Η χαρά του Δώρου του Θεού μοιράζεται με τους άλλους

Για τη συνάντηση της Μαρίας, της Μητέρας του Ιησού, με την Ελισσάβετ, προκειμένου να της ανακοινώσει το χαρμόσυνο νέο, αναλύει σήμερα ο π. Γιάννης Μαραγκός, από το Ευαγγελικό Απόσπασμα αυτής της Κυριακής.

Αμέσως μόλις μαθαίνει και η ίδια η Μαρία το νέο της σάρκωσης του Θεανθρώπου και δέχεται αυτό το Δώρο του Θεού, να γίνει η μητέρα του Χριστού, αμέσως σπεύδει να μοιραστεί αυτή την ευχάριστη είδηση, με την Ελισσάβετ, η οποία κι εκείνη έλαβε το Δώρο του Θεού, καθώς, αν και ηλικιωμένη, φέρει στα σπλάχνα της ένα μωρό, αυτό που στη συνέχεια θα μεγάλωνε για να γίνει ο Ιωάννης ο Βαπτιστής.

Ο π. Γιάννης εξηγεί, πως «όταν ο Λόγος του Θεού μπαίνει στη ζωή του ανθρώπου, είναι η πιο μεγάλη δωρεά, που αυτός μπορεί να έχει. Και ο ίδιος ο Λόγος του Θεού ζητά, αυτός που το έλαβε αυτό το δώρο, να το μοιραστεί με τους άλλους και πρώτα με τους δικούς του, τους πιο κοντινούς του ανθρώπους. Να ο πρώτος λόγος που μελετούμε τη συνάντηση της Μαρίας με την Ελισσάβετ. Η χαρά του Δώρου του Θεού μοιράζεται με τους άλλους. Δεν την κρατάμε ποτέ για τον εαυτό μας. Η Πίστη είναι ευτυχία. Όταν, βέβαια, περιοριστούμε στο να παραδεχόμαστε κάτι που ακούσαμε, ή κάτι, που μας είπαν, ότι είναι σωστό, δεν μπορούμε να καταλάβουμε τι ακριβώς είναι η Πίστη. Όταν λέμε “Πιστεύω”, πρέπει συνάμα να το νιώθουμε και ως ένα άνοιγμα προς κάποιον μεγαλύτερο από εμάς, που μας ξεπερνά, που είναι αιτία της ύπαρξής μας και που δίνει νόημα στη ζωή μας. Και Αυτός είναι ο Θεός».

Επίσης, όπως σημείωσε, «η Πίστη περιέχει δυνατότητες για την ποιότητα της ανθρώπινης ζωής, που αν δεν την βιώσουμε, δεν φανερώνονται και δεν μπορούμε να τις εκτιμήσουμε. Το σημαντικό, όταν μιλάμε για πίστη, είναι να αφήσουμε Αυτόν τον Άλλο, από τον οποίο αντλούμε το νόημα της ζωής μας, να μας διαποτίσει σε όλα μας τα μήκη και τα πλάτη της ύπαρξής μας. Να μας διαποτίσει, όπως ο αέρας μας διαποτίζει και να Τον αισθανόμαστε αναγκαίο, όπως τον αέρα τον αισθανόμαστε αναγκαίο. Διαφορετικά, θα ζούμε παρορμητικά, ενστικτωδώς. Θα προτιμούμε το “να έχω”, από το “να μοιράζομαι αυτό που έχω”. Να κυριαρχώ πάνω στον άλλο, από το να συμβιώνω μαζί με τον άλλο, να φροντίζω για τον άλλο, να νοιάζομαι για τον άλλο. Αυτή η πίστη είναι που δίνει νόημα στη ζωή».