Άλκηστη

Πολύ βαριά η ατμόσφαιρα στο παλάτι του Άδμητου. Ο κορωνοϊός, που δεν σέβεται ούτε τους μεγαλύτερους ηγέτες, έχει εισβάλει. Ήδη βρίσκονται σε αναπνευστήρα ο πατέρας, η μητέρα του βασιλιά και η γυναίκα του η Άλκηστη. Tώρα αρρώστησε και ο ίδιος. "Έχομε τρεις αναπνευστήρες και οι άρρωστοι είστε τέσσερις", ψέλλισαν οι γιατροί του. Έξαλλος ο Άδμητος: "Δε γίνεται το βασίλειο να μείνει χωρίς βασιλιά". Πήγαν πρώτα στον πατέρα του. Του εξήγησαν την κατάσταση. Με τρεμάμενα χέρια, καθώς δεν μπορούσε να μιλήσει, τους έγραψε: "Είμαι γέρος και είμαι ο πατέρας του βασιλιά. Δεν μπορείτε να μου το κάνετε αυτό". Πήγαν μετά στη μητέρα του. Κι εκείνη με σημείωμα τους απάντησε: "Αχ, θα κλάψω πολύ το παιδάκι μου, αν πεθάνει. Αν εγώ έχω πεθάνει, ποιος θα τον κλάψει;" Καθώς αρνήθηκαν να δώσουν τον αναπνευστήρα τους στο βασιλιά ο βασιλοπάτωρ και η βασιλομήτωρ, πήγαν στη γυναίκα του. "Το καμάρι μου! ο λεβέντης μου! Τι θα κάνω εγώ χωρίς αυτόν; Να του βάλετε τον αναπνευστήρα μου κι εγώ ας πεθάνω!" Έβαλαν τον αναπνευστήρα στο βασιλιά, εκείνος σώθηκε, αλλά η καρδιά της Άλκηστης σταμάτησε. Πέσαν απάνω της οι γιατροί για καρδιοαναπνευστική ανάνηψη. Εκείνη τη στιγμή έτυχε να περνά από κει ένα ρωμαλέο παλικάρι. Τον έλεγαν Ηρακλή. Έμαθε τι συμβαίνει και, σαν αστραπή, έτρεξε απέναντι, σε ένα εργοστάσιο ξένης εταιρείας που κατασκεύαζε αναπνευστήρες. Το φύλαγε μια φρουρά από πάνοπλους, σαν αστακούς, στρατιώτες που την έλεγαν "Κέρβερο". Φυσικά, δεν πτόησαν τον Ηρακλή. Αυτός είχε εκπαιδευθεί από το Χείρωνα και είχε κατακτήσει χρυσή ζώνη στην πάλη, πυγμαχία, παγκράτιο, κατς, καράτε, ζίου ζίτσου, κουνγκ φου και τάε κβο ντο. Στο πι και φι τους εξουδετέρωσε. Έδωσε μια κλωτσιά στις διπλοκλειδωμένες πόρτες, τις έσπασε, πήρε τον πολύτιμο αναπνευστήρα κι έτρεξε πίσω στο παλάτι. Οι γιατροί συνέχιζαν τις προσπάθειές τους να επαναφέρουν την Άλκηστη. Τους έδωσε τον αναπνευστήρα, η Άλκυστη επανήλθε στη ζωή, έγιναν καλά και τα άλλα μέλη της οικογένειας και το γέλιο ξαναγύρισε στο παλάτι. Την επομένη, ανοίγοντας τον κομπιούτερ είδαν στο Twitter ένα μήνυμα προσωπικό για τον Άδμητο: "Συγχαρητήρια. Αποδείξατε πως ο κορωνοϊός δεν είναι κάτι το σημαντικό. Σημαντικό είναι η οικονομία, δηλαδή εγώ! Πρόεδρος Τραμπ". Την ίδια ώρα χτυπούσε το κουδούνι κι ένας υπάλληλος της ACS έφερνε ένα δέμα προσωπικά για το βασιλιά. Το άνοιξε προσεκτικά ο υπασπιστής του, μήπως περιείχε κανένα εκρηκτικό μηχανισμό, αλλά μέσα είχε μόνο ένα φιαλίδιο, μια σύριγγα και ένα σημείωμα: "Συγχαρητήρια. Σας στέλνω ένα εμβόλιο για την κορούλα σας. Πρόεδρος Πούτιν". Το παλάτι πανηγύριζε. Όλα καλά. Όμως, ένας γείτονας ήταν κακοήθης. Άρχισε να ωρύεται από ένα μιναρέ: "Το μισό Αιγαίο είναι δικό μου. Σουλτάν Ρετζίπ Ερντογάν". Έστειλε ταυτόχρονα το στόλο του να σώσει ένα τουρίστα που πνιγόταν στο λιμάνι της Τήνου, μπροστά στη Μεγαλόχαρη. Τώρα θύμωσαν οι φίλοι από την Ευρώπη. Γεμάτοι οργή διαμήνυσαν στο γείτονα σε πολύ σκληρή γλώσσα: "Είσαι παλιόπαιδο!". Του έστειλαν τα υποβρύχια και τις κορβέτες που είχε παραγγείλει, με ένα φοβερό μήνυμα: "Αν ξανακάνεις τέτοιες αταξίες, θα σε μαλώσουμε πολύ!"...

