«Μακάριοι οι πτωχοί τω Πνεύματι, διότι δική τους είναι η Βασιλεία των Ουρανών»

Για το Ευαγγελικό απόσπασμα των Μακαρισμών, όταν ο Ιησούς ανέβηκε σε ένα όρος και απευθύνθηκε προς τους μαθητές του και το πλήθος, καθήμενος και εξήγησε την ίδια τη φύση του Χριστιανού, όπως θα έπρεπε να ζει και να αντιλαμβάνεται τη σκληρή πραγματικότητα, μιλά σήμερα ο πατέρας Γιάννης Μαραγκός.

Αρχικά, ο π. Γιάννης αναφέρεται στους συμβολισμούς της πράξης αυτής του Ιησού. «Ας σταθούμε σε ορισμένες λεπτομέρειες, που ο Ευαγγελιστής Ματθαίος θεωρεί αναγκαίες να καταγράψει. Λέει, λοιπόν, ότι ο Ιησούς ανέβηκε σε ένα όρος και από εκεί δίδασκε τους μαθητές του. Είναι μία έμμεση αναφορά στον Μωυσή, που από το όρος Σινά δημοσιοποίησε το Νόμο του Θεού, που είναι ο θεμέλιος λίθος για την οικοδόμηση του λαού, που ο Μωυσής ελευθέρωσε από την Αίγυπτο. Τώρα, ο Ευαγγελιστής παρουσιάζει τον Ιησού ως τον νέο Μωυσή, που διακηρύττει την ταυτότητα και το περιεχόμενο του νέου λαού του Θεού. Επήσεις, ο Ευαγγελιστής σημειώνει ότι ο Ιησούς ξεκίνησε να μιλά αφού κάθισε. Μία τέτοια συμπεριφορά είναι σημαντική. Δεν κάθισε για να μην κουράζεται. Δηλώνει, ωστόσο, ότι εκείνος που έχει την αυθεντία και την εξουσία να νουθετήσει και να νομοθετήσει, κάθεται στην Κάθεδρα του Μωυσή».

Στη συνέχεια, ο π. Γιάννης παραθέτει τον πρώτο Μακαρισμό, τον κυριότερο και αυτόν, γύρω από τον οποίο περιστρέφονται και οι επόμενοι: «Μακάριοι είναι εκείνοι που αισθάνονται φτωχοί μπροστά στο Θεό, διότι δική τους είναι η Βασιλεία των Ουρανών». Όπως εξηγεί ο π. Γιάννης, «φτωχός δεν είναι μόνο ο άπορος, ή ο αναγκεμένος, ο κακομοίρης, ο μίζερος, αλλά είναι εκείνος που ξέρει τα όριά του, βλέπει τις αδυναμίες του, τις δικές του και των άλλων και είναι ανοιχτός στην επέμβαση του Θεού, όχι για να τον απελευθερώσει από αυτές τις αδυναμίες, αλλά για να τον συνοδεύσει στις αδυναμίες του, ώστε να μη βγει χαμένος. Ο φτωχός, είναι εκείνος που δεν είναι γεμάτος από το Εγώ του, ώστε να μην έχει χώρο για το Θεό και για τους άλλους. Κάλλιστα, μπορούμε να πούμε, ότι ο “Φτωχός τω Πνεύματι”, που λέει το Ευαγγέλιο στα αρχαία Ελληνικά, είναι ο ταπεινός».