Διδάγματα από το Μπατακλάν

Μια ακόμα λέξη, ένα ακόμα όνομα, άγνωστο στους περισσότερους, γνωστό ίσως μόνο στους κατοίκους της Γαλλικής πρωτεύουσας, στοιχειώνει τους φόβους μας, αποκαλύπτει τις φρικτές αντινομίες της εποχής μας, ξεσκεπάζει το εφιαλτικό πρόσωπο της βίας και θεριεύει τις ανασφάλειές μας: Μπατακλάν! Όπως μέχρι τώρα λέγαμε Δίδυμοι Πύργοι..

        Πρόκειται για το συναυλιακό κέντρο του Παρισιού, μέσα στο οποίο δεκάδες νέοι άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, ξαφνικά, απρόσμενα, σε ώρα χαράς και νεανικής μέθης....

          Αναρίθμητα τα γιατί, πολυάριθμες και στην ποσότητα και την ποικιλία οι ερμηνείες για τα κίνητρα και τις αιτίες της σφαγής, βαρύ το σύννεφο του τρόμου και της καχυποψίας, που βαραίνει τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και των ανθρώπων τις ψυχές!

    Ξαφνικά, αισθανόμεθα ευάλωτοι και αδύναμοι να προστατεύσουμε το ιερό και αναφαίρετο δικαίωμα της ζωής... Διαπιστώνουμε πόσο επισφαλής είναι η πραγματικότητά μας, πόσο εφήμερη η “μονιμότητά” μας, πόσο κοντά μπορεί να είναι το τέλος της ζωής μας, ακόμα και όταν βρισκόμαστε στο ξεκίνημά της...

             Οι σε ανύποπτο χρόνο και τόπο τρομοκρατικές επιθέσεις λειτουργούν καταλυτικά στη σκέψη του σύγχρονου ανθρώπου, ο οποίος, “μεθυσμένος” από τις δυνατότητες, τις ανέσεις  και τις περί “υπερανθρώπου” υποσχέσεις της σημερινής εποχής, έχει χάσει το μέτρο της ανθρωπιάς του, έχει ξορκίσει το θάνατο και τη φθορά, έχει διώξει κάθε τι πνευματικό από τη ζωή του και ζει με την ψευδαίσθηση της παντοδυναμίας, γιατί όχι και της αιωνιότητας....

        Ο σύγχρονος Ευρωπαίος Αδάμ... που νομίζει ότι γευόμενος το “μήλο” της επιστήμης, της τεχνολογίας και της δύναμης μπορεί να γίνει θεός... Μέχρι να έρθει μια απροσδόκητη εξέλιξη, μια νέα αρρώστεια, ένας πόλεμος, μια τρομοκρατική επίθεση, που θα αποδείξει το μέγεθος της αδυναμίας του...

        Ανέκαθεν, βέβαια, η ζωή αντιμετώπιζε κινδύνους... Ανέκαθεν αρρώστιες, πόλεμοι και συγκρούσεις αφαιρούσαν, χωρίς διάκριση, ανθρώπινες ζωές, σε μεγαλύτερη έκταση, ίσως, και με περισσότερο φρικτό τρόπο..... Λίγες οι λευκές σελίδες του βιβλίου της παγκόσμιας Ιστορίας, κόκκινες από το αίμα οι περισσότερες!

         Εκείνο που διαφοροποιεί, όμως, την εποχή μας είναι η εντύπωση ότι όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν... Ζούμε σε μια “νέα εποχή”, εποχή ειρήνης, ανάπτυξης, συνεργασίας, ελευθερίας και δημοκρατίας.... Και καλό θα είναι να τα ξεχάσουμε...Και να βαδίσουμε μπροστά, γκρεμίζοντας κάθε σύνορο, που χωρίζει τους ανθρώπους...Και γι` αυτό, ούτε ως ιστορία δεν θα πρέπει στα παιδιά μας να διδάσκουμε πολέμους και σφαγές!

         Η παρισινή τραγωδία απέδειξε πόσο έωλες είναι οι εκτιμήσεις μας, πόσο επισφαλείς οι βεβαιότητές μας, πόσο ανερμάτιστη η αισιοδοξία μας, πόσο βαθιά η αμάθεια και η απαιδευσία μας...

        Διαφορετικά, θα είχαμε “ακούσει” το Θουκυδίδη να λέει με πικρία αλλά και ρεαλισμό: “Οι συγκρούσεις έφεραν μεγάλες κι αμέτρητες συμφορές στις πολιτείες, συμφορές που γίνονται και θα γίνονται πάντα, όσο δεν αλλάζει η φύση του ανθρώπου, συμφορές που μπορεί να είναι βαρύτερες ή ελαφρότερες κι έχουν διαφορετική μορφή ανάλογα με τις περιστάσεις”...

        Όσο δεν αλλάζει η φύση του ανθρώπου.... Στους αιώνες που διάβηκαν από τότε που γράφηκαν αυτά, άλλαξαν πολλά, σε ασύλληπτη έκταση, ένταση και βαθμό!

      Πολλά άλλαξαν, εκτός από τη φύση του ανθρώπου, που εξακολουθεί να την διέπει, όπως και τότε, η φιλαρχία, η πλεονεξία και η φιλοδοξία, σε συνδυασμό με την έλλειψη κάθε ηθικού φραγμού!

      Την ίδια στιγμή, που οι άνθρωποι ανιχνεύουν τα μυστήρια της ζωής και διεισδύουν στα μυστικά του μικρόκοσμου και του μακρόκοσμου αντί να βελτιώνονται χειροτερεύουν... αγριεύουν... γίνονται λύκοι για το συνάνθρωπό τους... μετατρέπουν σε κόλαση τη ζωή τους, αφού, βεβαίως, πρώτα φρόντισαν να εξορίσουν το Θεό από την ύπαρξή τους!

   Και ξαφνικά, γιγνόμεθα μάρτυρες σκηνών, που σε άλλες περιπτώσεις θα χαρακτηρίζονταν μεσαιωνικές, θρησκόληπτες, αναχρονιστικές!

     Βλέπουμε πολιτικούς ηγέτες και ανώνυμο πλήθος να ανάβει κεριά και να προσεύχεται μπροστά στο Μπατακλάν για τις ψυχές, που χάθηκαν!

    Χίλια κηρύγματα δεν θα μπορούσαν να παρουσιάσουν παραστατικώτερα την αξία και τη σημασία της προσευχής για τον άνθρωπο, που τον επανασυνδέει με το Δημιουργό του και του προσφέρει τόση ασφάλεια και δύναμη, όση προσφέρει σε ένα μικρό παιδί η βεβαιότητα ότι ο πατέρας του πάντα το ακούει και το προστατεύει.

     Καθώς βρισκόμαστε στο μεταίχμιο της ιστορίας, νέες πραγματικότητες κυοφορούνται στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι και ο φόβος σκιάζει την ψυχή μας, τώρα είναι η ώρα να επαναφέρουμε το Χριστό στη ζωή μας και να παραδεχθούμε ότι η προσευχή δεν είναι ο αέρας που θυμόμαστε μόνο τις στιγμές που δεν μπορούμε να αναπνεύσουμε, αλλά το οξυγόνο, που μας βοηθάει να ζήσουμε!