Η οδύσσεια μιας πολιτισμένης

Να ξεκαθαρίσω ότι είμαι ένα πολύ πολιτισμένο κορίτσι, που κατάγεται από πολιτισμένη οικογένεια και μένω σε μια πολιτισμένη γειτονιά που ανήκει σε ένα νησί - πρότυπο πολιτισμού.

Εγώ και οι γειτοναίοι μου, με τον πολιτισμό που μας διακρίνει πάντοτε, ζούμε ήρεμα και ήσυχα την πολιτισμένη καθημερινότητά μας, αλλά υπάρχουν και οι κακές οι γλώσσες, που μας καταλογίζουν – εντάξει, κανείς δεν είναι τέλειος – ένα ελλάτωμα...

Μας διακατέχει, λέει, το σύνδρομο του «Ελληνάρα», που θέλει να θεωρείται από τους «έξω» καλύτερος σε όλα, χωρίς όμως να προσπαθεί ιδιαίτερα να κάνει κάτι γι’αυτό. Θέλει ο «ξένος» να τον θεωρεί τον απόλυτο εκφραστή του πολιτισμού, με την ίδια μέθοδο, κατά το δημοφιλές ανέκδοτο, που ένας μαθηματικός βρίσκει τρόπο διαφυγής από ένα δωμάτιο χωρίς εξόδους: «έστω πόρτα».

Ε, ναι, λοιπόν! «Έστω πολιτισμένοι», με δική μας πρωτοβουλία και σύμφωνα με δικό μας συμπέρασμα. Και ουαί κι αλίμονο σε αυτόν που θα τολμήσει να θα πει το αντίθετο!

Και ποιος είναι ο καταλληλότερος τρόπος να δείξουμε σε όλους τι ωραίοι και πολιτισμένοι που είμαστε; Μια υποψηφιότητα για Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης. Εεεε... αυτό κι αν είναι! Μπράβο μας! Είμαστε οι καλύτεροι! Συγχαρητήριά μας! Πάμε γερά να αφανίσουμε όλο τον ανταγωνισμό!...

...Είπαμε και αφήσαμε το όχημά μας στη μέση του δρόμου με αλάρμ, εμποδίζοντας αστική συγκοινωνία, οδηγούς και περαστικούς, για να πάμε στον μανάβη να ψωνίσουμε ωραιότατα μαρουλάκια εποχής που είδαμε στον πάγκο. Ποιος περπάει, τώρα, δύο λεπτά από την νόμιμη θέση στάθμευσης; Πφ...

Έπειτα, πήγαμε μια βόλτα περνώντας από τον πεζόδρομο, με το αυτοκίνητο πάντα, στρίψαμε χωρίς να ανάψουμε φλας, διότι θέλουμε να δώσουμε και μια δόση σασπένς στη βαρετή ζωή του οδηγού από πίσω και παρκάραμε παράνομα, δίπλα από ένα σήμα που απαγορεύει τη στάθμευση.

Πήραμε μια τυρόπιτα και έναν καφέ στο χέρι, που μόλις τελείωσε τον αφήσαμε στο σκαλοπατάκι της βιτρίνας ενός κλειστού μαγαζιού, πετάξαμε την απόδειξη στον όμορφο πλακόστρωτο δρόμο και αφού σχηματίσαμε το γνωστό... «μπαλάκι» με το χαρτί, που ήταν τυλιγμένη η τυρόπιτα, προσπαθήσαμε να το βάλουμε «καλάθι» σε έναν κάδο αλλά αστοχήσαμε. (Φτου σου, γκαντεμιά. Πάμε να φύγουμε!)

Αφού πέρασε λίγο η ώρα, τιμήσαμε ένα ένα τα παραταγμένα κέντρα νυχτερινής διασκέδασης της παραλίας, πήραμε τις selfies μας, τις ανεβάσαμε στο διαδίκτυο, αλλά επειδή δεν μας άρεσε η μουσική, «πατήσαμε» και μια καταγγελία για διατάραξη της κοινής ησυχίας. Α να χαθούν πια! Δεν ξέρουν να βάλουν έναν Μπίγαλη, μια Αλέξια, έναν Χαριτοδιπλωμένο βρε αδερφέ και θέλουν να λέγονται και κέντρα διασκέδασης. Εμείς στο δικό μας το μαγαζί βάζουμε μουσικάρες, αλλά τι να κάνουμε που δεν πάτησε άνθρωπος μετά τις 02:00. Τι εννοείς Οικονομόπουλε, “Ε, και τι έγινε”; Μηνύσεις έγιναν!! Για ηχορύπανση.

Τι να το κάνεις όμως; Όσο πολιτισμένοι κι αν είμαστε εγώ και οι γειτοναίοι μου, αν δεν υπάρχουν και τοπικοί άρχοντες αποφασισμένοι να προωθήσουν τον πολιτισμό μας, δεν κάνουμε δουλειά.

Να φτιάξουν ένα σωστό ποδηλατόδρομο (για να αφήνω το μηχανάκι μου), να εντάξουν νέα οχήματα στην αστική συγκοινωνία (για να έχω ένα καθαρό κάθισμα να ζωγραφίζω με ανεξίτηλο μαρκαδόρο και να κολλήσω την τσίχλα μου), να αναπλάσουν τους πολιτιστικούς χώρους (για να μπορώ να καταστρέφω με όποιο δημιουργικό τρόπο μου έρθει, π.χ. γκράφιτι), να φτιάξουν οργανωμένους χώρους στάθμευσης (για να έχω κάτι να σπάω και να βανδαλίζω), να βάλουν παντού κάδους απορριμάτων και ανακύκλωσης (για να αφήνω την τσαντούλα με τα σκουπίδια έξω από την πόρτα μου στο δρόμο), να αδειάσουν το κέντρο από τα οχήματα (για να έχω κάτι να γκρινιάζω και να μην τους ξαναψηφίσω) και γενικά, να φροντίσουν να αναδείξουν τον πολιτισμό, ο οποίος ήταν κωδικοποιημένος στο DNA μου απ’όταν γεννήθηκα, χάρη στους ένδοξους και τιμημένους προγόνους μου. Και τους αρχαίους και αυτούς της νεώτερης Ελληνικής ιστορίας.

Αν δεν γίνουν και αυτά, τι άλλο πια να κάνω η πολιτισμένη για να σας πείσω ότι είμαι η καταλληλότερη υποψήφια για Μις Πολιτιστική Πρωτεύουσα 2021;