Πάσχα βράδυ

Σκάλιζα παλιά κιτρινισμένα χειρόγραφα. Κάποτε, όταν ήμουν παιδί, ο πατέρας μου μού είπε: Αν ο Θεός ζητήσει κάποτε απολογία από τα πλάσματά του, θα ρωτήσει και τη Γη: "Εσύ τι έκανες;" Κι αυτή μπορεί να του απαντήσει: "Δημιούργησα εξέχουσες μορφές, το Σωκράτη, τον Πλάτωνα, τον Ηράκλειτο, τον Αισχύλο, το Σοφοκλή, τον Da Vinci, τον El Greco, τον Van Gogh, το Γαλιλαίο, τον Descarte, τον Shakespeare, τον Goethe, τον Hugo, τον Достое́вский, τον Beethoven, τον Chopin, τον Ιησού...". "Αρκεί", θα τη διακόψει ο Κύριος από του φοβερού Βήματος. "Πέρασε στον Παράδεισο των Όντων". Αυτά θυμήθηκα διαβάζοντας το κιτρινισμένο χειρόγραφο του πατέρα μου.

"29.4.73

Πάσχα βράδυ

Και λοιπόν, είναι βέβαιο πως κάποτε θάχω λείψει οριστικά από τούτο τον κόσμο. Ο κόσμος θα υπάρχει πάντα και πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι να τον θωρούν και να τον χαίρονται. Θα υπάρχουν πάντα μάτια να διακρίνουν αυτό το θαύμα που λέγεται χρώματα κι αυτά να δέχονται το άλλο θαύμα που λέγεται ήχος και μουσική. Και θάναι ακόμα κι άλλα αισθητήρια να δοκιμάζουν και να γεύονται με το δικό τους τρόπο τον κόσμο. Κι εγώ δεν θάμαι! Θάχω λείψει οριστικά. Θάχω μηδενιστεί. Όλη τούτη η σκέψη που με κάνει τούτη την ώρα να διαλογίζομαι και τούτο το χέρι που κρατά την πέννα να διατυπώνει τη σκέψη στο χαρτί θάχουν γίνει καπνός και σκόνη! Τι θάχω γίνει πού θάχω πάει; Αν θάχω κάποια στιγμή πραγματικά μηδενιστεί, τότε θα πρέπει και για το τώρα μου τούτο ν΄ αμφιβάλλω σίγουρα. Δε γίνεται αλλιώτικα. Ή θάμαι πάντα ή δεν είμαι ούτε τώρα, ούτε υπήρξα ποτέ! Γιατί τούτο το άυλο πράγμα που λέγεται σκέψη μου που βγαίνει τόσο εύκολα από το τώρα του και ψαχουλεύει με την ίδια ευκολία στο αύριό του, τούτο το άυλο πράγμα δεν γίνεται να χαθεί δε γίνεται να σβήσει. Έτσι, όπως είναι άπιαστο κι απρόσιτο, ποιος μπορεί να το αγγίξει; Το κρέας μου, τα σπλάχνα μου, το κορμί μου, όλα τα φτιαγμένα από υλικά χειροπιαστά μπορούν ν' αλλοιωθούν, ν΄ αλλάξουν ολότελα μορφή, να γίνουν χώμα, νερό και αέρας, να ξαναγυρίσουν στην πρωτινή τους μορφή. Μα η σκέψη; η σκέψη; Τούτη η αίσθηση του Εγώ και της ύπαρξης, τούτα τα αφηρημένα πράγματα που αποτελούν όμως το καθαυτό Είναι μου, τι αλλοίωση να πάθουν και τι απλοποίηση; Σε τι αρχέγονα στοιχεία να μετουσιωθούν αφού δεν είναι πλασμένα από ουσία; Θα μου πεις: "Σκέφτεσαι απλοϊκά, Αντώνη, και σαν άνθρωπος που δεν προέρχεται από τον κόσμο των θετικών επιστημών. Ξέρεις πολύ καλά πως η σκέψη σου, όσο άυλη κι αφηρημένη κι αν είναι, όμως είναι απόλυτα δεμένη κι εξαρτώμενη από ένα υλικό σώμα, από ένα όργανο, τον εγκέφαλο. Αν αυτό το όργανο πάθει κάποια οριστική βλάβη και πάψει να δουλεύει, η σκέψη σου πάει περίπατο, όπως πάει περίπατο η άυλη φωνή του ραδιοφώνου αν ξάφνου καούν οι λάμπες του, ή σταματήσει η παροχή ρεύματος...Η σκέψη σου λοιπόν και μαζί η αίσθηση της ύπαρξής σου, της αυτοτέλειάς σου του Εγώ σου είναι απόλυτα εξαρτημένα από την ομαλή λειτουργία του εγκεφάλου σου. Την ώρα της νάρκωσης π.χ. στο χειρουργείο, όλα αυτά τα αφηρημένα πράγματα που αποτελούν το πραγματικό σου Είναι, καταποντίζονται στην άβυσσο. Κι αν επανέρχονται πάλι στο φως είναι γιατί το όργανο, ο εγκέφαλος, δεν είχε πάθει μια οριστική ζημιά παρά μόνο μια πρόσκαιρη, ελεγχόμενη αναστολή ορισμένων λειτουργιών του. Συμπέρασμα: Ο εγκέφαλος σου αποτελεί το πραγματικό σου Είναι. Ένα πραγματικά αφάνταστα λεπτεπίλεπτο όργανο που η φύση χρειάστηκε δισεκατομμύρια χρόνια για να το φιλοτεχνήσει και να μπορέσει απ΄ αυτό να κάμει να ξεπηδήσει αυτό το αφηρημένο πράγμα που λέγεται συνείδηση και νους. Το όργανο αυτό είναι φθαρτό. Η καθημερινή επί χρόνια λειτουργία του που υφαίνει και ολοκληρώνει αυτό που εσύ λες προσωπικότητά του είναι κι αυτή φθαρτή, παροδική όπως κι αυτό. Μια στιγμιαία έκλαμψη είναι η προσωπική σου ζωή, μέσα στην αιωνιότητα της ζωής του Κόσμου. Μόνο υπ΄ αυτή την έννοια η προσωπική σου ζωή είναι άφθαρτη, αθάνατη, αιώνια. Σαν μέρος του συνολικού φαινομένου της ζωής που φανερώθηκε στον πλανήτη μας, άγνωστό πώς, κι άγνωστο γιατί, σαν εκδήλωση προφανώς ενός εξελικτικού φαινομένου που δεν είναι ασφαλώς προνόμιο μόνο του μικροσκοπικού μας πλανήτη αλλά χαρακτηριστικό του Σύμπαντος Κόσμου που είναι όλος παλμός και δόνηση και κίνηση και Ζωή!

