Προσμένοντας το θαύμα

"Δειλοί, Μοιραίοι κι Άβουλοι αντάμα, προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα"

Δεν θα μπορούσε να υπάρξει ευστοχώτερος χαρακτηρισμός για όσους έχουν παραιτηθεί από κάθε ενεργητική στάση στη ζωή, από το γνωστό αυτό στίχο του Βάρναλη!

Ο ποιητής, βέβαια, τοποθετείται σε κοινωνικό επίπεδο, στοχοποιώντας όλους εκείνους, οι οποίοι αντιμετωπίζουν παθητικά τις καταστάσεις,την ίδια τους τη ζωή, εναποθέτοντας κάθε ελπίδα για βελτίωση και αλλαγή σε ένα θαύμα!

Χρησιμοποιώντας, μάλιστα, αυτή τη μεταφυσικού περιεχομένου λέξη και με δεδομένη την αθεϊστική ιδεολογία του, είναι ως να υποστηρίζει ότι τίποτε δεν μπορεί να γίνει, χωρίς την ενεργητική σύμπραξη και αγωνιστική συμμετοχή του ανθρώπου...

Το ίδιο,όμως, και τηρουμένων των αναλογιών, ισχύει και στον κατ` εξοχή χώρο του θαύματος, την Εκκλησία, η ίδρυση και εδραίωση της Οποίας, αυτή η Ίδια, είναι ένα θαύμα!

Ως θαύμα χαρακτηρίζεται, γενικά, κάθε συμβάν, που είναι δυνατόν να θεωρηθεί "ανεξήγητο", με τα καθιερωμένα, επιστημονικά αποδεκτά, κριτήρια, ένα παράξενο και απρόσμενο γεγονός, στο οποίο αποδίδεται μια θετική θεϊκή επέμβαση.

Κατά τη Χριστιανική αντίληψη, ειδικώτερα, θαύμα είναι το αποτέλεσμα της θείας ενεργείας για αναστολή προς καιρόν της λειτουργίας των φυσικών νόμων, που ο ίδιος ο Θεός έθεσε στο σύμπαν, προς επίτευξη ενός σκοπού, που Εκείνος μόνον γνωρίζει, σύμφωνα και με το: "Όπου βούλεται Θεός, νικάται φύσεως τάξις".

Αλλά, η αντίληψη αυτή συστέλλει κατά πολύ το βαθύτατο περιεχόμενο της έννοιας “θαύμα”, αφού την περιορίζει μόνο σε περιπτώσεις, που γίνονται αντιληπτές δια των αισθήσεων και την υποβιβάζει, συχνά, σε γεγονός πρόσκαιρου εντυπωσιασμού, όπως ακριβώς προκύπτει από την ετυμολογία της λέξης, η οποία προέρχεται από τη λέξη "θαυμάσιον", αυτό, δηλαδή, το οποίο “θεάται”, βλέπει κάποιος και του προκαλεί θαυμασμό και κατάπληξη!

Παράλληλα, δεν μπορεί να μη σημειωθεί και η διαπίστωση ότι η επί γης παρουσία, δράση και διδασκαλία του ενανθρωπίσαντος Θεού, αλλά και των Αποστόλων και των Αγίων Του είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την επιτέλεση κάθε είδους θαυμάτων.

Θαυμάτων τόσο πολλών, μάλιστα, ώστε δεν είναι λίγοι εκείνοι, οι οποίοι, πάντοτε και περισσότερο σήμερα, βλέπουν τήν Εκκλησία σάν μιά “θρησκεία”, μόνο καί μόνο γιά νά μάς παρηγορεί στίς θλίψεις, νά προσεύχεται γιά τήν υγεία μας, νά μάς θεραπεύει, ενίοτε, διά θαυμάτων τίς ανίατες αρρώστιες, νά μάς βοηθεί σάν ένα είδος ψυχοθεραπευτού στά ψυχολογικά αδιέξοδα, νά απαντά στίς απορίες γιά τή μεταθανάτια κατάστασή μας, αντιμετωπίζοντάς Την σάν ένα είδος “θεραπευτηρίου” γιά τήν ικανοποίηση τών “θρησκευτικών” αναγκών.

