Σκαλί καλέ μου...σκαλί

Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει το γεγονός ότι με το πέρασμα των ετών η προσβασιμότητα, η δυνατότητα κάθε ατόμου να κινείται με ανεξαρτησία , η άνεση, η ασφάλεια και η αυτονομία σε όλους τους χώρους, έχει αρχίσει ευρέως να εφαρμόζεται.

Μέγιστη βαρύτητα έχει η εφαρμογή της για τα ΑμέΑ στα κτίρια των δημόσιων υπηρεσιών και κοινόχρηστων χώρων.

Με το φακό της “Κοινής Γνώμης” διαπιστώθηκε ότι τα κτίρια που στεγάζουν τις δημόσιες υπηρεσίες θα έπρεπε να ανταποκρίνονται στις οδηγίες σχεδιασμού “Σχεδιάζοντας για όλους” του ΥΠΕΚΑ, όμως τα περισσότερα λόγω παλαιότητας δεν εξασφαλίζουν το σύνολο των βασικών

διευκολύνσεων που προβλέπονται για την εξυπηρέτηση των ΑμεΑ, είτε πρόκειται για εργαζόμενους, είτε για συναλλασσόμενους. Χαρακτηριστικό είναι το κτίριο της τέως Νομαρχίας, το οποίο θεωρείται διατηρητέο, καθώς δεν είναι εύκολη η όποια επέμβαση στη κτιριακή υποδομή, πόσο μάλλον στην είσοδο του.

Στην ίδια περίπτωση βρίσκεται και το Πνευματικό Κέντρο της Ερμούπολης, που οι αίθουσες λειτουργούν ως συνεδριακοί, εκθεσιακοί και εκπαιδευτικοί χώροι, η δυσκολία πρόσβασης είναι υπαρκτή λόγω και της κλίσης της εισόδου.

Αυτό είναι αντιληπτό καθώς στη κατασκευή τους δεν είχε προβλεφθεί, καθώς η ισχύς του νόμου ξεκινάει μετά το 2000. Τι γίνεται όμως με άλλα νεότερα κτίρια; Αδύνατη η πρόσβαση σε ΑΤΜ λόγω έλλειψης ράμπας! Οι ράμπες όμως δεν είναι πανάκειες!!! Στο κτίριο του Νεωρίου που στεγάζει την Εφορεία, ενώ έχουν τοποθετηθεί ράμπες στην κύρια είσοδο, υπάρχουν και άλλα σκαλιά κάνοντας την πρόσβαση των αμαξιδίων ακατάλληλη. Πόσο μάλλον δε και σε έναν ασφαλιστικό οργανισμό!!!
Κλείνοντας, παράδειγμα προς μίμηση αποτελεί το κτίριο της Περιφέρειας στη Σ. Καράγιωργα που έχει εξοπλιστεί με ειδικό αναβατόριο. Λύσεις μπορεί να βρεθούν, φτάνει όμως μια απλή επισήμανση ή και πάλι θα βρεθούμε σε οικονομικό αδιέξοδο;