Πολιτική Τραμπ

Αυτή τη στιγμή που γράφω περιμένω τα αποτελέσματα στις Γαλλικές εκλογές. Υπομονή, Δημήτρη. Όταν θα δημοσιεύεται αυτή η επιφυλλίδα, θα ξέρεις. Με μεγαλύτερη αγωνία όμως περιμένω τις Αμερικανικές εκλογές. Οι ψηφοφόροι σε όλο το δυτικό κόσμο κατάλαβαν ότι το σύστημα που επικρατεί εδώ και αρκετές δεκαετίες, εξάντλησε τις δυνατότητές του. Δεν μπορούν να περιμένουν τίποτε πια όποιος κι αν εκλεγεί στις εκλογές. Και αδιαφορούν, απέχουν. Άρχισε να χτυπάει το καμπανάκι όμως. Κάποιοι βλέπουν πως το ρεπουμπλικανικό σύστημα που επικρατεί ουσιαστικά από τον καιρό της Αμερικανικής και της Γαλλικής επανάστασης έχει πια εκπληρώσει το σκοπό του. Κάτι τέτοιο είχε συμβεί και πριν από ένα αιώνα. Οι πιο δραστήριοι στράφηκαν τότε στον ολοκληρωτισμό. Πορτογαλία, Ιταλία, Ισπανία, Γερμανία, Ελλάδα, έγιναν δικτατορίες. Οι δικτατορίες οικονομικά ευδοκίμησαν, αλλά οδήγησαν στον παγκόσμιο πόλεμο. Επικράτησαν έκτοτε μετριοπαθή κεντρώα σχήματα, πέτυχαν σημαντική βελτίωση των συνθηκών ζωής, συμπεριλαμβάνοντας ικανοποίηση αναγκών και ελευθερίες, αλλά έφτασαν στο τέλος τους. Οι ανάγκες διαρκώς μεταβάλλονται και το σύστημα δεν μπορεί να αντεπεξέλθει. Αυτή τη στιγμή, διάβαζα, όλος ο κόσμος έχει χρέη που συμποσούνται σε πολλά τρισεκατομμύρια ευρώ. Σε ποιους τα χρωστάμε;

Και περιμένω εναγωνίως τις εκλογές στην Αμερική. Από την έκβασή τους περισσότερο παρά από την έκβαση των δικών μας εκλογών εξαρτάται το μέλλον μας. Εκεί ο ένας υποψήφιος είναι καταδικασμένος από ποινικό δικαστήριο και απρόβλεπτος, ενώ ο άλλος είναι γεροντικά αξιοθρήνητος. Έτσι λένε. Εγώ όμως δεν βρίσκω απρόβλεπτο τον Trump. Η ως τώρα πολιτεία του έχει δείξει προς τα πού στρέφεται. Είναι πολύ απλό. Χρειαζόμαστε ειρήνη. Για να έχουμε ειρήνη, όπου υπάρχει ένταση, πρέπει να τελειώνουμε μια και καλή. Πρέπει να αφήσουμε τους ισχυρούς να καταπατήσουν τους αδυνάτους, οπότε κανένας δεν θα ξεσηκώνεται και δεν θα επαναστατεί. Από τα διεθνή προβλήματα λοιπόν, η Ρωσία είναι ισχυρότερη από την Ουκρανία. Αυτή, χωρίς τη βοήθεια από τη Δύση θα καταρρεύσει σε λίγες εβδομάδες. Θα πάψουν να σκοτώνονται Ουκρανοί και Ρώσοι και θα πάψει να αιμορραγεί οικονομικά η Δύση. Αραβοϊσραηλινή διαμάχη. Το Ισραήλ έχει σαφή υπεροπλία. Το ενισχύομε λιγάκι και σε λίγες εβδομάδες εξουδετερώνεται η Χαμάς, που στο κάτω κάτω είναι τρομοκρατική οργάνωση και άρχισε τον πόλεμο. Ξεμπερδεύομε κι εκεί. Νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ. Η Τουρκία κοντεύει να είναι δεκαπλάσια σε οικονομία και πληθυσμό, σε εφεδρείες επομένως, από εμάς. Την αφήνομε να πάρει ό,τι θέλει από την Ελλάδα και τελειώσαμε. Κι οι Ευρωπαίοι; Ε, όχι και να ξοδεύομε οι Αμερικανοί για να προστατεύουμε τους Ευρωπαίους που στο κάτω κάτω είναι και περισσότεροι. Άσε να βάλουν το χέρι στην τσέπη να ενισχύσουν το ΝΑΤΟ.

