Η εγκύκλιος του Μητροπολίτη κ.κ. Δωρόθεου Β΄ για το φετινό Πάσχα

Εὐλογημένα μου πνευματικά παιδιά!

Τό κοσμοϊστορικό γεγονός τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου καί Σωτῆρος μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, πού καί ἐφέτος ἀξιωθήκαμε νά ἑορτάσουμε, δέν ὁρίζεται ἀπό ὡραῖα ἤθη καί ἔθιμα, οὔτε ταυτίζεται μέ κατά πάντα ἀξιοθαύμαστες καί ἀξιέπαινες ἐκδηλώσεις πίστεως καί εὐσεβείας, ἄλλ΄ οὔτε καί περιορίζεται σέ τοπικούς καί χρονικούς προσδιορισμούς!

Ἡ ἐκ νεκρῶν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου εἶναι ἕνα διαρκές γεγονός, στό ὁποῖο καλούμεθα καί προσκαλούμεθα νά συμμετάσχουμε συνειδητά καί βιωματικά, μιμούμενοι τίς πράξεις καί τίς ἀρετές τῶν προσώπων, μέ τά ὁποία ἔχει συνδεθεῖ ἡ Ταφή καί ἡ Ἀνάστασή Του καί τά ὁποῖα θά πρέπει νά ἀποτελοῦν σημεῖα ἀναφορᾶς καί ὁδοδεῖκτες στήν πορεία τῆς ζωῆς μας. Πρόκειται γιά τίς Μυροφόρες γυναῖκες, τόν Ἰωσήφ τόν ἀπό Ἀριμαθαίας καί τόν Νικόδημο, τόν εὐσχήμονα Βουλευτή. Πρόσωπα διαφορετικά μεταξύ τους, ἀλλά πού τά συνδέει ἡ πίστη, ἡ τόλμη, τό θάρρος καί ἡ ἀγάπη!

Ὁ Ἰωσήφ, διακεκριμένο πρόσωπο τῆς ἰουδαϊκῆς κοινωνίας, «ἀγαθός καί δίκαιος», εἶχε χρηματίσει μυστικός μαθητής τοῦ Ἰησοῦ, «κεκρυμμένος διά τόν φόβον τῶν Ἰουδαίων», ὁ ὁποῖος, «τολμήσας εἰσῆλθε πρός Πιλάτον καί ἠτήσατο τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ», τήν ὥρα πού οἱ στενοί μαθητές Του εἶχαν διασκορπιστεῖ. Ὁ Νικόδημος ἦταν Φαρισαῖος, ἄρχων τῶν Ἰουδαίων, μέλος τοῦ μεγάλου Συνεδρίου καί διδάσκαλος τοῦ Ἰσραήλ. Μπροστά στό Ἰουδαϊκό συνέδριο, ὁ Νικόδημος ὑπερασπίστηκε τόν Ἰησοῦ γί΄ αὐτό καί τόν «ὕβρισαν» ὡς Γαλιλαῖο. Ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης μας διασώζει μία νυκτερινή συνάντηση τοῦ Νικοδήμου μέ τόν Ἰησοῦ καί ἕνα διάλογο μεταξύ τους, ὁ ὁποῖος ἀναφέρεται στήν ἀναγέννηση τοῦ ἀνθρώπου μέ τήν δύναμη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Τό ἔργο τῶν δύο ἀνδρῶν ἦταν νά ἐνταφιάσουν τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ σέ τάφο δικό τους. Ὅμως, ἐπειδή ἦταν Παρασκευή καί πλησίαζε τό Πάσχα τῶν Ἰουδαίων, τό Σάββατο, ἐνταφίασαν βιαστικά τό σῶμα τοῦ Κυρίου χωρίς νά τό ἀλείψουν μέ μύρα, ὅπως ὅριζαν τά ἰουδαϊκά ταφικά ἔθιμα. Ὁ Ἰωσήφ κι ὁ Νικόδημος δέν ἦταν ἁπλά οἱ φίλοι του Χριστοῦ, πού διαπίστωσαν μέ τά μάτια τους πώς ὁ Ἰησοῦς πέθανε καί ἐνταφιάστηκε. Ἡ μέριμνά τους γιά τόν νεκρό Κύριο ἦταν πράξη ἀγάπης γιά τόν ἀγαπημένο τούς Φίλο καί Διδάσκαλο, ἀλλά καί ἀνθρωπιστικό καθῆκον πρός Ἐκεῖνον πού εἶχε ὑποφέρει γιά χάρη τῆς δικαιοσύνης.