Δεν ξέρω πώς τελειώνει η ιστορία του Άδμητου και της Άλκηστης. Ξέρω μόνο πως βρισκόμαστε σε δεινή θέση. Με τα δόντια κρατάμε τον κορωνοϊό να μην εξαπλωθεί όπως έγινε στην Ιταλία, στην Ισπανία, στην Αμερική και σε άλλες χώρες. Το κάνομε αυτό με κατάρρευση της οικονομίας μας. Η οικονομία μας, μόλις είχε βγει από τον αναπνευστήρα της προηγούμενης δεκαετίας, ενώ το συνολικό έθνος μας είναι χρεωμένο να ξεπληρώνουμε τους δανειστές μας τα επόμενα 100 χρόνια. Ο γείτονας ζητά να συζητήσει μαζί μας ταυτόχρονα με διαρκώς απλωνόμενη στρατιωτική δραστηριότητα. Οι ισχυροί νύπτουν τας χείρας τους. Έτσι πρέπει να κάνουν για να μην κολλήσουν τον ιό. Ο Ηρακλής λείπει στην Εσπερία ή στον Καύκασο. Πού να πρωτοπάει κι αυτός; Και η Άλκηστη έχει γεράσει πια.

Φοβούμαι πως δεν έχομε πολλές διεξόδους. Σχεδόν καμιά. Διότι, για τη σωτηρία μας χρειαζόμαστε θυσίες, ναι, θυσίες σαν εκείνη της Άλκηστης. Και χρειαζόμαστε ηράκλεια ρώμη, με αξιόμαχο εξοπλισμό και οργάνωση. Ο εξοπλισμός απαιτεί δραστική περικοπή της καλοζωίας μας σε επίπεδο πιο κάτω από της δεκαετίας του 1950. Και έλεγχο των ελευθεριών μας αυστηρότερο από εκείνο της δικτατορίας και της προδικτατορικής εποχής, όταν είχαν συνέπειες εναντίον μας όχι μόνο οι πράξεις μας, αλλά και τα φρονήματά μας που έπρεπε να είναι "κοινωνικά". Μόνο που τότε οι περιορισμοί ήταν για να ωφελείται ένα σύμπλεγμα οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας, ενώ τώρα οι περιορισμοί, εγκεκριμένοι από ένα δημοκρατικό σύνολο, θα γίνουν για τη σωτηρία ολόκληρου του έθνους που κινδυνεύει με αφανισμό. Δεν μπορούμε να στηριζόμαστε στη βοήθεια συμμάχων και εταίρων. Δεν πρέπει να τους βρίζουμε, διότι τότε θα τους έχουμε εναντίον μας, αλλά και να μην περιμένουμε να τους έχουμε στο πλευρό μας. Γιατί να κινδυνεύσουν για χατίρι μας; Μην ξεχνάμε ότι, μαζί με τους απαράμιλλους αγώνες μας, την τελευταία στιγμή μας έσωζαν. Είτε από Ανατολή και Δύση στο Ναυαρίνο είτε με τη δωρεά των Επτανήσων είτε στην ντροπιαστική ήττα μας το 1897 είτε με τη δωρεά, πάλι από Ανατολή και Δύση, των Δωδεκανήσων. Φυσικά, δεν το έκαναν από αγάπη για μας, τους τόσο σπουδαίους. Ούτε για ανταμοιβή για όσα τους παρέδωσαν οι πρόγονοί μας, αν και αυτό έπαιξε το ρόλο του. Είχαν τα συμφέροντά τους. Οι Αμερικανοί δεν μας συμπαραστάθηκαν τον καιρό της χούντας, οι Άγγλοι και Αμερικανοί δεν μας συμπαραστάθηκαν στο εθνικό θέμα της Κύπρου, οι Ρώσοι συχνά μας πρόδωσαν, είτε στα Ορλοφικά, Άγιο Στέφανο είτε πουλώντας S400 στους Τούρκους, αλλά μην ξεχνάμε τη συνδρομή τους στο Ναυαρίνο ούτε ότι τους οφείλομε σε μεγάλο βαθμό την ανακούφιση από τη ναζιστική θηριωδία. Έχομε δικαίως παράπονα, αλλά ας μην περιμένουμε πως θα έλθουν να χύσουν το αίμα τους για να μην πάρουν οι Τούρκοι τη δικαιοδοσία στα νερά μας. Η αντίσταση πρέπει να είναι δική μας. Έχω ήδη προτείνει, ότι με μεγάλες θυσίες, πρέπει να καταστήσουμε οικονομικές μονάδες και να κατοικήσουμε τα έρημα νησιά μας (πλησιάζουν τις 6000, κατοικημένα σήμερα μόνο διψήφιος αριθμός). Μπορούν να μας προμηθεύουν ενέργεια, φυσική από τον ήλιο, τους ανέμους τα κύματα και βιολογική από θαλάσσιες καλλιέργειες. Προπάντων όμως, κατοικώντας τα θα τα κάνουμε έμπρακτα στις καρδιές μας και στα μάτια των ξένων Ελληνικά. Η Άλκηστη μπορεί να ζήσει.