Μικροί και Μεγάλοι

"Το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό". Γνωστό και αυτονόητο. Ισχύει βέβαια και στην πολιτική. Τα μεγαλύτερα, και γι΄ αυτό συνήθως ισχυρότερα, κράτη απορροφούν τα μικρότερα. Από την αρχαιότητα ως σήμερα. Δεν το πετυχαίνουν πάντοτε. Οι Πέρσες στην αρχαιότητα, που είχαν καταλάβει τεράστια έκταση στην Ασία, απέτυχαν όταν προσπάθησαν να επεκταθούν δυτικά από το Αιγαίο. Ωστόσο, ο κανόνας ακολουθείται παρά τις εξαιρέσεις του. Εφαρμόσθηκε κατά κόρον στη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Σε αντιδιαστολή, το Ανατολικό μέρος της, όταν αυτονομήθηκε σ΄ αυτό που ονομάζομε Βυζάντιο, μεσουράνησε για 1000 χρόνια χωρίς να κάνει κατακτητικούς πολέμους. Πολεμούσε μόνο είτε αμυνόμενο είτε για να ανακαταλάβει χαμένα εδάφη. Φυσικά, δεν του έλειπε η πολιτική σκέψη. Όταν έβλεπε να σηκώνει κεφάλι κάποιο μικρό κράτος, φρόντιζε να υποδαυλίσει την αντιπαλότητά του με κάποιο διπλανό του, ώστε μια σύγκρουση μεταξύ τους να αποσοβεί τον κίνδυνο από το ίδιο. "Διαίρει και βασίλευε".

Ακόμη και όταν δεν ασχολείται με την "καταβρόχθιση" του μικρού κράτους το μεγάλο, συχνά το χρησιμοποιεί για τους δικούς του σκοπούς. Ας το δούμε όμως και στα νεότερα χρόνια. Οι Ρώσοι, το "ξανθό γένος", από το οποίο περιμέναμε τη λύτρωση, επανειλημμένα μας πρόδωσαν. Στα 1770 ξεσήκωσαν τους Έλληνες να πολεμήσουν κατά των Τούρκων, με τους οποίους είχαν τότε πόλεμο. Πολύ χρήσιμος ο ξεσηκωμός των Ελλήνων, καθώς απασχολούσε τους Τούρκους. Η Ρωσία όμως τερμάτισε τον πόλεμο όταν είχε επιτύχει ό,τι ήθελε και εγκατέλειψε τους Έλληνες που κατασφάχτηκαν απροστάτευτοι πια από τους Οθωμανούς. Την ίδια περίπου εποχή έδρασε ο Λάμπρος Κατσώνης, που μάλλον είχε και ιδιαίτερες σχέσεις με την Αικατερίνη. Αυτή του έστειλε μήνυμα να σταματήσει τις εχθροπραξίες με τους Τούρκους, αφού ο πόλεμός της με την Τουρκία είχε λήξει. Ο Κατσώνης όμως της απάντησε: "Εάν η αυτοκράτειρα συνωμολόγησεν ειρήνην, ο Κατσώνης δεν συνωμολόγησεν ακόμη την ιδικήν του". Παρόμοια στάση τήρησε ξανά η Ρωσία στη διάρκεια του εμφύλιου μας. Δεν ενημέρωσε τους αριστερούς ότι δεν θα τους βοηθούσε, ώστε να συνεχίζουν τον πόλεμο, (παρά την κάποια βοήθεια που έδωσαν οι δορυφρόροι της) ενώ η ίδια τον εκμεταλλευόταν. Κάντε ό,τι θέτε, μηνούσε στους δυτικούς, στη σφαίρα της επιρροής σας κι αφήστε μας εμάς να κάνουμε ό,τι θέλομε στους δικούς μας, στην Ουγγαρία, την Πολωνία, την Τσεχοσλοβακία κλπ.

Η στάση των Άγγλων δεν ήταν πολύ καλύτερη. Μας άφησαν να πιστεύουμε στην υποστήριξή τους, όταν μας επέτρεψαν να αποβιβαστούμε στη Σμύρνη και στη συνέχεια μας άφησαν στο έλεος των Τούρκων. Στη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου ενίσχυσαν με οπλισμό κλπ τους αριστερούς αντάρτες που πολεμούσαν κατά των Γερμανών εχθρών τους. Όταν είχαν φύγει οι Γερμανοί, ήλθαν οι Άγγλοι με μεγάλο στρατό, όχι για να μας ελευθερώσουν, αφού oi εχθροί είχαν ήδη φύγει, αλλά για να εξουδετερώσουν τους πρώην συμμάχους τους, τους αριστερούς αντάρτες. Κι εμείς οδηγηθήκαμε στον εμφύλιο πόλεμο.

Παρόμοια είναι η μεταχείριση των "μικρών" από όλους τους "μεγάλους". Είτε τους "καταβροχθίζουν" είτε, αν είναι "δύσπεπτοι", τους εκμεταλλεύονται με κάθε τρόπο για τους δικούς τους σκοπούς.