Ὅταν ὁ Ἰησοῦς ἦταν στοχοποιημένος ἀπό τήν ἑβραϊκή ἡγεσία, ἀλλά καί τούς Ρωμαίους κυριάρχους, ὅταν καταδικάσθηκε ὡς ὑπονομευτής τῆς κρατούσης τάξεως καί μάλιστα θανατώθηκε ὡς κακοῦργος ἐν μέσῳ δυό ληστῶν, ποιός θά εἶχε τό σθένος καί τήν τόλμη, τήν ἡμέρα ἐκείνη, νά ἐμφανισθεῖ ὡς μαθητής Του;

Καί ὅμως!

Τά δυό αὐτά πρόσωπα, ὁ Νικόδημος καί ὁ Ἰωσήφ, τολμοῦν νά ἐμφανισθοῦν ὡς πρόσωπα τοῦ περιβάλλοντος Ἐκείνου, ὁ Ὁποῖος ἦταν κρεμασμένος στό ξύλο τοῦ Σταυροῦ,

• ὅταν οἱ Μαθητές Του Τόν ἐγκατέλειψαν καί τράπηκαν σέ φυγή,

• ὅταν ὁ θερμόαιμος Πέτρος Τόν ἀρνήθηκε μπροστά σέ μία παιδίσκη, καί μάλιστα ὄχι «θρασεία» κατά τήν ἔκφραση τοῦ Ἱεροῦ Χρυσοστόμου,

• ὅταν ὁ Ἰούδας, πού δέν κατενόησε τήν κοσμοσωτήριο ἀποστολή Του, Τόν πρόδωσε, τότε ἐκεῖνοι τολμοῦν νά ζητήσουν ἀπό τόν Ρωμαῖο ἡγεμόνα νά ἐνταφιάσουν τό σῶμα Του.

Οἱ Μυροφόρες γυναῖκες ἦταν πολλές. Ἀναφέρονται ἡ Μαρία ἡ Μαγδαληνή, ἡ Σαλώμη, ἡ Ἰωάννα ἡ γυναίκα τοῦ Χουζᾶ, ἐπιτρόπου καί οἰκονόμου στήν οἰκία τοῦ Ἡρώδη, ἡ Μαρία καί Μάρθα, ἀδελφές του Λαζάρου, ἡ Μαρία ἡ γυναίκα τοῦ Κλωπᾶ, ἡ Σωσσάνα καί ἡ Παναγία Μητέρα Του.

Ἔργο τους ἦταν νά μυρώσουν κατά τό Ἑβραϊκό ἔθος, τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ. Γι’ αὐτό καί «διαγενομένου τοῦ Σαββάτου» καί μάλιστα «ὄρθρου βαθέως», ξεκινοῦν νά ἐπισκεφτοῦν τόν Τάφο. Στήν καρδιά τους δέν ὑπῆρχε οὔτε φόβος, οὔτε ἀγωνία. Μόνο πηγαῖο θάρρος, τό ὁποῖο ἀντλοῦσαν ἀπό τήν ἀγάπη τους γιά τό Χριστό. Καί, ὦ τοῦ θαύματος! Τό μνημεῖο κενό! Ὁ Χριστός ἀναστήθηκε! Οἱ πρῶτοι πού τό ἔμαθαν ἦταν οἱ Μυροφόρες. Καί ὄχι μόνο τό ἔμαθαν, ἀλλά καί εἶδαν Ἀναστημένο τόν Χριστό, ἐπιβράβευση τῆς πίστης καί τῆς ἀνδρείας τους.

Μάλιστα, σύμφωνα μέ τόν Ἅγιο Γρηγόριο τόν Παλαμά «πρώτη ἀπό ὅλους τους ἀνθρώπους, ὅπως ἦταν σωστό καί δίκαιο, εἶδε τόν Ἀναστάντα καί ἀπήλαυσε τή θεία ὁμιλία Του καί αὐτή πρώτη καί μόνη ἄγγιξε τά ἄχραντα πόδια Του, ἡ Θεοτόκος, ἔστω καί ἄν οἱ Εὐαγγελιστές δέν τό ἀναφέρουν ρητά, μή θέλοντας νά προσαγάγουν ὡς μάρτυρα τῆς Ἀνάστασής Του τή μητέρα Του, γιά νά μή δώσουν ἀφορμή ὑποψίας στούς ἀπίστους». Συσχετίζοντας, μάλιστα τά γεγονότα τῆς Ἀναστάσεως μέ τά γεγονότα τῆς Δημιουργίας, ὁ ἱερός Πατέρας βρίσκει μία ὡραῖα ἀναλογία:

