Οικογένεια: Δώρο Θεού σε γονείς και παιδιά

Την άμεση σχέση, της Αγίας Οικογένειας, με τις απλές και καθημερινές οικογένειες όλων μας, αναλύει ο π. Γιάννης Μαραγκός, μέσα από το απόσπασμα της σημερινής Ευαγγελικής Περικοπής, η οποία μιλά για την «εξαφάνιση» του 12χρονου τότε Ιησού, κατά τη διάρκεια του καθιερωμένου ταξιδιού της Οικογένειας στην Ιερουσαλήμ, όταν οι γονείς του, έπειτα από τρεις ημέρες, τον βρήκαν εντός του ναού, όπου ο Χριστός, καθισμένος ανάμεσα στους Νομοδιδασκάλους, άκουγε κι έκανε ερωτήσεις. Στην ερώτηση της Μητέρας του «παιδί μου, γιατί μας το έκανες αυτό;Ο πατέρας σου κι εγώ σε αναζητάμε με πολλή αγωνία», ο Ιησούς ψύχραιμα, απάντησε «μα, γιατί Με αναζητούσατε; Δεν ξέρατε ότι θα έπρεπε να βρίσκομαι στο Σπίτι του Πατέρα μου;».

Παρ’ όλο που η Παναγία δεν μπόρεσε να καταλάβει εκείνη τη στιγμή τη σημασία των λόγων του Χριστού, τα σεβάστηκε, αν και αυτή καθαυτή η πράξη του Ιησού συνιστούσε μία «επανάσταση» από την πλευρά του.

Όπως και στις καθημερινές οικογένειες, σύμφωνα με τον π. Γιάννη, ακόμη και η Αγία Οικογένεια αντιμετώπιζε δυσκολίες.

Ωστόσο, όπως εξήγησε, «τα παιδιά είναι ένα δώρο Θεού. Και όπως όλα τα δώρα, ακόμη κι αυτά τα καθημερινά, που κάνουμε ο ένας στον άλλο, έχει το μυστήριό του. Και αφού είναι δώρο του Θεού, έχει κάτι και από το μυστήριο του Θεού. Το παιδί έχει να ακολουθήσει το δικό του δρόμο, όπως και οι γονείς έχουν να κάνουν το δικό τους δρόμο. Το κάλεσμα και η αποστολή των γονιών, είναι να συνοδεύσουν το παιδί, μέχρι που να αποκτήσει τη δική του προσωπικότητα και τη δική του ελευθερία. Το καθήκον του γονιού είναι να ανοίγει δρόμους, όχι να επιβάλλει δρόμους. Τις επιλογές, είναι το παιδί, που θα τις κάνει. Το καθήκον των παιδιών, είναι να βαδίζουν προς την ελευθερία τους, με υπευθυνότητα, που σημαίνει, ότι θα πρέπει να αναγνωρίζουν και το δικαίωμα του γονιού να επεμβαίνει, να έχει λόγο, να εκφράζει την άποψή του κι εκείνο, να την ακούει, να την λαμβάνει υπόψιν του, όχι, κατ’ ανάγκη και να την ακολουθήσει».

Συνεχίζοντας, τόνισε, πως «αυτό σημαίνει, πως πρέπει να έχουν ο ένας στον άλλον εμπιστοσύνη, ακόμη κι αν ο ένας με τον άλλο δεν καταλαβαίνονται πλήρως. Πρέπει ο ένας να αγαπά τον άλλο, καθώς «αγάπη», θα πει «μοιράζομαι τη ζωή μου». Αγάπη, θα πει, ότι ο καθένας είναι δώρο για τον άλλο και έτσι θα πρέπει να συμπεριφέρεται. Αγάπη, ποτέ δε θα πει «κάνω το δικό σου, εις βάρος του δικού μου». Μπορεί βέβαια κάποια στιγμή να υπάρχει αγωνία και ένταση. Δεν είναι εύκολο κανείς να είναι γονιός. Δηλαδή, να προετοιμάζει τα παιδιά του να αποκτήσουν προσωπικότητα και ελευθερία. Δεν είναι, όμως, εύκολο να είσαι και παιδί. Διότι, αργά ή γρήγορα, θα πρέπει να εγκαταλείψεις την οικογενειακή «αγκαλιά», που προσφέρει προστασία και υπεύθυνα, να αγκαλιάσεις ένα μέλλον, που εσύ το δημιουργείς, με τις δυνάμεις σου και την υπευθυνότητά σου».