«Ναυάγησαν» στο Κατάκολο οι κατατρεγμένοι από τον Ερντογάν

65 ψυχές στοιβαγμένες σε ένα μικρό καΐκι, με προορισμό την Ιταλία. Ένα ταξίδι προς την ελπίδα, προς την «Γη της Επαγγελίας» όπως οι ίδιοι την έχουν πλάσει στο νου τους…

65 διαφορετικές ιστορίες ανθρώπων, που τρέχουν να φύγουν από αυτό το οποίο τους φοβίζει, περισσότερο ίσως και από τον ίδιο τον θάνατο.  Ανάμεσα τους 65 ψυχές αρκετά μικρά παιδιά, ακόμα και ένα βρέφος. Μία έγκυος γυναίκα, σε προχωρημένο μήνα μαζί με το παιδί της και τον άντρα της ταξιδεύουν προς την Ιταλία, καθώς προορισμός δεν είναι η χώρα μας και σίγουρα δεν είναι τα παράλια της Ηλείας. Άνθρωποι από το Ιράκ, την Τουρκία, από το Ιρακινό Κουρδιστάν, από το Τουρκικό Κουρδιστάν, από Περσία, ακόμα και από το Αφγανιστάν.

Στην «φουρνιά» που έφτασε στο Κατάκολο το απόγευμα της Τρίτης, δεν ήταν απλά μία ακόμα ομάδα με παράτυπους μετανάστες που αναζητούσαν μία καλύτερη τύχη. Ανάμεσα στους 65 ήταν,20 Τούρκοι Αστυνομικοί, 10 στελέχη του PKK εκ των οποίων και ένας (1) βουλευτής, ένας διωκόμενος Κούρδος δημοσιογράφος αλλά και ορισμένοι Πανεπιστημιακοί.

Είναι οι άνθρωποι τους οποίους «βαπτίζουμε» παράτυπους μετανάστες, ενώ κάποιοι άλλοι τους αποκαλούν απλά… λαθρομετανάστες.

Η «φουρνιά» των «βασανισμένων» έφτασε στο Κατάκολο… ωστόσο ανάμεσα τους υπήρχαν άνθρωποι που όχι απλά εκδιώχτηκαν, αλλά μπήκαν φυλακή και βασανίστηκαν καθώς βρέθηκαν στον λάθος τόπο την λάθος στιγμή, ή γιατί τόλμησαν να εκφράσουν την άποψη τους… ενώ τα σημάδια στο σώμα και στην ψυχή τους, μοιάζει να είναι ανεξίτηλα.

Ο φόβος των Τούρκων αστυνομικών

Ορισμένοι φοβούνται ακόμα και να πουν το όνομά τους. Νοιώθουν, αν και βρίσκονται στην Ελλάδα, ότι η ζωή τους απειλείται. Για αυτούς η επιστροφή στην Τουρκία, μοιάζει να ισοδυναμεί με τον ίδιο τον θάνατο. Μία ομάδα ανδρών, κρύβει το πρόσωπο της κάθε φορά που βγάζω μία φωτογραφία. Ακόμα και μέσα στο ΑΕΝΑΟ, όπου και φιλοξενήθηκαν το βράδυ της Τρίτης, η ίδια ομάδα μοιάζει σαν να «μελετά» τον χώρο. Οι περισσότεροι φοβισμένοι κρύβουν το πρόσωπό τους.Ένας, πλησιάζει, όταν ακούει ότι είμαι δημοσιογράφος. «Nopictures» (σ.σ. όχι φωτογραφίες) μου λέει, σε ιδιαίτερα σπαστά αγγλικά… Είναι ένας από τους Τούρκους αστυνομικούς, που δεν θέλησε καν να μου πει το όνομα του. «Πρέπει να φύγουμε από εδώ» μου λέει: «Είμαστε από την Τουρκία και ήμασταν αστυνομικοί»… Μου δείχνει μία φωτογραφία που έχει στο κινητό του, όπου φοράει στολή, σαν να θέλει να με πείσει για τα λεγόμενα του. Το ταξίδι των αστυνομικών ξεκίνησε από την Τουρκία… καθώς οι ίδιοι διέφυγαν ως διωκόμενοι από το καθεστώς Ερντογάν, αφήνοντας πίσω τις οικογένειες τους και γνωρίζοντας πως δεν θα καταφέρουν να επιστρέψουν και πάλι στην χώρα τους. Ο δρόμος για την Ευρώπη μοιάζει για αυτούς μοναδική διέξοδος.