«Ἡ ἀνάσταση τοῦ Κυρίου εἶναι ἀνανέωση τῆς ἀνθρώπινης φύσεως, εἶναι ἀναζώωση καί ἀνάπλαση καί ἐπάνοδος πρός τήν ἀθάνατη ζωή τοῦ πρώτου Ἀδάμ, πού καταβροχθίστηκε ἀπό τό θάνατο λόγω τῆς ἁμαρτίας. Ὅπως, λοιπόν, ἐκεῖνον στήν ἀρχή δέν τόν εἶδε κανένας ἄνθρωπος νά πλάθεται καί νά παίρνει ζωή, μετά δέ τή λήψη τῆς πνοῆς, μέ θεῖο ἐμφύσημα, πρώτη ἀπ' ὅλους τόν εἶδε μία γυναίκα, διότι μετά ἄπ' αὐτόν ὁ πρῶτος ἄνθρωπος ἦταν ἤ Εὕα, ἔτσι καί τόν δεύτερο "Ἀδάμ», δηλαδή τόν Κύριο, ὅταν ἀνίστατο ἀπό τούς νεκρούς, κανένας ἄνθρωπος δέν Τόν εἶδε, ἀφοῦ δέν παρευρισκόταν κανείς δικός Του καί οἱ στρατιῶτες πού φύλασσαν τό Μνῆμα εἶχαν γίνει σάν νεκροί ἀπό τό φόβο, μετά τήν Ἀνάσταση πρώτη ἀπ' ὅλους τόν εἶδε μία γυναίκα, ἡ Κυρία Θεοτόκος. Ἡ Γυναίκα πού γέννησε τή Ζωή καί ἔγινε αἰτία τῆς σωτηρίας μας!» Ἄν ὁ Ἰωσήφ καί ὁ Νικόδημος εἶναι οἱ μάρτυρες τοῦ θανάτου καί τῆς ταφῆς, οἱ μυροφόρες γυναῖκες εἶναι οἱ πρῶτοι μάρτυρες τῆς Ἀναστάσεως. Αὐτές πού ἐπεθύμησαν νά συμπληρώσουν τίς ἐλλείψεις τῆς ἐσπευσμένης ταφῆς, ἄλλ’ ἀντί νά ἀλείψουν μέ μύρα τό νεκρό σῶμα, ἀντί νά κλαύσουν γιά τόν νεκρό, ἔγιναν οἱ πρῶτοι θεατές τοῦ κενοῦ Τάφου καί πρῶτες αὐτές ἄκουσαν ἀπό τό στόμα τοῦ λευκοφόρου Ἀγγέλου τό χαρούμενο καί παράδοξο μήνυμα τῆς Ἀναστάσεως, «οὐκ ἔστιν ᾧδε, ἄλλ’ ἠγέρθη»!

Αὐτές ἔγιναν ἀπό Μυροφόρες, Εὐαγγελίστριες καί δίεδωσαν τό Εὐαγγέλιο τῆς ἐγέρσεως τοῦ Κυρίου στούς μαθητές Του καί στόν κόσμο. Λαμπροφόροι μου Χριστιανοί, καθώς δύει ὁ ἥλιος τοῦ Μεγάλου Σαββάτου, πού θά φέρει τήν Ἀνατολή μίας νέας ἡμέρας μυστικῆς, σᾶς καλῶ νά ἐνωτισθοῦμε ὅλοι τά τρία μηνύματα πού μας στέλνουν οἱ αὐτόπτες μάρτυρες τοῦ Θανάτου, τῆς Ταφῆς καί τῆς Ἀνάστασης τοῦ Χριστοῦ, τούς τρεῖς πυλῶνες, πάνω στούς ὁποίους πρέπει νά στηρίξουμε τή ζωή μας:

Τό πρῶτο εἶναι ἡ χωρίς ντροπή καί δισταγμό, ἀλλά καί μέ σύνεση καί πλήρη αὐτοσυνειδησία, λόγῳ ὁμολογία καί ἔργῳ μαρτυρία ὅτι εἴμεθα μαθητές Του!

Τό δεύτερο εἶναι ἡ ἀκράδαντη πίστη μας πρός τόν Κύριο καί ἡ ἑδραία ἐμπιστοσύνη καί ἐλπίδα μας στήν πρόνοιά Του!

Τό τρίτο μήνυμα εἶναι νά ἀποκτήσουμε τήν τόλμη, τό θάρρος καί τήν ἀγάπη τῶν Μυροφόρων, ἀρετές χάρη στίς ὁποῖες ἔγιναν οἱ πρῶτοι μάρτυρες τῆς Ἀναστάσεως! Μέ ἔπρακτη ὁμολογία τῆς χριστιανοσύνης μας, μέ πίστη, ἐλπίδα, θάρρος καί ἀγάπη πρός τόν ἐκ νεκρῶν Ἀναστάντα Κύριο, εἶναι βέβαιο, ἀγαπημένα μου πνευματικά παιδιά, ὅτι καί τίς παροῦσες δυσκολίες ἀλώβητοι θά ξεπεράσουμε καί τήν πραγματική καί αἰώνια χαρά τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου θά ἀπολαύσουμε!

Χριστός Ἀνέστη! Ἀληθῶς Ἀνέστη!

Μέ ἐόρτιες εὐχές καί πατρική ἀγάπη,

Μητροπολίτης Σύρου, Δωρόθεος Β'