς αποσπούν τις σκέψεις μου από το να αντιμετωπίσω τα δικά μου προβλήματα. Χρειάζεται λοιπόν ένα σύστημα για να μεταδίδει τα μηνύματα διασπείροντάς τα σε όποιον ενδιαφέρεται γι΄ αυτά και μόνο σ΄ αυτόν. Και να πώς προκύπτει η διαφήμιση.

Βάζω λοιπόν την τηλεόραση για να ακούσω την 9η συμφωνία του Μπετόβεν και μόλις αρχίσει να ακούεται ο ύμνος της χαράς, διακόπτεται το πρόγραμμα για να πληροφορηθώ ότι η μουστάρδα τάδε είναι θεσπέσια και την τρώνε οι πιο διάσημοι φαγάδες. Ύστερα η συμφωνία συνεχίζεται. Φυσικά, από τη στιγμή που υφίσταται το σύστημα που διασπείρει τις πληροφορίες, αρχίζει η διασπορά των μεγάλων ψεμάτων που αυξάνουν τα κέρδη κάποιων που πληρώνουν τους διαφημιστές. Μα μου φαίνεται εξωφρενικό. Για να παράσχω τη λύση που έχω για τα προβλήματα των άλλων, όχι μόνο δεν θα πληρωθώ, αλλά και πρέπει αν πληρώσω τους διαφημιστές!

Υπάρχει άλλος τρόπος για να διαδώσω τις σωστές, κατά τη γνώμη μου, απόψεις μου, χωρίς να βιάζω τη βούληση των άλλων; Στη σοφή αρχαιότητα, ο κόσμος στις πολιτείες-πόλεις συγκεντρώνονταν στην αγορά, εκεί όπου αντάλλασσαν τα προϊόντα τους. Κι εκεί, στην εκκλησία του δήμου, αντάλλασσαν και τις ιδέες τους. Καθένας, με κάποιους προδιαπιστωμένους όρους είχε δικαίωμα να μιλήσει. Θα μιλήσω λοιπόν, όταν διαλαλήσει ο κήρυκας: "τις αγορεύειν βούλεται;" σε ένα κοινό που έρχεται προετοιμασμένο να με ακούσει, οποιαδήποτε ανοησία και αν πω. Αυτό το κοινό έχει προαποφασίσει κανόνες. Μπορεί να είναι π.χ. η διάρκεια της ομιλίας με κλεψύδρα. Η ουσία όμως είναι ότι υπάρχει ισηγορία. Οποιοσδήποτε θα πει ό,τι θέλει να πει σε ένα πλήθος που είναι συγκεντρωμένο για να ακούσει οποιονδήποτε, με όρους προαποφασισμένους από αυτό το ίδιο το πλήθος. Αυτό είναι δημοκρατία.

Για να το σκεφθούμε με τις σημερινές συνθήκες. Πώς εγώ που έχω κάποιες ανάγκες θα φθάσω σε αυτόν που μπορεί μα μου τις καλύψει, ενώ δεν ξέρω καν αν υπάρχει τέτοιος άνθρωπος; Παράδειγμα. Η τηλεόραση, αντί να διακόπτει οποιαδήποτε εκπομπή για να παρουσιάσει διαφημίσεις, έχει προγραμματισμένες ταξινομημένες διαφημίσεις. Στο έντυπο πρόγραμμα που κυκλοφορεί π.χ. διαθέτει συγκεκριμένα λίγα λεπτά ξεχωριστά για διαφημίσεις τροφίμων, επίπλων, ηλεκτρονικών συσκευών, καλλυντικών, αυτοκινήτων κλπ. Αυτό σημαίνει πως εγώ που έχω την ανάγκη, δεν υποχρεώνομαι να βλέπω 24 ώρες το 24ωρο τηλεόραση μήπως και φανεί τυχαία η λύση στο πρόβλημά μου, ενώ ο διαφημιζόμενος βρίσκει ευήκοο ους σε όποιον πραγματικά ενδιαφέρεται, και όχι στον οποιονδήποτε. Φυσικά αυτό δεν αρέσει στους πωλητές αγαθών ή υπηρεσιών. Αυτοί θέλουν να σε βιάσουν. Να πηγαίνεις για να αγοράσεις τυρί και να σου παρουσιάζουν απρόσκλητα καλλυντικά, για να σε προκαλέσουν να αισθανθείς επιθυμία για κάτι που δεν το έχεις ανάγκη. Αλλιώς, χωρίς το αρωματικό για τις μασχάλες, δεν θα μπορείς να βρεις δουλειά!

Η δημοκρατία είναι το καθεστώς που παρέχει σε όλους, ανεξάρτητα από πλούτο, καταγωγή, μόρφωση, τη δυνατότητα, με κανόνες που έχει ψηφίσει, να διαφημίσει τις σκέψεις και ό,τι άλλο προσφέρει στο σύνολο κοινό. Διευκολύνονται έτσι οι έχοντες λύση να την προσφέρουν σε όσους ενδιαφέρονται και τους τελευταίους να αναζητούν λύση μόνο από εκείνους που ενδέχεται να μπορούν να του την προσφέρουν. Και πολιτικά; Ονειρεύομαι μια ανεξάρτητη εκδοτική Αρχή. Εκδίδει καθημερινά ένα έντυπο (ή ηλεκτρονική έκδοση) που είναι προσιτό δωρεάν σε όλους τους πολίτες και στο οποίο μπορεί να δημοσιεύει ελεύθερα, αλλά με κανόνες, κάθε πολίτης. Οι κανόνες μπορούν να είναι π.χ. όχι παραπάνω από 100 λέξεις (αντίστοιχα με την αρχαία κλεψύδρα) και επώνυμα, ενώ τίθεται στη διάθεση των εκδοτών τηλέφωνο και διεύθυνση του συγγραφέα. Τα μηνύματα ταξινομούνται και φιλτράρονται. Η διαλογή γίνεται από ομάδα εκδοτών που παρουσιάζει τα μηνύματα μέσα σε 24 ώρες, έχοντας απορρίψει εκείνα με ύβρεις, προτροπή για βία ή διάδοση ειδήσεων που εκθέτουν σε κίνδυνο την πίστη, το επάγγελμα ή το μέλλον άλλου, διότι μπορεί να είναι αναληθείς (δυσφήμιση). Σε τέτοιες περιπτώσεις, μπορεί το μήνυμα να διοχετευθεί στον εισαγγελέα. Γνωρίζοντάς το οι πολίτες μαθαίνουν να αυτοσυγκρατούνται. Η ταξινόμηση επιτρέπει στον κάθε αναγνώστη να γνωρίσει τις απόψεις του ανεπίλεκτου κοινού για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Η αβίαστη προβολή απόψεων αντισταθμίζεται με την ελεύθερη ανάγνωση των απόψεων όλων. Η ισηγορία εξασφαλίζεται καλύτερα όταν μπορούν να εκφρασθούν επαρκώς ακόμη και απόφοιτοι της 1ης δημοτικού, αν π.χ. έχει καθιερωθεί φωνητική γραφή.