Ανήκομε στους μικρούς. Υπάρχει άραγε τρόπος να αντιμετωπίσουμε μια τέτοια κατάσταση; Ασφαλώς υπάρχει, αλλά απαιτεί ιδιαίτερα λεπτούς πολιτικούς χειρισμούς, που χρειάζονται μια πολιτική ιδιοφυΐα για να τους εφαρμόσει. Στις αρχές του περασμένου αιώνα, μετά από μια ντροπιαστική ήττα από τους Τούρκους, που έγινε με δική μας ευθύνη, όταν προκαλέσαμε απροετοίμαστοι ένα πόλεμο, και μια πτώχευση, εμφανίσθηκε ο αξιότερος Έλληνας πολιτικός. Αυτός, χωρίς να ρωτήσει τους μεγάλους, φρόντισε να συμπήξει μια συμμαχία με άλλους "μικρούς" γύρω μας, Σέρβους, Μαυροβούνιους, Βουλγάρους και προχώρησε στους νικηφόρους Βαλκανικούς πολέμους. Η Ελλάδα μεγάλωσε. Στη Μακεδονία υπήρχαν ποικίλοι λαοί. Οι περισσότεροι, αλλά όχι η απόλυτη πλειοψηφία, ήταν Έλληνες. Και έγινε Ελληνική. Στο δεύτερο Βαλκανικό πόλεμο, πολέμησε μαζί με Σέρβους και Μαυροβούνιους εναντίον Τούρκων και Βουλγάρων, που διεκδικούσαν οι τελευταίοι τη Θεσσαλονίκη και μάλιστα με όχι ευθύ τρόπο. Στην αντιπαλότητά μας με τους Βουλγάρους επιστρατεύσαμε τους Σλαβομακεδόνες προσπαθώντας να τους πείσουμε ότι δεν είναι Βούλγαροι. Αυτοί δεν ήθελαν να είναι Βούλγαροι και αγωνίζονταν για μια δική τους Μακεδονία. Πολέμησαν με την αριστερά στον εμφύλιο πάλι, όχι όμως για να εγκατασταθεί κομμουνισμός στην Ελλάδα, αλλά για να αποκτήσουν δική τους τη Μακεδονία. Η διαμάχη έληξε (ελπίζομε) με την αμφισβητούμενη και από τις δύο μεριές συνθήκη των Πρεσπών.

Να λοιπόν πώς διαφαίνεται η άμυνα των "μικρών" απέναντι στη βουλιμία και εκμετάλλευση των "μεγάλων". Είμαι απείρως πιο ισχυρός από ένα σταφυλόκοκκο. Με μια σταγονίτσα οινόπνευμα τον σκοτώνω. Όμως ένας τεράστιος αριθμός από δαύτους μέσα μου μπορούν να με σκοτώσουν. Η ένωση πολλών "μικρών" μπορεί να αψηφήσει τον ένα "μεγάλο". Αυτό φυσικά το γνωρίζουν άριστα οι ισχυροί και το χρησιμοποιούν, για να βρίσκονται σε διαρκή αντιπαλότητα μεταξύ τους οι "μικροί". Και αν αυτό δεν αρκεί, μπορούν πάντα να υποδαυλίσουν τον εμφύλιο διχασμό. Στο δικό μας ολέθριο εμφύλιο, οι Αμερικανοί, αντί να μεριμνήσουν να σταματήσει, τον όξυναν. Η πολιτική ισχύς της αριστεράς που δεν ήταν αμελητέα έπρεπε να αφανισθεί και αυτό μόνο αν οι Έλληνες χωριζόμαστε χύνοντας άφθονο Ελληνικό αίμα μεταξύ μας, θα μπορούσε να επιτευχθεί. Αυτή είναι τουλάχιστον η εξήγηση που δίνεται από τον Τζων Φρήμαν (ψευδώνυμο;) στο βιβλίο του "Ξενοκρατία". Η ξενοκρατία, ωμή επέμβαση των ξένων "μεγάλων"| στα εσωτερικά μας, δεν έπαψε ποτέ. Δεν είναι πολλά χρόνια που ζήσαμε την ισχύ της "τρόικας" που με την οικονομική κυριαρχία της κουρέλιασε ακόμη και το σύνταγμά μας. Φυσικά, η δική μας ευθύνη σε καμιά περίπτωση δεν λείπει.

Η δική μας ευθύνη έγκειται στο να μην εμπιστευόμαστε σε καμιά περίπτωση την υπεράσπιση των συμφερόντων μας σε ξένους. Αυτός είναι ο πρώτιστος κανόνας. Ο δεύτερος είναι να βρίσκουμε τρόπο συνεννόησης με τους γείτονές μας και ενωμένοι να αντιστεκόμαστε στις ξένες επεμβάσεις. Ασφαλώς δεν είναι εύκολα αυτά. Όταν συγκρουσθούν γίγαντες εμείς συνθλιβόμαστε ανάμεσά τους. Η διατήρηση της ενότητάς μας είναι τότε η μόνη άμυνά μας. Όχι σπάνια είμαστε υποχρεωμένοι να συνταχθούμε με τον ένα ή τον άλλο, όπως το κάναμε στους δυο παγκόσμιους πολέμους. Και τις δυο φορές βρεθήκαμε στο πλευρό των νικητών. Σπαταλήσαμε όμως τα πλεονεκτήματα που αυτό μας έδινε με το δικό μας διχασμό. Χωρίς αυτόν θα μπορούσαμε να διατηρήσουμε περισσότερη ανεξαρτησία στα πλαίσια της κυνική μοιρασιάς της Ευρώπης, αν αληθεύουν αυτά που γράφει, μόνος αυτός, στα απομνημονεύματά του ο Churchill.