Πρόκειται για μια νοοτροπία, η οποία, ουσιαστικά, καταργεί το σωτηριώδες μήνυμα της Εκκλησίας και ταυτόχρονα μετατρέπει τη σχέση ανθρώπου και Θεού σε μια μορφή “συναλλαγής”, από την έκβαση της οποίας εξαρτάται η πίστη του προς το Θεό...

Ξεχνάμε, όμως, ότι το θαύμα προϋποθέτει, δεν προσθέτει πίστη!

Λησμονούμε ότι το θαύμα, το οποιοδήποτε, όσο μεγάλο και αν φαίνεται στα μάτια των ανθρώπων, στο τέλος δεν αίρει την φυσική αναγκαιότητα, απλά την αναστέλλει για λίγο!

Μας διαφεύγει ότι σκοπός του κάθε θαύματος δεν είναι να αποκτήσουμε πρόσκαιρα την σωματική μας υγεία, ούτε να καθυστερήσουμε περισσότερο ή λιγώτερο το βιολογικό μας θάνατο, αλλά να γνωρίσουμε καλύτερα και να πλησιάσουμε εγγύτερα το Θεό!

Θαύμα δεν είναι τόσο ή μόνο η εντυπωσιακή παρέμβαση του Θεού στην καθημερινότητά μας, αλλά κυρίως και περισσότερο ή άδηλη παρέμβαση του Θεού στην ψυχή μας!

Πρόκειται για μία παρέμβαση, η οποία υπερβαίνει τα όρια και τις συνθήκες της παρούσης ζωής, αλλοιώνει τον άνθρωπο εσωτερικά και καταργεί το θάνατο ουσιαστικά!

Αυτά, όμως, τα θαύματα δεν φαίνονται, δεν εντυπωσιάζουν, δεν αποτελούν αφορμές ενθουσιαστικών εκδηλώσεων...

Είναι, όμως, τα μεγαλύτερα και δυσκολώτερα,καθώς προϋποθέτουν την ενεργό συνέργεια του ανθρώπου, η οποία οδηγεί στη δημιουργία ενός νέου ανθρώπου!

Και το κυριώτερο, είναι πολλά και καθημερινά!

Απόδειξη;

Οι μυριάδες των πιστών, που καταφεύγουν στα διάσπαρτα ανά την Ελλάδα Θεομητορικά Προσκυνήματα και, ιδιαίτερα, στο ιερό νησί της Τήνου...

Ανεβαίνουν τη νοτισμένη από τα δάκρυα χιλιάδων προσκυνητὼν λεωφόρο της Μεγαλόχαρης, καταθέτουν στο Ωμοφόριό Της τις πίκρες, τις αγωνίες,τους φόβους, τα πάθη,τις κακίες, τα αμαρτήματα, την πάσαν ελπίδα τους και “κατεβαίνουν” στην καθημερινότητά τους πνευματικά ανακουφισμένοι, ψυχικά ανανεωμένοι, ηθικά βελτιωμένοι, “άλλοι άνθρωποι”!

Γιατί, κατά τον Άγιο Ισαάκ το Σύρο,“όποιος αισθανθεί  πραγματικά τις αμαρτίες του, είναι ανώτερος από εκείνον, που με την προσευχή του ανασταίνει νεκρούς. Όποιος αξιωθεί να δει την ασθένειά του, είναι ανώτερος από εκείνον, που αξιώθηκε να δει αγγέλους”!

† Ο ΣΥΡΟΥ ΔΩΡΟΘΕΟΣ Β'

( Εφημερίδα «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ», Σάββατο, 8 Αυγούστου 2015)