Εδώ που τα λέμε, μήπως έχει δίκιο η πολιτική του Τραμπ; Η Ευρωπαϊκή Ένωση θα όφειλε να έχει το δικό της αμυντικό σύστημα. Το ΝΑΤΟ δεν είναι δικό της, αφού αφενός δεν είναι όλα τα κράτη μέλη της ΕΕ μέλη του ΝΑΤΟ και αφετέρου το ΝΑΤΟ έχει μέλη του κράτη που δεν ανήκουν στην ΕΕ. Το ΝΑΤΟ είχε δημιουργηθεί για να αμυνθεί κατά του κομμουνισμού. Κομμουνισμός δεν υπάρχει πια. Επομένως το ΝΑΤΟ δεν χρειάζεται. Εξάλλου, ένας παγκόσμιος πόλεμος θα σημάνει καταστροφή του πλανήτη. Καλύτερα δεν είναι να έχουμε μια παγκόσμια δικτατορία κι όποιος σηκώνει κεφάλι του το κόβομε; Υπονοείται πως πλανητάρχης στην παγκόσμια δικτατορία θα είναι οι ΗΠΑ, εγγυητής των ελευθεριών. Ξέρουν. Αυτοί δεν είναι που ξεπάστρεψαν το πλήθος των ντόπιων ερυθροδέρμων που βρήκαν εκεί; Αυτοί δεν είναι που κουβάλησαν ένα πλήθος μαύρων σκλάβων από την Αφρική για να κάνουν τις δουλειές τους; Αυτοί δεν αποτίναξαν το ζυγό των Άγγλων που νόμιζαν πως οι Αμερικανοί θα βγάζουν τα λεφτά (όπως κι αν τα βγάζουν) κι αυτοί, οι Άγγλοι, θα τα νέμονται; Αυτοί δεν είναι που σε δυο παγκόσμιους πολέμους ήταν οι νικητές χωρίς να δουν εχθρική παρουσία στον τόπο τους; Είναι ή δεν είναι λοιπόν οι πιο κατάλληλοι για να είναι οι ηγέτες μιας παγκόσμιας δικτατορίας;

Γι αυτό όλοι περιμένομε με κομμένη ανάσα τις Αμερικανικές εκλογές, που μια πρόγευση μας δίνεται αύριο με τις Γαλλικές. Αν βγει η ακροδεξιά, τόσο το καλύτερο, κατά τον Τραμπ. Η ανθρωπότητα υποφέρει. Γιατί στράφηκαν προς την ακροδεξιά οι Γάλλοι (και όλη η Δύση); Να μερικά θέματα. Τα εισοδήματα καθενός δεν αρκούν για να ζήσει, τουλάχιστον όπως ζούσε πριν από λίγα χρόνια. Ο E. Macron αύξησε το όριο ηλικίας για να συνταξιοδοτηθεί κάποιος, από τα 62 στα 64 έτη νομίζω. Τους Γάλλους δεν τους νοιάζει βέβαια πως με την ψήφο τους όλη η Ευρώπη μας επέβαλε να αυξήσουμε το δικό μας όριο ηλικίας για τη συνταξιοδότηση. Οι γέροι (ανίκανοι για εργασία) πληθαίνομε κι οι νέοι (ικανοί να εργάζονται) λιγοστεύουν. Ποιος φταίει για όλα αυτά; Προφανώς! Φταίνε οι άλλοι, οι ξένοι, οι μετανάστες που έρχονται και παίρνουν τις δουλειές από τους δικούς μας! Ο λαϊκισμός που είναι το κύριο χαρακτηριστικό όχι τόσο της αριστεράς, όσο της ακροδεξιάς, δίνει λύσεις. Παίρνομε μέτρα κατά των άλλων, κατά των ανισχύρων. Δίνομε διέξοδο έτσι στην οργή του πλήθους, που συμπεριφέρεται σαν όχλος (ή τον μεταλλάσσομε σε όχλο) χωρίς να θίξουμε τα δικά μας συμφέροντα, της άρχουσας τάξης. Να λοιπόν που κάτι κάνομε. Όποιος σκεφτεί όμως λίγο παραπέρα, θα δει πως υπάρχει μια διογκούμενη ανισότητα παγκόσμια. Αυτό που χρειάζεται ο πλανήτης είναι μια ανακατανομή: Του πλούτου και των πληθυσμών. Κάποιοι καλόψυχοι πλούσιοι κάνουν δωρεές, ελεημοσύνες, σε όσους έχουν ανάγκη. Και αυτοί τους ευγνωμονούν, αντί να εξεγείρονται εναντίον τους. Μήπως όμως θα ήταν καλύτερα για όλο τον κόσμο, αντί της ελεημοσύνης, να έκαναν επενδύσεις τέτοιες που τις απέραντες έρημες περιοχές της γης να τις κάνουν παραγωγικές με γνήσια πράσινη ανάπτυξη; Άνεμος, ήλιος, υδατοπτώσεις κλπ, αντί υδρογονανθράκων (κάρβουνου). Και βέβαια όχι μετατροπή της πράσινης δασώδους ή καλλιεργήσιμης γης σε φωτοβολταϊκά και ανεμογεννήτριες. Και μήπως θα έπρεπε να τεθεί ένα όριο στον πλούτο, όπως πρότεινε ο Αριστοτέλης; Μια αναλογική αύξηση της φορολόγησης (υψηλότερα ποσοστά στους πλούσιους παρά στους φτωχούς) μπορεί να το πετύχει.

Υπάρχει ένας περιορισμός στα παραπάνω. Για να μην μεταφέρουν τα κεφάλαιά τους οι πλούσιοι σε εξωχώριους φοροπαραδείσους, απαιτείται υποχρεωτικός έλεγχος οικονομικών δεδομένων στις τράπεζες. Όλα αυτά απαιτούν να απεξαρτηθεί η πολιτική εξουσία από την οικονομική άρχουσα τάξη. Φοβούμαι πως μόνο αν η πρώτη μεταφερθεί από τα κόμματα στο λαό, μπορεί να επιτευχθεί.