Ναι, αυτή είναι η πραγματική, η σωστή θέση των πραγμάτων . Ο άνθρωπος θα πρέπει να συνηθίσει από μικρός σ΄ αυτή τη θέση, σ΄ αυτή την ερμηνεία. Μόνο σαν νιώσει τον εαυτό του σαν μέρος του συνόλου, σαν μια ευτυχή στιγμιαία νοούσα προσωπική πραγμάτωση του ζωντανού, αλλά συγκεχυμένου, άμορφα, απρόσωπα Σύμπαντος Κόσμου, τότε μόνο θα νιώσει το υπέρτατο μεγαλείο του και την ευθύνη του, και σύγχρονα την αίσθηση της αιωνιότητάς του αφού από το αιώνιο προέρχεται και το αιώνιο εκπροσωπεί! Μια τέτοια αίσθηση θα μετατρέψει ολότελα την ανθρώπινη φύση. Θα την πνευματοποιήσει. Θα την ανεβάσει σε επίπεδα πολύ ψηλότερα από τη σημερινή του θέση, Κι ίσως αυτός να είναι ο στόχος της εξέλιξης της γήινης ζωής, ένα στόχος απόλυτα εφικτός, αφού ήδη τον έχουν φθάσει πολλές εξέχουσες Μορφές μέσα στην πορεία των αιώνων. Με την ύπαρξη ενός τέτοιου ευρύτερου στόχου, παίρνει νόημα και αξία και η προσωπική ύπαρξή του καθενός σαν προσπάθεια προσέγγισης αυτού του στόχου, σαν αδιάκοπος αγώνας γνώσης και κατανόησης, Και η κατάργηση του εφιαλτικού τρόμου του θανάτου θα είναι το επιστέγασμα και η αμοιβή αυτής της γνώσης κι αυτής της κατανόησης. Είμαι αθάνατος, γιατί απλούστατα πατέρας μου είναι το αθάνατο Σύμπαν. Κι εγώ Γιος του. Τούτο το υπέρτατο νόημα συνέλαβε ο Ιησους και το παρέδωσε δώρο στους ανθρώπους. Όποιος μπορεί να το δεχτεί, εσώθη, Χριστός Ανέστη!

Αντώνης Ν. Σιδερής"

Είχες δίκιο, πατέρα μου. Έχουν περάσει 50 χρόνια από τότε που διατύπωσες τις σκέψεις σου. Και, όπως πρόβλεπες, η σκέψη σου μένει αθάνατη, τόσα χρόνια αφού εσύ έχεις φύγει. Μεταφέρεται τούτη τη στιγμή, ολοζώντανη, σε όποιον διαβάζει αυτές εδώ τις σελίδες. Τόσο σύγχρονο, διαχρονικό είναι το μήνυμα που διατυπώνεται. Μόνο αν αισθανθούμε πως είμαστε ένα απειροελάχιστο μέρος ενός τεράστιου συνόλου, όπως θα νιώθει καθένα από τα κύτταρά μας, αν μπορεί να σκέφτεται, για το σύνολο του οργανισμού μας, έχει νόημα η σκέψη, η ζωή μας.