Ισότητα και όχι διαχωρισμός

Με επιτυχία πραγματοποιήθηκαν οι δράσεις του Συλλόγου Στήριξης ΑμεΑ και ΑμεΕΕΑ Κυκλάδων, «Δικαίωμα» και του Κέντρου Δημιουργικής Απασχόλησης ΑμεΑ (ΚΔΑΠμεΑ), χτες, Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου, με αφορμή την Παγκόσμια ημέρα Ατόμων με Αναπηρία.

Με τραγούδι, χορό, συζήτηση, αλλά και δράσεις ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης, γέμισε τις πρωινές ώρες της Τετάρτης η πλατεία Μιαούλη στην Ερμούπολη, καθώς υποδέχτηκε το παζάρι του ΚΔΑΠμεΑ και τον Σύλλογο «Δικαίωμα», στις δράσεις του οποίου συμμετείχε εθελοντική ομάδα με επικεφαλής την Γυμνάστρια Ειδικής Αγωγής και Θεραπευτικής Γυμναστικής, Ελπίδα Σαγκινέτου, που αποτελούνταν από τις εθελόντριες Σαγκινέτου Ευγενία, Φραγκογιάννη Μαρία και Αγνή Πετρίδη, οι οποίες οργάνωσαν και διεξήγαγαν την εκδήλωση.

Στις δράσεις συμμετείχαν μαθητές της Β' τάξης του 2ου Γυμνασίου Ερμούπολης και μαθητές του ΕΕΕΕΚ, οι οποίοι συνοδεία καθηγητών βρέθηκαν στην πλατεία, όπου είχαν την ευκαιρία να συνομιλήσουν και να ακούσουν με ιδιαίτερη προσοχή τον κ. Αιμίλιο Αθυμαρίτη, μέλος του Συλλόγου και άτομο με αναπηρία.

Επιπλέον, στα πλαίσια της δράσης, οι μαθητές, με την βοήθεια των εθελοντών, επιχείρησαν να κυκλοφορήσουν πέριξ της πλατείας Μιαούλη χρησιμοποιώντας αναπηρικά αμαξίδια, τα οποία παρείχε ο Σύλλογος, ώστε να βιώσουν εμπειρικά τις αντικειμενικές αντιξοότητες, και τα προβλήματα στην προσβασιμότητα, που αντιμετωπίζει ένα ΑμεΑ, ακόμη και στις απλούστερες μετακινήσεις του.

Πολλοί από τους μαθητές ζωγράφισαν και έγραψαν με βάσ τις εμπειρίες τους στο τετράμετρο πανό, που είχαν ετοιμάσει οι εθελοντές, συμπληρώνοντας την φράση “Έχω δικαίωμα να...”. Τα παιδιά μίλησαν για το δικαίωμα της προσβασιμότητας, το δικαίωμα στην εκπαίδευση, το δικαίωμα στην Ειδική Αγωγή, το δικαίωμα στη χαρά και το παιχνίδι επί ίσοις όροις, αλλά και για ισονομία των πολιτών με αναπηρία με όλους τους υπολοίπους.

Σε μια ακόμη προσπάθεια ευαισθητοποίησης των πολιτών, ο Σύλλογος τοποθέτησε άδεια αναπηρικά αμαξίδια, με αναρτημένα σημειώματα «Επιστρέφω Αμέσως», στην άκρη του δρόμου, κατά μήκος της πλατείας και απέναντι από το κτίριο του ΟΤΕ, έναν χώρο που συνήθως καταλαμβάνεται από παρκαρισμένα αυτοκίνητα, ως μια αντιστροφή ρόλων, για τις περιπτώσεις που ένα άτομο με αναπηρία συναντά κατειλημμένες τις ειδικά για ΑμεΑ σεσημασμένες θέσεις στάθμευσης.

Όπως τόνισε η πρόεδρος του Συλλόγου, κ. Συμεωνίδου, τα ΑμεΑ, παλεύουν ακόμη και σήμερα, ώστε να θεμελιώσουν τα αυτονόητα δικαιώματά τους, σε μια κοινωνία όπου πρωταγωνιστικό ρόλο κρατά ο διαχωρισμός και η περιθωριοποίησή τους.

