Κατάφωρη παραβίαση των δικαιωμάτων του ανθρώπου

 «Η βία σε βάρος των γυναικών αποτελεί παλιά μάστιγα της κοινωνίας και κατάφωρη παραβίαση των βασικών δικαιωμάτων του ανθρώπου. Δυστυχώς πρόκειται για φαινόμενο διαδεδομένο σε όλες τις κοινωνίες και σε όλες τις κοινωνικές τάξεις, ανεξάρτητα από το επίπεδο ανάπτυξης, το βαθμό πολιτικής σταθερότητας, τον πολιτισμό ή τη θρησκεία και συναντάται τόσο στο δημόσιο όσο και τον ιδιωτικό χώρο. Πρόκειται για παγκόσμιο φαινόμενο και ως εκ τούτου διαδεδομένο στις χώρες της Ε.Ε». Ευρωπαϊκή Επιτροπή.

Μ ε την ευκαιρία της 25ης Νοεμβρίου, Διεθνούς Ημέρας για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών κρίνουμε σκόπιμο να επισημάνουμε ως ιδιαίτερα θετική εξέλιξη την κύρωση από την ελληνική Βουλή της Σύμβασης της Κωνσταντινούπολης (Συμβούλιο της Ευρώπης), του σημαντικότερου εργαλείου για την πρόληψη και την αντιμετώπιση της βίας κατά των γυναικών. Απαιτούμε την άμεση έναρξη της υλοποίησής της, με την εξασφάλιση όλων των αναγκαίων υλικών και ανθρώπινων πόρων, καθώς είμαστε βέβαιες και βέβαιοι πως για να μειωθεί και να προληφθεί η βία κατά των γυναικών χρειάζεται  ολοκληρωμένη, και όχι  αποσπασματική, στρατηγική προσέγγιση, που θα επενδύει δυναμικά σε όλους τους τομείς της πρόληψης (πρωτοβάθμια, δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια), θα καλύπτει ολοκληρωμένα τον τομέα της αντιμετώπισης, όλες τις μορφές βίας και θα εφαρμοστεί σε εθνικό επίπεδο. Με άλλα λόγια, η αποτελεσματική και συστηματική πρόληψη και αντιμετώπιση της βίας κατά των γυναικών απαιτεί και συνεπάγεται τη συμμετοχή πολλών και διαφορετικών φορέων μιας πολιτείας, άρα και της δικής μας (π.χ. αστυνομικές και εισαγγελικές αρχές, ιατρικές υπηρεσίες, υπηρεσίες απασχόλησης κ.ά.), της αυτοδιοίκησης (π.χ. υπηρεσίες πρόνοιας και κοινωνικής φροντίδας κ.ά.) και του εθελοντικού τομέα, και –κυρίως— απαιτεί τη διασύνδεση των διαφορετικών υπηρεσιών που εμπλέκονται στην πολλαπλή υποστήριξη και προστασία των θυμάτων, στην παραπομπή τους στις αρμόδιες υπηρεσίες, στη δίωξη των δραστών κ.λπ. κάτι που προβλέπει, επιβάλλει και ελέγχει η Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης. 
Και η φετινή 25η Νοέμβρη μας θυμίζει πως σε πολλές χώρες του κόσμου η χρήση της σεξουαλικής βίας παραμένει ως πολεμικό όπλο και πολεμική τακτική στο πλαίσιο ένοπλων συγκρούσεων. Έτσι, θεωρούμε εξαιρετικά συμβολικό σχετικά το ότι το Νόμπελ  Ειρήνης  2018 απονεμήθηκε στην ακτιβίστρια Νάντια Μουράντ (Nadia Murad), μέλος της  εθνότητας των Γιεζίντι του  Βορείου Ιράκ (η ίδια αποτέλεσε θύμα σεξουαλικής βίας, η οποία κατόρθωσε να δραπετεύσει από τους βασανιστές της) και στον ακτιβιστή Ντένις Μουκουέγκε (Denis Mukwege) από το Κονγκό, που αγωνίζονται κατά των εγκλημάτων πολέμου και κατά της σεξουαλικής βίας στη διάρκεια των πολεμικών συγκρούσεων.
Το φετινό Νόμπελ Ειρήνης αποτελεί ηχηρή υπόμνηση πως η χρήση της σεξουαλικής βίας ως πολεμικό όπλο και πολεμική τακτική σε ένοπλες συγκρούσεις συνιστά έγκλημα πολέμου και απειλή για την διεθνή ειρήνη και ασφάλεια. Όπως τονίζει ο ΟΗΕ, «Η βία κατά των γυναικών είναι η έκφραση  της ιστορικά διατυπωμένης ανισότητας στις σχέσεις ισχύος μεταξύ ανδρών και γυναικών,  που οδήγησε στην κυριαρχία των ανδρών επί των γυναικών και στις διακρίσεις κατά των γυναικών, με αποτέλεσμα την παρεμπόδιση της κοινωνικής ανάπτυξής τους» (Πρόγραμμα Δράσης του Πεκίνου). Πρόκειται για μια από τις πλέον διαδεδομένες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων της εποχής μας και μορφή διακρίσεων που έχει ως αποτέλεσμα (ή είναι πιθανό να οδηγήσει σε) σωματική, σεξουαλική, ψυχολογική ή οικονομική βλάβη ή πόνο στις γυναίκες. 
Σήμερα ενώνουμε την φωνή μας με όσες/-ους αγωνίζονται:
για την πρόληψη και πλήρη εξάλειψη της χρήσης της σεξουαλικής βίας ως όπλο πολέμου,
για την συγκρότηση ενός διεθνικού, αντιφασιστικού και φεμινιστικού μετώπου με πρόταγμα την ειρηνική συνύπαρξη στα Βαλκάνια, στην Μεσόγειο, στην Μέση Ανατολή και σε παγκόσμια κλίμακα,
για να μπει τέρμα στην ατιμωρησία των υπαίτιων της σεξουαλικής βίας και για την επιβολή αυστηρών κυρώσεων (διοικητικών και ποινικών) σε περιπτώσεις σεξουαλικής βίας σε ένοπλες συγκρούσεις,
για την προστασία, υποστήριξη και ενδυνάμωση των προσφυγισσών και των παιδιών τους που ζουν σε συνθήκες μεγάλης ευαλωτότητας και διατρέχουν αυξημένο κίνδυνο να βιώσουν (και πάλι) έμφυλη βία σε κέντρα και δομές φιλοξενίας.