Ο Κούρδος δημοσιογράφος

Ο Κούρδος δημοσιογράφος οΆζαντ, έμεινε για ώρα στο παγκάκι, κρατώντας το φαγητό το οποίο του προσέφερε η πολιτική προστασία.  Ήταν από εκείνους πού βρέθηκε δίπλα μου από την πρώτη στιγμή, καθώς ακούγοντας ότι είμαι δημοσιογράφος, θέλησε και ο ίδιος να μου πει την ιστορία του.  Έζησε 3 χρόνια μέσα στη φυλακή καθώς θεωρήθηκε εχθρός της κυβέρνησης λόγω μιας φωτογραφία που τράβηξε… χωρίς καν να προλάβει να την δημοσιεύσει. «Η φυλακή είναι σκληρή» λέει,«Δεν έχουν καμία σχέση οι Αρχές της Τουρκίας με τις Αρχές στην Ελλάδα. Θέλω να φύγω για όποια χώρα μιλάει αγγλικά προκειμένου να μπορέσω να συνεχίσω τη ζωή μου. Μακάρι να μπορούσα να πάω στον Καναδά αλλά δεν γίνεται.  Γνωρίζω ότι έχω αφήσει πίσω μου τους δικούς μου ανθρώπους όπως και ξέρω ότι δεν μπορώ να επιστρέψω ξανά για να τους δω, ακόμα και όταν αυτοί θα φύγουν από τη ζωή. Δεν μπορώ όμως να μείνω εκεί. Εάν μείνω θα καταλήξω και πάλι στη φυλακή». Θυμάται την ιστορία με τον Αμπντουλάχ Οτσαλάν και θυμώνει με τους Έλληνες καθώς θεωρεί ότι οι ίδιοι τον παρέδωσαν τους Τούρκους. «Ήταν τεράστιο λάθος της Ελλάδας να προδώσει τον Οτσαλάν. Έχουμε πολλά κοινά οι Κούρδοι με τους Έλληνες. Το σημαντικότερο είναι ότι έχουμε τον ίδιο εχθρό τους, Τούρκους. Η πολιτική των Τούρκων δεν θα αλλάξει ακόμα και εάν φύγει ο Ερντογάν. Όποιος και αν είναι στην κυβέρνηση, τα ίδια και ίσως και χειρότερα θα κάνει» τόνισε ο Άζαντ. «Για όσους δεν είναι Τούρκοι τα πράγματα ακόμα και στο Κουρδιστάν που ανήκει στην Τουρκία είναι σκληρά. Δεν μπορείς να κινηθείς, δεν τολμάς ούτε καν να πεις το όνομά σου. Κάθε κίνηση κάθε τι που κάνεις, καταγράφεται από τις Αρχές. Εάν πεις την γνώμη σου υπέρ των Κούρδων είσαι εχθρός του κράτους και θα περάσει τη ζωή σου στις φυλακές, με βασανιστήρια. Οι Τούρκοι πολιτικοί έχουν σχέσεις με τον ISIS, και δεν είναι τυχαία τα χτυπήματα. Δεν μπορώ να γυρίσω πίσω, γιατί θα βρεθώ και πάλι στην φυλακή. Το ταξίδι μου θα τελειώσει όταν θα φτάσω στη Σουηδία. Εκεί είναι μία διαφορετική χώρα. Δεν με περιμένει κανείς αλλά έχω την ελπίδα να καταφέρω να ζήσω με αξιοπρέπεια» μου εξομολογείται ο Άζαντ, ενώ με ενημερώνει ότι ανάμεσα στους μετανάστες είναι και ένας Βουλευτής του PKK. Ζητάω να τον Άζαντ να τον δω και να του μιλήσω. Ωστόσο ο ίδιος ο Βουλευτής αρνείται να με συναντήσει, με τον Άζαντ να μου δηλώνει ότι απλά είναι κουρασμένος και φοβισμένος.

Οικονομικοί μετανάστες

Δεν είναι όμως μόνο εκείνοι, οι οποίοι βασανίστηκαν ή υπέφεραν στα χέρια των Αρχών της Τουρκίας. Υπάρχουν και εκείνοι που αποφάσισαν να πουλήσουν ότι είχαν και δεν είχαν, για ένα ταξίδι προς έναν επίγειο «παράδεισο» μακριά από την φτώχια. Δεν φοβούνται να μιλήσουν για το ταξίδι τους, ούτε για τις δυσκολίες που έχουν βιώσει μέχρι σήμερα… Ο Σάχραμ ταξιδέψε μαζί με τη γυναίκα του την Σάκερ και τον μόλις τεσσάρων ετών γιο του Ντόνια. Το πιάτο με το φαγητό το οποίο το προσφέρθηκε το βράδυ της Τρίτης αποτελούσε για την οικογένειά του ένα γεύμα πλουσιοπάροχο. Ζει,όπως ο ίδιος είπε, στα βουνά το Κουρδιστάν. «Οι συνθήκες είναι πολύ κακές. Ξεκινήσαμε γνωρίζοντας ότι θα είναι δύσκολη η κατάσταση έως ότου φτάσουμε στη Γαλλία. Υπάρχουν δικοί μας εκεί και ξέρουμε ότι τα πράγματα είναι καλύτερα. Πήραμε το παιδί και φύγαμε… κανείς δεν μπορεί να μείνει πίσω. Εάν θέλουμε το παιδί μας να ζήσει μία καλύτερη ζωή σε σχέση με εμάς πρέπει να φύγουμε» εξομολογήθηκε ο Σάχραμ.

Στο ίδιο καραβάνι ελπίδας και ο Μοχάμεντ, ένας νεαρός επίσης από το Κουρδιστάν. «Μπορεί για εσάς να είναι περίεργο ωστόσο για εμάς δεν υπάρχουν ούτε τα 5 ευρώ προκειμένου να μπορέσουμε να ζήσουμε. Μας είπαν ότι τα πράγματα στην Ευρώπη είναι καλύτερα για αυτό φεύγουμε αφήνοντας πίσω τους δικούς μας.  Το μόνο που θέλουμε είναι να μας επιτραπεί η διέλευση μας, τουλάχιστον έως την Ιταλία και από κει με ότι μέσο θα μπορέσει κανείς να φτάσουμε στον προορισμό μας».

Το σύνολο από τις μαρτυρίες των «παράτυπων» μεταναστών, βρίσκονται στην διάθεση της «Πρώτης».

Άννα Αγγελίδου