Συγκεκριμένα υπογράμμισε, πως «το μήνυμά μας θα θέλαμε να ακούγεται κάθε μέρα και όχι μόνο στις 3 Δεκεμβρίου και αυτό πιστεύουμε ότι είναι το πιο σημαντικό. Να μη θυμόμαστε, δηλαδή, μόνο τη συγκεκριμένη ημέρα τα ΑμεΑ. Το μήνυμά μας είναι, ότι η αναπηρία δεν μπορεί επ' ουδενί να σχετίζεται με τη φιλανθρωπία, πρέπει να σχετίζεται με την ισονομία. Τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία πρέπει να αρχίσουν επιτέλους να τηρούνται, διότι αυτή τη στιγμή δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο και οι άνθρωποι αυτοί παλεύουν για τα αυτονόητα. Όλοι είμαστε εν δυνάμει ανάπηροι και η αναπηρία είναι μια φυσική κατάσταση, δεν είναι μια ειδική κατάσταση. Να σταματήσουμε να λέμε «πολίτες με ειδικές ανάγκες», ή με «ειδικές ικανότητες», να λέμε την αλήθεια, «άνθρωποι με αναπηρία» και να δεχθούμε ότι η αναπηρία είναι μέρος της ζωής και να μην την αντιμετωπίζουμε ως μια ξεχωριστή κατάσταση, γιατί είναι κάτι που μπορεί να συμβεί στον καθένα μέσα σε δευτερόλεπτα.

Υπό αυτή την έννοια, θεωρούμε ότι πρέπει να πάψει να υφίσταται ο διαχωρισμός. Τι σημαίνει αυτό στην πράξη; Θα έπρεπε όλα τα σχολεία να έχουν προσβασιμότητα για παιδιά με αναπηρία, με αμαξίδιο. Το ίδιο να συμβαίνει και σε όλους τους δρόμους, για ανθρώπους με κινητικά προβλήματα, όπως επίσης για πολίτες με προβλήματα όρασης. Δεν θα έπρεπε να συμβαίνει αυτό σαν εξαίρεση, αλλά σαν κανόνας. Η προσβασιμότητα θα έπρεπε να ισχύει για όλους τους ανθρώπους. Είναι εγκληματικό να μην μπορούμε να προσφέρουμε πρόσβαση σε μια αρκετά μεγάλη μερίδα συνανθρώπων μας. Αν σκεφτούμε για μια στιγμή πώς θα είναι για τον καθένα από μας να κλείνει ο δρόμος ξαφνικά μπροστά του και να μην μπορεί να περάσει».

Ειδικότερα, για τις Κυκλάδες, η πραγματικότητα απογοητεύει, καθώς, σύμφωνα με την πρόεδρο, «η συνεργασία με το κράτος δεν είναι η αναμενόμενη και ποτέ δεν ήταν. Γι'αυτό ακριβώς βρισκόμαστε εδώ, γι'αυτό βρέθηκαν και τόσα ΑμεΑ στους δρόμους σε όλη τη χώρα.

Ένα πολύ μικρό παράδειγμα, είναι η Ειδική Αγωγή. Στις Κυκλάδες, έως αυτή τη στιγμή που μιλάμε, το Υπουργείο Παιδείας, από τις δεκάδες αιτήσεις παράλληλων στηρίξεων, που έχει εγκρίνει, έχει στείλει μόνο δύο άτομα. Έχουμε δύο δασκάλους παράλληλης στήριξης, μια στη Σύρο και μια στη Νάξο, ενώ μιλάμε για δεκάδες παιδιά που περιμένουν. Για αυτά τα παιδιά δεν έχει αρχίσει ακόμη η σχολική χρονιά. Μιλάμε για παιδιά με αυτισμό, τα οποία δεν μπορούν να υπάρξουν σε μια τάξη χωρίς βοηθό.

Επίσης, παράδειγμα είναι τα Ειδικά Σχολεία του νομού Κυκλάδων, τα οποία είναι άκρως υποστελεχωμένα, τα ΚΕΔΔΥ (Κέντρα Διάγνωσης Διαφοροδιάγνωσης και Υποστήριξης), που δεν έχουν προσωπικό και επιπλέον, το γεγονός ότι δεν υπάρχουν κοινωνικοί λειτουργοί και ψυχολόγοι σε κάθε σχολείο, τόσο σε γενικής αγωγής σχολεία, αλλά πολύ περισσότερο σε αυτά της ειδικής.

Δεν υπάρχει μέριμνα ούτε καν για τα προφανή. Αυτά που προβλέπει η νομοθεσία και μάλιστα, όχι πλουσιοπάροχα, αλλά τα στοιχειώδη. Ούτε καν αυτά».

Αξίζει να σημειωθεί, ότι στις Κυκλάδες, οι οικογένειες με ΑμεΑ, οι οποίες έχουν ενταχθεί στο σύστημα με βαθμό αναπηρίας και λαμβάνουν τα αντίστοιχα επιδόματα, ανέρχονται χονδρικά, σύμφωνα με την κ. Συμεωνίδου, στα 1.500, χωρίς να συμπεριλαμβάνονται μέσα σε αυτό τον αριθμό τα παιδιά που ακόμη δεν έχουν ενταχθεί, αλλά και τα άτομα με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες (ΑμεΕΕΑ), γεγονός που καθιστά τον παραπάνω αριθμό αρκετά μεγαλύτερο.

Αναφερόμενη στην ταλαιπωρία που υφίστανται τα ΑμεΑ, μέσω των Κέντρων Πιστοποίησης Αναπηρίας (ΚΕ.Π.Α), το ζήτημα των καθυστερήσεων, κατά καιρούς των προνιακών επιδομάτων, και άλλα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι με αναπηρία στις συναλλαγές τους με την πολιτεία, η πρόεδρος υπογράμμισε, ότι «τα άτομα με αναπηρία, περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο πολίτη, έρχονται αντιμέτωπα με ένα τραγικό γραφειοκρατικό σύστημα, στο οποίο αν δεν έχουν κάποια άλλη δουλειά να κάνουν, αν και εφόσον έχουν την δυνατότητα να κινούνται από υπηρεσία σε υπηρεσία, εξυπηρετούνται μετά από μήνες. Θα έπρεπε το σύστημα να είναι πολύ πιο ευέλικτο, από πλευράς πολιτείας και πολύ πιο αποτελεσματικό. Ειδικά για τα ΑμεΑ και κυρίως για τα παιδιά με αναπηρία, τα οποία δεν έχουν την πολυτέλεια και τον χρόνο να χάνουν 2 ή 3 χρόνια από το σχολείο, από τη βασική τους εκπαίδευση και να τα αναπληρώσουν αργότερα. Δεν υπάρχει η δυνατότητα. Αυτά τα παιδιά χάνουν συνεχώς χρόνο. Όσο το Υπουργείο δεν τοποθετεί δασκάλους, κάποια παιδιά στερούνται ευκαιριών και βασικών δικαιωμάτων, όπως αυτό της δημόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης».

Τέλος, η κ. Συμεωνίδου τόνισε, πως απώτερος στόχος του Συλλόγου «Δικαίωμα» είναι να δημιουργηθεί «μια Στέγη Υποστηριζόμενης Διαβίωσης – Παραγωγικό Εργαστήριο, ακριβώς γι'αυτά τα παιδιά, που οι γονείς τους μεγαλώνουν ηλικιακά και το μέλλον τους είναι αβέβαιο. Στην αγορά εργασίας δεν τα δέχονται. Αυτά τα παιδιά πρέπει να έχουν σπίτι και εργασία. Δηλαδή αξιοπρέπεια. Αξιοπρέπεια και αυτονομία, στο επίπεδο που αυτό είναι εφικτό. Άρα χρειαζόμαστε μια Στέγη με εξειδικευμένο βοηθητικό προσωπικό, ενώ ταυτόχρονα θα πρέπει να φροντίζουμε αυτά τα παιδιά να έχουν την ελευθερία τους, διότι προς Θεού δεν θέλουμε να εγκλειστούν κάπου. Πρέπει να ζήσουν ως ελεύθεροι πολίτες με ίσα δικαιώματα, όπως όλοι οι άλλοι».